Ας αρχίσουμε το σημερινό άρθρο με κάποια χρήσιμα συμπεράσματα της φροϋδικής ανάλυσης, για τις ανθρώπινες φαντασιώσεις. Που αποτελούν τις αρχικές βαθμίδες ψυχικών συμπτωμάτων πόνου και είναι το πρώτο βήμα σε έναν μακρύ δρόμο που οδηγεί στην παθολογία. Από την άποψη ότι κάποιος που είναι ευτυχισμένος δεν έχει φαντασιώσεις, σε αντίθεση με τον δυστυχισμένο. Παρατηρώντας τις ζωές των ανθρώπων σήμερα, όμως, εύκολα διαπιστώνουμε το αίσθημα ανικανοποίητου που τις δομεί. Με αποτέλεσμα να υπάρχει ανάγκη, σχεδόν στο σύνολο των ανθρώπων, να φαντασιώνονται...
Κάθε φαντασίωση είναι η πραγματοποίηση μίας επιθυμίας, αφού αυτός είναι ο σκοπός της: να διορθώσει μία πραγματικότητα που δεν είναι ικανοποιητική. Κι εδώ επιβάλλεται να συμπληρώσουμε ότι οι επιθυμίες που ενεργοποιούν τις φαντασιώσεις μας, διαφέρουν ανάλογα με τον χαρακτήρα, τις συνθήκες ζωής, ακόμα και το φύλο. Στους άντρες υπάρχουν δύο κατευθύνσεις επιθυμιών: οι φιλόδοξες επιθυμίες, για την ανύψωση της προσωπικότητας και οι ερωτικές επιθυμίες. Στις νέες γυναίκες, όμως, οι ερωτικές επιθυμίες είναι σχεδόν απόλυτα κυρίαρχες, γιατί η φιλοδοξία τους είναι απορροφημένη από τις ερωτικές τάσεις. Και αυτό αποδεικνύει γιατί τα θηλυκά είναι πιο κοντά στο συναίσθημα από τους άντρες.
Αυτά σκεφτόμουν κάποιο βράδυ, πρόσφατα, που περπατούσα στον Κεραμεικό, ανάμεσα σε δεκάδες σπίτια με λευκά φώτα στις πόρτες: πώς να αισθάνονται όλα αυτά τα κορίτσια που βρίσκονται εκεί μέσα, προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήματα; Τι είναι αυτό ακριβώς που βιώνουν κάθε φορά που χτενίζουν τα μαλλιά τους, βάφονται και ετοιμάζονται για να βγουν γυμνά στον διάδρομο, προκειμένου να δει ο πελάτης το εμπόρευμα; Πώς συνθλίβονται οι ερωτικές τους επιθυμίες; Και χωρίς να έχουν καμία επιλογή, είναι έτοιμες να περάσουν στο δωμάτιο με έναν άγνωστο. Είτε πρόκειται για έναν όμορφο νεαρό είτε για κάποια αποκρουστική μορφή.
Από καθαρή τύχη ή ατυχία, δεν είχα ποτέ τέτοια εμπειρία. Ούτε σε δωμάτιο ούτε σε σαλόνι. Αλλά είχα μία άλλη, χειρότερη: να ακούσω σε αντρικές παρέες, αφηγήματα για τέτοιους είδους περιπέτειες. Είτε έφταναν μέχρι το τέλος είτε, πολύ χειρότερα κατά τη γνώμη μου, όταν περιπλανιόντουσαν από μπουρδέλο σε μπουρδέλο, για να δούνε γυμνά κορμιά και, ύστερα, να τα απορρίψουν και να φύγουν. Για να βρεθούν στον δίπλα ή στον από πάνω χώρο και να βιώσουν την ίδια διαδικασία, προκειμένου να διασκεδάσουν. Ενώ αυτά τα κορίτσια είναι έτοιμα να δώσουν, με αμοιβή, ό,τι καλύτερο έχουν: το κορμί και τον χρόνο τους.
Κάπου πιστεύω πως σπανίζουν στους αναγνώστες του protagon τέτοιοι τύποι ανδρών. Που διασκεδάζουν υποτιμώντας μία γυναίκα. Αλλά, αυθόρμητα, αισθάνομαι την ανάγκη να καλέσω τα αρσενικά που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, να σκεφτούν δύο φορές πριν αποφασίσουν να κάνουν ξανά την ίδια «πλάκα». Γιατί ο δικός τους χαβαλές που μοιραία φέρνει την απόρριψη (σαν κομμάτι μίας ψυχικής δομής που ως έναν βαθμό αποτελεί καθιερωμένη τάξη πραγμάτων για μία κατηγορία αντρών), δεν μπορεί παρά να είναι δυνατές γροθιές στα ευαίσθητα στομάχια των κοριτσιών που εκδίδονται. Και με τα «αστεία» που πονάνε, δεν γελάει κανείς.
του Γιώργου Κτενά
*Ο Γιώργος Κτενάς γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1985 στην Αθήνα και μεγάλωσε στη Λευκάδα. Βρίσκεται στον χώρο της δημοσιογραφίας από το 2007. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί, μεταξύ άλλων, στις εφημερίδες «Αυγή», «Δρόμος», «Εποχή», στο περιοδικό «Βαβυλωνία» και στις ιστοσελίδες «rproject», «sportdog», «gazzetta» και «othersidefootball».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου