Γιατί όλοι πρέπει να φοβούνται τα Ποτάμια...

Το Ποτάμι καθώς μετά από λίγες εβδομάδες της ίδρυσής του εμφανίστηκε να καλπάζει στις δημοσκοπήσεις, επιβάλλει από μόνο του την υποχρέωση όσων δημοσιολογούν να ασχοληθούν μαζί του, γιατί ανατρέπει τα δεδομένα και δημιουργεί άλλες συνθήκες για την οικονομία.
Η στήλη έχει ξεκαθαρίσει ευθύς εξ αρχής τη  σχέση με το Ποτάμι: Το βρίσκει αρκετά αριστερό για το στίγμα της, αλλά  κανείς δεν μπορεί να το θέσει εκτός του μεταρρυθμιστικού μετώπου των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων.
Στο κάτω-κάτω, καλύτερα ο Θεοδωράκης που  υποστηρίζει πως «κλέβει» ιδέες και από την αριστερά και από τον φιλελευθερισμό, παρά οι κρατικοδίαιτοι αριστεροί συνδικαλιστές με 19 ή 39 ακίνητα και εκατομμύρια στην Black Rock, να σε εγκαλούν με το δάχτυλο τεντωμένο για το αμάρτημα του νεοφιλελευθερισμού, κάθε φορά που προσπαθείς να περιγράψεις το αυτονόητο…
Ή μήπως οι υποδείξεις των Παυλόπουλων, των Πολύδωρων, των Καμμένων και λοιπών «κουμπάρων» που έχουν μερίδιο κυβερνητικής ευθύνης για  την χρεοκοπία και εξαθλίωση της χώρας, αποτελούν ασφαλέστερο οδηγό για έξοδο από το αδιέξοδο;

Μετά την  χρεοκοπία τα νέα ευδιάκριτα  πολιτικά σχήματα που έχουν προκύψει είναι η Χρυσή Αυγή, η Δημιουργία Ξανά και το Ποτάμι. Μιλάμε για σχήματα που απαρτίζονται με νέα πρόσωπα στην κεντρική πολιτική σκηνή...

Τα υπόλοιπα αποτελούν κυρίως μεταστατικές καταστάσεις του προσωπικού που χρεοκόπησε τη χώρα. Η περίπτωση του ποταμού όμως ξεχωρίζει γιατί από τη πρώτη εβδομάδα εμφάνισε μια ιδιαίτερη δυναμική.

Η άλλη προσέγγιση

Για πρώτη φορά ένα κόμμα βγαίνει ευθύς εξ αρχής και υποστηρίζει πως η ελληνική κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από ένα κόμμα ή μια συγκυβέρνηση που αντιπροσωπεύει το 30-35% του εκλογικού σώματος, αλλά από το σύνολο του πολιτικού σκηνικού.

Φαίνεται απλοϊκό σαν αίτημα αλλά είναι ουσιαστικό. Η Ελλάδα για να ξεφύγει από την κατάσταση χρεοκοπίας χρειάζεται πολιτική σταθερότητα και σταθερό φορολογικό και οικονομικό περιβάλλον για τα επόμενα 15-20 χρόνια. Το έχουμε επισημάνει πολλάκις τα τελευταία χρόνια.

Γιατί αρνούνται εκ των προτέρων τη συνεργασία τα κόμματα; Δεν αντιλαμβάνονται πως η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται μονοκομματικά από παρατάξεις που δυσκολεύονται να ξεπεράσουν το 20-25% ή απλά έχουν εθιστεί να συμπεριφέρονται στους ψηφοφόρους ως «κοπάδι» που συσπειρώνεται μόνο με την επίκληση της παρουσίας του «λύκου»;
Είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος τη διείσδυση που αναμένεται να έχει μια τέτοια θέση στο εκλογικό σώμα πέραν των ορίων των στενών κομματικών και πελατειακών πυρήνων;

Μπορεί ένα κόμμα να «απειλεί» όλο το πολιτικό στερέωμα από τη δεξιά, την αριστερά και τους φιλελευθέρους. Να κονιορτοποιεί όλους τους μεταπολεμικούς και μεταπολιτευτικούς μύθους και στερεότυπα;...

Μέχρι πριν δυο-τρεις μήνες φαινόταν απίθανο, σήμερα είναι ανιχνεύσιμο στις δημοσκοπήσεις, αλλά και στο περίγυρο καθενός.

Μέχρι πριν έξι μήνες, η άνοδος της άκρας αριστεράς και δεξιάς επανέφερε στη χώρα εμφυλιοπολεμικές μνήμες με χίτες και ταγμασφαλίτες από τη μια τα κατσαπλιάδες χειραγωγούμενους από τη Μόσχα από την άλλη.

Αμφότερες οι παρατάξεις των  «ηλιθίων» δεν έκρυβαν τη χαρά τους από την όξυνση…

Επικοινωνία
Το Ποτάμι απειλεί το πολιτικό σκηνικό, η στήλη το είχε εντοπίσει αυτό από την πρώτη εβδομάδα της παρουσίας του.

Ο Σ.Θ. χειρίζεται με επιδεξιότητα τους επικοινωνιακούς κανόνες. Ο ίδιος  με τη δουλειά του έχει αποτυπώσει το πολιτικό του στίγμα, έχει τεράστια αναγνωρισιμότητα και η μέχρι τώρα πολιτική διαδρομή δείχνει πως κινείται με βάση κάποιο σχέδιο.

Στο άρθρο που είχαμε γράψει την πρώτη εβδομάδα της εμφάνισης του Ποταμού, είχαμε εντοπίσει πως το πρόσωπο του Σ.Θ. είναι το «διαβατήριο» του νέου κόμματος. Ανάλογο ρόλο «διαβατηρίου» έχει παίξει τα τελευταία χρόνια το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Η διαφορά είναι πως ο πρώτος έχει τη σφραγίδα του προσώπου με πολιτικά χαρακτηριστικά και ας μην ήταν πολιτικός. Ο Αλέξης δεν είναι πολιτικοποιημένο  πρόσωπο όπως οι περισσότεροι πολιτικοί στην Ελλάδα και αυτό φαίνεται από τον φτωχό πολιτικό του λόγο που απαιτεί πολλά συνθήματα και μιμήσεις ύφους,  για να καλύψουν αυτή την αδυναμία.

Νομίζω, το δεύτερο μεγάλο ατού μετά την αναγνωρισιμότητα του Σ.Θ.  είναι η επιλογή των ανθρώπων που πλαισιώνουν τον αρχικό πυρήνα του πολιτικού σχήματος.

Καθόλου φθαρμένα πρόσωπα από την πολιτική, το συνδικαλισμό και τη δημοσιογραφία της διαπλοκής (η οποία διακρίνεται κυρίως για καταγγελία της διαπλοκής και χύδην  την «αγάπη» της προς το λαό).

Τα πρόσωπα που εμφανίστηκαν δημόσια ακόμη και αν δεν είχαν το επικοινωνιακό ταλέντο, με τον πρότερο βίο τους προσέδωσαν κύρος στον ίδιο και στον πολιτικό σχηματισμό. Αν δεν γνωρίζεις τον ποιόν του νέου εμπόρου στη γειτονιά αν δεις πως το εμπιστεύονται οι άνθρωποι που εκτιμάς και σέβεσαι είναι εύκολο να τον αποδεχτείς.

Αν και άλλα μεταρρυθμιστικά κόμματα είχαν εξασφαλίσει τη δημόσια υποστήριξη 50-100 διακεκριμένων Ελλήνων με κύρος στην κοινωνία και υποδειγματικό βίο θα είχαν καλύτερη πορεία.

Μια μεγάλη διαφορά του Ποταμού σε σχέση με τ’ άλλα κόμματα μεταρρυθμιστικά ή μη, είναι πως δεν  «χρωστάει» σε πελάτες. Ο τόπος για να βγει από το τέλμα της χρεοκοπίας πρέπει να κάνει μεταρρυθμίσεις ριζικές. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές κατά κύριο λόγο πλήττουν τους πελάτες του σημερινού διακομματικού πολιτικού καθεστώτος.
 

Το Ποτάμι βρίσκεται στο επίκεντρο της ενασχόλησης των  media χάρη στη δυναμική που αναπτύσσει και γιατί ξέρει να αποκωδικοποιεί τον τρόπο που λειτουργούν  τα media και ενδιαφέρεται  η κοινή γνώμη. Η αριστερά «αιώνες» τώρα ό,τι δεν το αντιλαμβάνεται το χαρακτηρίζει συνωμοσία. Όποιος διαβάζει πίσω από τις γραμμές αντιλαμβάνεται πως τα καθεστωτικά media το  αντιμετωπίζουν ως απειλή.

Στο πρώτο άρθρο έγραφα πως το καινούργιο που έφερε το Ποτάμι, ακόμη και αν αποτύχει και εξαφανιστεί στις εκλογές, είναι πως έδειξε τον τρόπο που μπορεί να σαρωθεί το παλιό πολιτικό σκηνικό και να δημιουργηθεί ένα κόμμα στη μεταβιομηχανική εποχή της  υπερπληροφόρησης και της κυριαρχίας της εικόνας.

Είναι βέβαιο πως θα ακολουθήσουν και άλλες ανάλογες κινήσεις αμέσως μετά τις εκλογές και αριστερά και δεξιά του Ποταμού, αν έχουν κάποια σημασία αυτοί οι όροι στα σύγχρονα δεδομένα.

Μια διαφωνία με το Ποτάμι
Μια λάθος θέση που εκφράζει ο Σ.Θ είναι ο καλυμμένος προστατευτισμός των εισαγωγών ως μέσο στήριξης της εγχώριας παραγωγής και των εξαγωγών.

Αυτή η θέση κατά την άποψή μου είναι παντελώς λάθος. Θυμίζει τις κοντόφθαλμες απλοϊκές λύσεις που συνηθίζει να προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και η υπόλοιπη αριστερά. Οποιοδήποτε εμπόδιο στις εισαγωγές, φανερό ή κρυφό θα επιφέρει ανάλογες αντιδράσεις και από την άλλη πλευρά για την ήδη ανύπαρκτες αναλογικά ελληνικές εξαγωγές. Άρα αντί να στηρίζεις τις εξαγωγές τους βάζεις και άλλα εμπόδια...

Π.χ. η Ελλάδα είναι μια οικονομία 10 εκατ. ανθρώπων (οικονομικών μονάδων) και η Κίνα 1,5 εκατ. Αν η Ελλάδα θέσει εμπόδια στις εισαγωγές από τη Κίνα θα χάσει πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζει πως θα κερδίσει.

Οποιοδήποτε εμπόδιο στα κινέζικα προϊόντα σημαίνει ανάλογο εμπόδιο για τα ελληνικά. Ποιο είναι το μέγεθος των εξαγωγών που μπορεί να κάνει η Κίνα στα 10 εκατ. Ελλήνων και ποιο το μέγεθος των εξαγωγών που μπορεί να κάνει η Ελλάδα στο 1,5 δισ. Κινέζων;

Το ελεύθερο εμπόριο είναι γενικά προς των συμφέρον όλων των πλευρών και στην προκειμένη περίπτωση από άποψη μεγεθών  είναι προς το δικό μας συμφέρον.
 

Το ζήτημα είναι γιατί δεν εξάγουμε; Σίγουρα το εργατικό κόστος είναι μια παράμετρος, αλλά δεν αρκεί. Οι Γερμανοί γιατί έχουν καλύτερο εμπορικό ισοζύγιο με τη Κίνα; Φόροι, ασφάλιστρα, διαφθορά κυριαρχία της αντιεπιχειρηματικής αριστερής ιδεολογίας είναι μερικά αίτια.
 

Σκεφτείτε το εξής κ. Θεοδωράκη. Η μεσαία τάξη της Κίνας υπολογίζεται σε πάνω από 300 εκατ. ανθρώπους.

Αν τα επόμενα 50 χρόνια 300 εκατ. κινέζοι θελήσουν να επισκεφτούν την Ελλάδα και να ξοδέψουν από 1.000 Ευρώ αθροίζουν 300 δισ. Ευρώ επιπλέον…
 

Ποιο πετρέλαιο στο Αιγαίο, το Κρητικό ή πόσες πρίζες πρέπει επιδοτήσουμε εναντίον των κινέζικων για να αθροίσουμε αυτό το ποσό;

Εμείς δεν φτιάχνουμε καλές πρίζες, έχουμε όμως κρασί και λάδι και διακοπές που μπορεί να εξασφαλίσουν το εισόδημα που χρειαζόμαστε για να αγοράζουμε πρίζες από άλλους και να μας περισσεύουν κιόλας. Αυτά πρέπει να οργανώσουμε καλά ή μάλλον να αποσύρουμε τα εμπόδια που δεν αφήνουν τους ανθρώπους από το φύση τους θέλουν: να ευημερούν.

Ο οικονομικός προστατευτισμός είναι καταστροφικός για την Ελλάδα…

Κώστας Στούπας
Πηγή:www.capital.gr