Τίναξε τα πάντα στον «αέρα», απειλώντας με την άρνησή του να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση χωρίς QE (ποσοτική χαλάρωση) τόσο την επιτυχία του δικού του προγράμματος (γ’ μνημονίου) όσο και την ευστάθεια της κυβέρνησής του.
Το πλήρωσε ακριβά ο ίδιος και το πληρώνει ακόμα, μαζί του και η χώρα...
Η υπενθύμιση της 5ης Δεκεμβρίου, μέρα διεξαγωγής του Eurogroup που ενέκρινε τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος αλλά δεν ξεκλείδωσε το QE με αποτέλεσμα τον εκνευρισμό του, τη διακοπή των σχέσεων με τους θεσμούς και την πολύμηνη καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης, είναι σημαντική καθώς τις επόμενες εβδομάδες έρχονται αρκετές στιγμές που θα δοκιμαστεί η αντοχή του Έλληνα πρωθυπουργού.
Στις 22 Μαΐου, για παράδειγμα, η μόνη πλευρά που οφείλει να παρουσιαστεί διαλλακτική και ενδεχομένως υπομονετική είναι η ελληνική.
ΔΝΤ και Γερμανία, δεδομένου ότι τα φώτα της δημοσιότητας (της γερμανικής προεκλογικής δημοσιότητας) θα είναι πάνω από το Eurogroup, είναι υποχρεωμένες να διατηρηθούν στη μεταξύ τους σκληρή γραμμή. «Παγκόσμια συμφωνία», συμπεριλαμβανομένου και του χρέους, δεν θα υπάρξει τότε. Θα υπάρξει μια περιγραφή, γενικόλογη και αόριστη, με την οποία η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να εμφανιστεί ικανοποιημένη, προκειμένου να διευκολύνει το ΔΝΤ να εγκρίνει λίγες εβδομάδες μετά στις 15 Ιουνίου τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα.
Κανένα από τα παραπάνω ορόσημα δεν θα είναι εύκολα. Επουδενί δεν θα μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο πανηγυρισμών. Οι πολιτικοί συσχετισμοί, ελέω προεκλογικής περιόδου στη Γερμανία, αφήνουν περιθώριο για την ανάδειξη ενός μόνο φανερού νικητή από αυτή τη διαδικασία και αυτός σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι η Ελλάδα.
Αμέσως μετά την ολοκλήρωση των συμφωνιών, θα μετρά αντίστροφα ο χρόνος για το τι μπορεί να περιμένει η κυβέρνηση από την ΕΚΤ. Εκεί θα χρειαστεί ο Αλέξης Τσίπρας, πραγματικά να ξεπεράσει τον εαυτό του και να φανεί δυνατός, καθώς τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Τελευταίες πληροφορίες κάνουν λόγο, ότι πολλά μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ θέτουν ως προϋπόθεση για να ενταχθεί η Ελλάδα στην ποσοτική χαλάρωση, να έχει προηγουμένως αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές.
Ο Τσίπρας το ξέρει και έχει ζητήσει να γίνει ότι είναι δυνατόν για να επιτευχθεί. Πότε; Πολύ νωρίτερα από ότι το περιμένει κανείς. Ίσως και μέσα στον Ιούλιο! Έχει προετοιμαστεί ένα σχέδιο που θέλει την επανέκδοση του 5ετούς ομολόγου του 2014 ύψους 4 δισ., με ένα νέο λήξης 2022 και με επιτόκιο χαμηλότερο του 2014.
Το σχέδιο αυτό μπορεί να γίνει πράξη, μπορεί και όχι. Αν γίνει, δύσκολα πλέον οι «σκληροί» της ΕΚΤ να κόψουν τον δρόμο για το QE, σε αντίθετη περίπτωση ο Τσίπρας θα πρέπει να ζήσει τουλάχιστον μέχρι τις Γερμανικές εκλογές χωρίς QE, με μια απλή αναφορά ρύθμισης υπό προϋποθέσεις του χρέους και φορτωμένος με το πολιτικό κόστος της ψήφισης νέων δημοσιονομικών μέτρων ύψους 4 δισ. ευρώ.
Το θέμα είναι σε αυτή την περίπτωση θα συγκρατήσει την οργή του αυτή την φορά ή θα τα τινάξει όλα στον αέρα;
Του Νίκου Φιλιππίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου