Πολιτική οικονομία της συμφοράς

Χωρίς νέο «κούρεμα» δεν γίνεται. 

Αυτό το ξέρουν στη Γερμανία και τα μικρά παιδιά. 
Σε αυτά προστέθηκαν τελευταία: 
Ο πρόεδρος της γερμανικής κρατικής τράπεζας Bundesbank, Γιενς Βάιντμαν, 
οι πέντε «σοφοί» οικονομικοί εμπειρογνώμονες της γερμανικής κυβέρνησης, 
ο διευθυντής του ινστιτούτου παγκόσμιας οικονομίας του Κιέλου, Ντένις Σνόουερ, και μύριοι άλλοι ονομαστοί οικονομολόγοι. 
Οι μόνοι που προφανώς δεν το ξέρουν είναι η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.  
Γι αυτούς, η μείωση του ελληνικού χρέους είναι καθαρά λογιστικό πρόβλημα:
 
Η άντληση λίγων δισεκατομμυρίων από εδώ (από τη μείωση των επιτοκίων και την επιστροφή στην Αθήνα των ήδη εισπραγμένων τόκων), λίγων από εκεί (από την επαναγορά ελληνικών ομολόγων από τους ιδιωτικούς δανειστές με χρήματα του ευρωπαϊκού ταμείου στήριξης ESM) φτάνει και περισσεύει κατά τη γνώμη τους για να ξανακάνει το χρέος βιώσιμο και δη σε διαρκή βάση...


Αν ληφθεί λοιπόν υπόψη, ότι η Γερμανία είναι ο κυριότερος χρηματοδότης των πακέτων βοήθειας (η συμμετοχή της φτάνει το 30%) και ότι έχει πίσω της τις πλούσιες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, το αποτέλεσμα της σημερινής συνεδρίασης του Eurogrupp είναι προκαθορισμένο: 
Μια λύση-έκτρωμα, που δεν θα λύνει, αλλά, αντίθετα, θα επιδεινώνει το πρόβλημα. Η κατακόρυφη αύξηση του χρέους στη συνέχεια, που θα προσεγγίσει το 200%, θα το κάνει ακόμα πιο δισεπίλυτο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η «λύση» θα είναι μηδενική. Το αντίθετο ισχύει: Οικονομικά, θα επιτρέψει στους δανειστές να πάρουν, μέσω της εκταμίευσης των τριών τρεχουσών δανειακών δόσεων ύψους 44 δισεκατομμυρίων ευρώ, «τα λεφτά τους πίσω», πολιτικά, θα δώσει χρόνο στη γερμανική κυβέρνηση μέχρι τις γερμανικές εκλογές το Σεπτέμβριο του 2014.

Πρόκειται για την ίδια πολιτική οικονομία της συμφοράς, που εφαρμόστηκε την άνοιξη του 2010 ενόψει των εκλογών στο κρατίδιο Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, όταν η καγκελάριος διαβεβαίωνε ότι δεν προτίθεται να δώσει ούτε ευρώ στην υπερχρεωμένη Ελλάδα. Μόνο που τώρα δεν θα συνοδεύεται από απλούς «σκληρούς» όρους, αλλά από ένα δικτατορικό καθεστώς των ξένων επιτηρητών τόσο επί του ελληνικού κράτους, ως σύνολο, όσο και επί των ξεχωριστών κρατικών υπηρεσιών και ιδιωτικών τραπεζών. Η εγκαθίδρυση του πρώτου «οικονομικού προτεκτοράτου» στους κόλπους της ευρωζώνης θα είναι πλήρης.

Το «κούρεμα» μετατίθεται λοιπόν γι αργότερα. Για πόσο καιρό όμως ακόμη; Μέχρι το Σεπτέμβριο του 2013 μεσολαβούν δέκα ατέλειωτοι μήνες, κατά τους οποίους μπορούν πολλά να συμβούν - είτε μια επιτάχυνση της πορείας της ελληνικής οικονομίας προς τη χρεοκοπία, είτε μια επιδείνωση της κατάστασης στις μεγάλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου: Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, που θα κάνουν αναγκαία μια συνολική λύση της κρίσης του ευρώ.

Σε αυτό πρέπει να προστεθεί και η παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ΔΝΤ που ζητά, για δικούς του λόγους, τη «διαρκή λύση» του ελληνικού προβλήματος, δηλαδή άμεσο «κούρεμα» των κρατικών δανείων. Το Βερολίνο δηλώνει αμετάπειστο - ξέροντας όμως, ότι είναι αυτό που έβαλε το ΔΝΤ στην Ελλάδα και την Ευρώπη και ότι τώρα δεν μπορεί πλέον να το παραβλέπει.

Μπροστά σε τέτοια αναμπουμπούλα, ο μόνος μπούσουλας για την ελληνική κυβέρνηση - θα έλεγε κανείς - θα έπρεπε να ήταν:  
«Κούρεμα» εδώ και τώρα. 
Το αντίθετο κάνει: Επαιτεία διαρκείας. 
Αλλά αυτό δεν πρόκειται να της αποφέρει, πέρα από τις δανειακές δόσεις, μια «λύση διαρκείας». Και, ακόμα χειρότερα, την παραμικρή λύση των άμεσων ζωτικών προβλημάτων του ελλην ικού πληθυσμού.

Χειλάς Νίκος




πληθυσμού.