Περιμένοντας από τους πολιτικούς λύση σε ένα πρόβλημα που δεν έχει λύση

Όσο περνά ο καιρός, αρχίζω και αντιλαμβάνομαι ένα πράγμα. 

Τούτο είναι ότι, όσα ξέρουν οι Έλληνες πολιτικοί και γραφειοκράτες περί οικονομίας, αγορές και χρηματιστήριο, άλλο τόσο ξέρουν και οι Ευρωπαίοι.

Για παράδειγμα, όλα αυτά που σκαρώνουν με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωση (EFSF) δεν έχουν κανένα νόημα.  

Από τη μια όλοι ξέρουν ότι το ταμείο αυτό δεν φτάνει για να αντιμετωπιστεί μια έξαρση της κρίσης (αν το πρόβλημα εξαπλωθεί σε Ισπανία, Ιταλία και Βέλγιο) και από την άλλη, θέλουν να χρηματοδοτήσουν αυτό το ταμείο με αποστειρωμένο χρήμα (χρήμα δηλαδή που δεν είναι τυπωμένο από την ΕΚΤ).

Με το συμπάθιο, αλλά ...αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα, δεν θα υπάρχει αρκετό χρήμα σε όλη την Ε.Ε. προκειμένου να επιτύχουν οι σκοποί αυτού του ταμείου.

Δεύτερον, παρέχονται εγγυήσεις από χώρες που υποτίθεται θα πρέπει το ταμείο να βοηθήσει!!  

 Πιστέψτε το ή όχι, η Ιρλανδία παρέχει εγγυήσεις σε αυτό το σχήμα για να βοηθήσει τον εαυτό της!!

Τρίτον, η Ε.Ε. αντιμετωπίζει το θέμα της Ιρλανδίας και της Ελλάδος σαν ένα θέμα ρευστότητας (liquidity), ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα θέμα βιωσιμότητας (solvency). 

Το πώς η Ελλάδα θα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της το 2013 με χρέος 160% του ΑΕΠ, ενώ δεν μπορεί σήμερα, είναι πέραν εμού.

Τέταρτον, ποιος τρελός διαχειριστής θα αγοράσει τα καινούργια ομόλογα με τις ειδικές ρήτρες περί αυτόματου κουρέματος, μετά το 2013, όταν, η Ελλάδα δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί σήμερα;  

Ναι μεν τα γερμανικά ομόλογα θα βρουν αγοραστές και θα μετακληθούν σε ομόλογα με αυτές τις ρήτρες, αλλά μόνο ένας τρελός θα αγόραζε ελληνικά ομόλογα με τέτοιες ρήτρες.

Οι ελληνικές τράπεζες έχουν δανειστεί περίπου 100 δισ. από την ΕΚΤ και οι ιρλανδικές τράπεζες πλησιάζουν τα 180 δισ. 

Οι ιρλανδικές τράπεζες έχουν σχεδόν εξαντλήσει το τι ενέχυρα μπορούν να δώσουν για να αντλήσουν ρευστότητα. Έχουν κάψει τα ίδια τους κεφαλαία και έχουν σχεδόν εξαντλήσει τις καταθέσεις τους. 

Τώρα όλα αυτά τα λεφτά θα βρεθούν σαν υποχρεώσεις στο εθνικό χρέος της Ιρλανδίας. Και όλα αυτά για να μην βρεθούν αντιμέτωποι των ευθυνών τους, όπως αρμόζει στο καπιταλιστικό σύστημα, οι ομολογιούχοι των ιρλανδικών τραπεζών.

Μήπως (λέμε τώρα) το ότι μια χώρα δεν μπορεί να βρει χρηματοδότηση από τις αγορές, ίσως να σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε αυτή η χώρα να πάρει χρηματοδότηση... είτε από το EFSF είτε από άλλη πηγή; 

Μήπως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το θέμα από άλλη σκοπιά; (περισσότερο για αυτό σε άλλα posts).

Η Ε.Ε. αρνείται να δει την πραγματικότητα -και η πραγματικότητα είναι ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν για ορισμένες χώρες. Η λύση του να προσθέτουμε επιπλέον χρέος πάνω στον ισολογισμό μια χώρας που είναι μη βιώσιμη, δεν θα κάνει αυτή τη χώρα βίωση την επόμενη μέρα.

Εν απουσία ενός μηχανισμού που μπορεί να τυπώσει λεφτά σε απεριόριστες ποσότητες (ΕΚΤ) και εν απουσία μιας πολιτικά ενοποιημένης Ευρώπης, οι τωρινές λύσεις που προτείνονται δεν θα λύσουν τα προβλήματα.

Και όσο καθυστερεί η Ευρώπη να δει την πραγματικότητα, τόσο πιο πολύ θα πληρώσουμε το μάρμαρο στο μέλλον. Διότι η λύση για τα τωρινά προβλήματα είναι η αναγνώριση των προβληματικών παγίων και η διαγραφή αυτών.

Το κάλο είναι ότι το πρόβλημα στην πραγματικότητα είναι μικρότερο από ό,τι ακούγεται και απαιτεί πολύ λιγότερα κεφάλαια και νομισματική αλλοίωση από ό,τι νομίζουμε (φρέσκο τυπωμένο χρήμα από την ΕΚΤ).

Μέχρι όμως να ξυπνήσουν στις Βρυξέλλες και να δουν την πραγματικότητα, θα πρέπει να υποστούμε όλα αυτά τα πειράματα που κάνουν και να συνηθίσουμε όλα αυτά τα παράξενα σχήματα που σκαρώνουν.

Η αγορά μπορεί να δείχνει ότι συμφωνεί με όλα αυτά, αλλά η αγορά δεν μασάει κουτόχορτο. 

Απλά παίζει το παιχνίδι των πολιτικών προκειμένου να βγάλει ένα μεροκάματο την επόμενη μέρα. 

Και η επόμενη μέρα δεν θα είναι ευχάριστη αν οι Βρυξέλλες δεν κατανοήσουν το πρόβλημα και βρουν άλλους τρόπους αντιμετώπισης αυτής της κρίσης.

Του Γιώργου Καισάριου / Capital

Πηγή:www.capital.gr