Τώρα που η Κύπρος έκανε συμφωνία με το Ισραήλ όσον αφορά στην ΑΟΖ, συμπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις προηγούμενες συμφωνίες με το Λίβανο και την Αίγυπτο, οι τρεις εξωτερικές ΑΟΖ έχουν πλέον την ιδιότητα της συνεκτικότητας, η οποία ξέρουμε πόσο σημαντική είναι στην τοπολογία.
Αυτό σημαίνει με άλλα λόγια, ότι η Κύπρος έχει σταθεροποιήσει
το νότιο μέρος της και καθορίσει και τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής
Ένωσης σε αυτήν την περιοχή.
Κατά συνέπεια, το ευρωπαϊκό πλαίσιο έχει
επεκταθεί, τουλάχιστον θεωρητικά, διότι για να αποτελέσει μία πρακτική
ιδέα πρέπει η Ελλάδα να κάνει μία συμφωνία όσον αφορά στην ΑΟΖ, με την
Κύπρο αφενός και την Ιταλία αφετέρου.
Συνεπώς, το
Καστελόριζο εμφανίζεται ακόμα πιο κρίσιμα ως αιχμή του δόρατος στην
Ανατολική Μεσόγειο, διότι μόνο η ύπαρξή του, κι αυτή με την οικονομική
έννοια, επιτρέπει την ένωση της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ.
Η
κρισιμότητα αυτού του νησιού δεν είναι πια μια θεωρητική υπόθεση αλλά
μία τοποστρατηγική πραγματικότητα.
Είναι τώρα θέμα ελληνικής
πρωτοβουλίας, το να υλοποιηθεί πραγματικά κι ουσιαστικά όχι ένα ενιαίο
αμυντικό δόγμα, το οποίο εμφανίζεται ως ουτοπικό, όταν εξετάζουμε την
οντότητά του στην πράξη, αλλά μία ΑΟΖ που θα το εμπεριέχει. Διότι όλα τα
άλλα είναι απλώς λόγια.
Όσο το Καστελόριζο δεν είναι ενσωματωμένο σε
αυτό το ενιαίο πλαίσιο, θα αποτελεί εν δυνάμει μία επόμενη χαμένη
πατρίδα και θα ακολουθήσει στην Ιστορία την πορεία της Ίμβρου και της
Τενέδου.
Η πρόσφατη πρωτοβουλία της Κύπρου πρέπει να ενισχυθεί και από
την Ελλάδα, για να υπάρξει μία πραγματική αντίσταση στα σχέδια του
νέο-οθωμανικού δόγματος.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο, ο οποίος παραμένει
μοναδικός προς το παρόν θα καταφέρουμε να ελευθερώσουμε το Καστελόριζο
από έναν πρακτικό αποκλεισμό και μία πορεία εγκλωβισμού, η οποία μπορεί
να καταλήξει μόνο και μόνο στην αναμενόμενη απορρόφησή του από την
Τουρκία.
Το ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι μαζί μας, η κυπριακή πρωτοβουλία μας
δίνει το tempo, είναι η σειρά μας να δημιουργήσουμε τη μνήμη μέλλοντος
όσον αφορά στο Καστελόριζο μέσω της ΑΟΖ.
Castelorizo as a spearhead
Translated from the Greek by Paola Vagioni
Now that Cyprus has reached an agreement with Israel regarding the EEZ,
completing in this way its previous agreements with Lebanon and Egypt,
the three external EEZ have henceforth the capacity of cohesion, which
as we know, is very significant in topology.
In other words, this means
that Cyprus has stabilized its south part and it has determined also the
external borders of the European Union with this area.
In consequence,
the European framework has expanded, at least theoretically, since in
order to constitute a practical idea, Greece must reach an agreement
regarding the EEZ with Cyprus on one hand and Italy on the other.
Only
this way the notion of cohesion will acquire a European entity.
Consecutively, Castelorizo appears even more critically now as the
spearhead in the Eastern Mediterranean, since its mere existence, in the
economic sense, allows the union of the Greek and Cypriot EEZ.
The
criticalness of this island is no longer a theoretical assumption but a
topostrategic reality.
It is now an issue of Greek initiative to
materialize actually and essentially not a single defensive doctrine,
which appears as utopian when we examine its entity in practice, but a
EEZ which will include it. Because all the rest is just words. As long
as Castelorizo is not included in this single framework, it will
constitute potentially a next lost country and it will follow in History
the course of Imvros and Tenedos.
The recent initiative of Cyrpus must
be reinforced also by Greece, for an actual resistance to the plans of
the neo-ottoman doctrine to exist.
Only in this way, which remains the
only one presently, we will be able to release Castelorizo from an
actual isolation and a course of confinement which may end up only to
its expected absorption by Turkey.
The European framework is on our
side, the Cypriot initiative gives us the tempo, it is our turn to
create the memory of the future regarding Castelorizo via the EEZ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου