"Γειτονικό" - Από τα 3 πουλάια!

Το ένα πουλάκι:

Τσράντσα!

Όχι δεν μπέρδεψα τη γλώσσα μου, ούτε έχω πιει τίποτε από τα πρώτα αποστάγματα που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες για εντριβές.

Σας μιλώ για κάποιους γείτονες, οι οποίοι κάθε άλλο παρά εύχονται να ψοφήσει και η δική μας η κατσίκα.

Η Τσράντσα ή το Τσράντσα είναι ένα χωριό της γειτονικής Βουλγαρίας, λίγο πάνω από τα σύνορα τα δικά μας. Ένα χωριό που αμφιβάλλω αν το έχει και ο βουλγαρικός χάρτης.

Έχει 680 κατοίκους οι οποίοι είναι πάμφτωχοι και, όταν δεν κατεβαίνουν να εργαστούν στην Ελλάδα, ασχολούνται με την καλλιέργεια και καπνού στα λιγοστά χωραφάκια που βρίσκονται γύρω από το χωριό και ανήκουν…

Σε ποιον ανήκουν;...

Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς την ιδιοκτησία του και αυτό είναι ένα θέμα που οδήγησε τους κατοίκους του χωριού να αντιδράσουν με έναν πρωτότυπο τρόπο που τους έκανε γνωστούς διεθνώς και μας ενδιαφέρει άμεσα.

Ζήτησαν να γίνουν Έλληνες!

Όχι να πάρουν ελληνική υπηκοότητα, αλλά να… περάσουν στη δικαιοδοσία της Ελλάδας, μέσα από ένα ιδιότυπο καθεστώς.

Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Όταν, μετά την πτώση του κομμουνισμού, η κρατικοποιημένη ιδιοκτησία ξαναπέρασε στα χέρια των πολιτών, οι κάτοικοι του χωριού εμφάνισαν τίτλους ιδιοκτησίας των παππούδων τους, όπως έκαναν όλοι οι Βούλγαροι.

Όταν το δημόσιο πήγε να καταγράψει τις εκτάσεις σε κάποιο κτηματολόγιο, παρατηρήθηκαν πολλά λάθη, με αποτέλεσμα να υπάρξουν παράπονα, γκρίνιες, ενστάσεις.

Στο αίτημα των κατοίκων να διορθωθεί το πράγμα η κυβέρνηση απάντησε με έναν τρόπο που είναι πολύ της μόδας τελευταία και στη χώρα μας.

Τους έστειλε μια ιδιωτική εταιρεία που τους ζητάει (θα έλεγα της Παναγιάς τα μάτια, αλλά είναι Μουσουλμάνοι οι άνθρωποι) ένα κάρο λεφτά, που δεν τα έχουν και δεν θέλουν να τα πληρώσουν.

Το άλλο πουλάκι:

Αισθάνονται λίγο ριγμένοι!

Το λίγο είναι δικό μου.

Για να φτάσουν στο σημείο να ζητήσουν ό,τι ζήτησαν τα πράγματα είναι τραγικά για τους κατοίκους του χωριού που, ασφαλώς, το κτηματολόγιο είναι μια αφορμή για να αναδείξουν την αδιαφορία της κεντρικής διοίκησης για τα προβλήματά τους.

Τι ακριβώς ζητούν, όμως; Απ’ ότι κατάλαβα, είναι καλά διαβασμένοι και δεν λένε αερολογίες.

Επιπλέον γνωρίζουν ότι το αίτημά τους είναι αδύνατον να ικανοποιηθεί, όμως θεώρησαν ότι αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να ακουστεί η φωνή τους και να βγουν από την αφάνεια.

Πράγματι, τα μεγαλύτερα διεθνή ΜΜΕ ασχολήθηκαν με την περίπτωσή τους και ο πρόεδρος του χωριού δεν προλαβαίνει να δίνει συνεντεύξεις.

Ας δούμε το αίτημα.

Απευθύνονται στη κυβέρνηση της χώρας τους, στην ελληνική κυβέρνηση μέσω της Πρεσβείας μας στη Βουλγαρία, και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τους ζητούν να εξετάσουν το αίτημά τους για εισδοχή του οικισμού τους στη ζώνη Σέγκεν, πριν από την έναρξη ολόκληρης της Βουλγαρίας, υπό ειδικό καθεστώς.

Ζητούν ακόμη, με μια ειδική διαδικασία και χωρίς να παραβιαστούν τα σύνορα των κρατών να εξεταστεί η νομική δυνατότητα να μεταφερθεί η εξυπηρέτηση των πολιτών στους νομούς της Δράμας ή της Καβάλας.

Δεν γνωρίζω αν απευθύνθηκαν και στις εδώ αντίστοιχες περιφερειακές ενότητες ή τους Δήμους για να ρωτήσουν αν τους θέλουμε, πάντως εμείς δεν θα είχαμε καμιά αντίρρηση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εκτός αν…

Δεν το σκεφτήκαμε και πολύ καλά. Το αίτημα αυτό είναι καλό ή κακό για τη χώρα μας;

Εννοώ πως, χωρίς αμφιβολία, είναι τιμητικό να θέλει ο άλλος να έρθει στη χώρα σου, όμως μήπως έτσι δίνουμε λανθασμένα μηνύματα προς τους εχθρούς μας;

Από το ρεπορτάζ που διάβασα κατάλαβα ότι οι κάτοικοι του/της Στράντζα έχουν απόλυτη επίγνωση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η οικονομία της χώρας μας:

«Πονάει η καρδιά μας», λένε. «Επί είκοσι χρόνια η χώρα σας μας έδινε ψωμί, πώς μπορούμε να αδιαφορούμε, όταν υποφέρει ο γείτονας;» Άλλωστε πολλοί εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να αναζητούν μεροκάματο στην από εδώ πλευρά των συνόρων.

Λίγο το έχουν όμως οι δανειστές μας να πατήσουν στο αίτημά τους και να ισχυριστούν πως η Ελλάδα έχει ακόμη «πολύ ψωμί», μέχρι να γίνει Βουλγαρία, αφού στα μάτια των γειτόνων της φαντάζει ως γη της Επαγγελίας.

Γι’ αυτό σας λέω. Τιμητικό το αίτημα, μήπως όμως δεν είναι για το καλό μας; Δεν μπορεί εμείς εδώ να ισχυριζόμαστε ότι μας κατάντησαν να παίρνουμε «μισθούς Βουλγαρίας» και οι διπλανοί να ζητούν να ενταχθούν στη χώρα μας.

Αφήστε που, αν ρωτήσουν πολλούς από την από εδώ πλευρά, θα τους πουν «παιδιά καθίστε εκεί που κάθεστε», αφού όπως ισχυρίζονται εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.

Ναι, το έχω ακούσει και αυτό!