Αναγέννηση

Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη να αναγεννηθεί. 

Μέσα από τα αδιέξοδα στα οποί μας οδήγησαν και ο λαικισμός και ο υπερβολικός κοινωνισμός ο τόπος οφείλει να αναδιοργανωθεί να συγκεντρώσει όσα αποθέματα ψυχής του απομένουν και δυναμικά να αντικρύσει το μέλλον. 

Δυστυχώς οι απίστευτες ανοησίες που ακούγονται και δηλητηριάζουν την νοημοσύνη του κόσμου λειτουργούν σαν τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια ανάκαμψης για την κατάκτηση του αύριο. Μια κοινωνία βουτηγμένη στον κρατισμό της βόλεψης, στον ωχαδερφισμό της αδράνειας και στην παθητική προσμονή παροχών από την «πολιτεία» δεν είναι δυνατόν να αγωνισθεί και να βγεί νικήτρια στον δύσκολο αγώνα που έχουμε, ίσως και δίχως να το θέλουμε, αναλάβει.

Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε κάποιες πικρές αλήθειες. Παρά τις απερίγραπτες...
«αναλύσεις» που καμιά φορά διαβάζω ο τόπος δεν πρόκειται να επιβιώσει δανειζόμενος. Τα δάνεια έχον λογική αν στηρίζονται σε μια οικονομία που παράγει εισόδημα / πλούτο με τον οποίο θα τα ξεπληρώσει και θα αναπτυχθεί. Μια οικονομία όμως που μόνο εισάγει και δανείζεται για να ξεπληρώσει τα δανεικά και για να εξασφαλίζει τα προς το ζήν είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει. Είτε υπάρχουν η Μέρκελ, το Μάαστριχτ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είτε όχι, η χρεωκοπία κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι μονόδρομος. Αν δεν αλλάξουμε συνήθειες, τρόπους ζωής και μεθόδους σκέψης η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Και γρηγορότερα απ’ όσο νομίζουμε μάλιστα.

Θα πρέπει στην προσπάθεια αυτή να βάλουμε όλοι πλάτη. Να συμμετάσχουμε όλοι στην προσπάθεια να αλλάξουμε μυαλά. Δεν είναι αυτό ζήτημα μοναχά των πολιτικών και των κομμάτων. Μας αφορά όλους. Μέσα Ενημέρωσης, Πανεπιστήμια, Επαγγελματικούς και συνδικαλιστικούς φορείς, Τοπική Αυτοδιοίκηση και στέκια νεολαίας. Αν δεν μεταδώσουμε δυνατά το μήνυμα αυτοευθύνης που αναλογεί στον καθένα μας και την αποτίναξη της αρρωστημένης νοοτροπίας να τα περιμένουμε όλα από το κράτος δεν πρόκειται να γίνει τίποτα απολύτως. Η παρακμή θα μας συνεπάρει όλους μαζί. Στον βάραθρο των αδιεξόδων και της μιζέρειας.

Δεν είναι η ώρα τώρα για ελεγείες στη μνήμη χαμένων κρατικών παροχών και ανέξοδων ονείρων μιας επίπλαστης ευημερίας. Ας σταματήσουν πλέον διάφοροι τηλεοπτικοί αστέρες να προκαλούν την νοημοσύνη μας θρηνώντας παροχές που χάθηκαν και κρατικές ενισχύσεις που δεν έρχονται. Να έρθουν από που; Από πόρους που ποτέ δεν κερδήθηκαν; Από χρήματα που οι σκληρά εργαζόμενοι και φορολογούμενοι άλλων κρατών θεωρείται από κάποιους φυσικό να μας προμηθεύουν; Καιρός είναι να πάψουν αρθογράφοι και πνευματικοί ταγοί να αναμασούν ξόρκια κατά της παγκοσμιοποίησης και των ελεύθερων αγορών προπαγανδίζοντας πολιτικές απροσδιόριστες και ουσιαστικά ανύπαρκτες.

Για να προχωρήσουμε όμως και πάλι προς τα εμπρός οφείλει και η κυβέρνηση να μειώσει τους φόρους. Ακόμη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υποστηρίζει πως δίχως ισχυρό λαικό εισόδημα δεν υπάρχει περίπτωση να αναβιώσει η αγορά μιάς χώρας. Και προτείνει μειώσεις στον ΦΠΑ και στην άμεση φορολογία!! Όταν κάτι τέτοιο προτείνουν τελευταία οι οικονομικοί εγκέφαλοι του ΔΝΤ (βλ. σχετ. τελευταίες μελέτες στην ιστοσελίδα του IMF) είναι ακατανόητο η κυβέρνηση (σοσιαλιστική κατ’ όνομα) να φορτώνει με φόρους την ελληνική κοινωνία – και ιδιαίτερα την κατοχή ακινήτων. Ισως επειδή η μείωση των φόρων αποτελεί βασική επιταγή της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας!!

Μαζί όμως με τον περιορισμό των φορολογικών επιβαρύνσεων η κυβέρνηση οφείλει να διευκολύνει την πορεία της χώρας προς την αναγέννηση καταργώντας τις απίστευτες ρυθμίσεις ο ελληνικός κρατισμός έχει επιβάλει πάνω στην λειτουργία των αγορών. Πρώτη ανάμεσά τους είναι η απελευθέρωση των λογής προστατευμένων επαγγελμάτων. Από το 1993 ήδη είχαμε παρουσιάσει στο τότε Υπουργικό Συμβούλιο πλήρη σχετική πρόταση. Η κυβέρνηση όμως τότε της ΝΔ, στο όνομα της ‘κοινωνικής ευαισθησίας’, την είχε …απορρίψει! Άλλο μέτρο θα πρέπει να είναι η κατάργηση και συγχώνευση κρατικών φορέων. Και την δυνατότητα αυτή διευκολύνει ο Ν. 2000 της δικής μας διακυβέρνησης του 1992. Τέλος, απαραίτητη είναι η απελευθέρωση του συστήματος των εργασιακών σχέσεων της χώρας. Δίχως ελεύθερες απολύσεις είναι ανέφικτες και οι όποιες καινούργιες προσλήψεις. Με πρόβλεψη βέβαια για προστασία και προετοιμασία για νέες επαγγελματικές ευκαιρίες των απολυόμενων.

Μόνο έτσι η αναγέννηση του τόπου υπάρχουν ελπίδες να πραγματοποιηθεί.