Αν ψάχναμε για τον πιο λαοφιλή ορισμό του φαινομένου, χωρίς αμφιβολία θα καταλήγαμε σε κάτι τέτοιο:
"Ένα ηθικά κατακριτέο και τρομερά επιζήμιο για την οικονομία της χώρας φαινόμενο, το οποίο αναπαράγεται κατά κανόνα από ασυνείδητους κεφαλαιοκράτες και πολιτικούς και σε καμία περίπτωση από εμάς ή από κανέναν άλλο ‘απλό’ άνθρωπο του κύκλου μας".
Αν βάλουμε τις προκαταλήψεις μας στην άκρη ωστόσο, θα δούμε ότι η διαφθορά είναι απλά το στοιχείο αυτό το οποίο μειώνει την απόδοση του δημοσίου χρήματος κατά τη διαδικασία μετατροπής αυτού σε παροχές προς τους πολίτες μιας κοινωνίας.
Αν δηλαδή είχαμε μία εξίσωση, στην... οποία Α ονομάζαμε το χρήμα το οποίο συγκεντρώνεται από την φορολόγηση των πολιτών μίας χώρας, Β την αξία των προσφερόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες αυτής της χώρας και Δ τον βαθμό διαφθοράς που η χώρα παρουσιάζει, η εξίσωσή μας θα έπαιρνε χοντρά-χοντρά αυτή τη μορφή:
Β= (1-Δ) x Α.
Όταν η Διαφθορά (Δ) σε ένα κράτος βρίσκεται κοντά στο μηδέν (0%), η εξίσωση γίνεται Β=(1-0)xΑ, άρα Β=1xA , άρα Β=Α, το οποίο σημαίνει ότι ο πολίτης απολαμβάνει υπηρεσίες ίσης αξίας με τα χρήματα τα οποία δίνει μέσω των φόρων του για την εξασφάλιση αυτών.
Όταν η διαφθορά είναι στο 50%, η ίδια εξίσωση γίνεται B=(1-0,5)xA, άρα Β=0,5Α, οπότε ο πολίτης απολαμβάνει δημόσιες παροχές αξίας μισής από αυτή για την οποία έχει πληρώσει και ούτω καθεξής μέχρι να φτάσουμε στο σημείο της «απόλυτης» (100%) διαφθοράς, όπου ο πολίτης καλείται να πληρώνει χρήματα για υπηρεσίες τις οποίες δεν απολαμβάνει στο παραμικρό..
Αυτό το οποίο είναι πολύ σημαντικό να κρατάμε υπόψιν διαβάζοντας την παραπάνω εξίσωση, είναι ότι σε αυτήν δεν υπάρχει καμία απολύτως διάκριση μεταξύ της διαφθοράς η οποία παράγεται από ανώτατα κομματικά στελέχη όταν αυτά παίρνουν προμήθειες για την ανάθεση ενός έργου π.χ. και της διαφθοράς η οποία παράγεται από έναν Δ.Υ. ο οποίος μιλάει στο κινητό με την γκόμενα, αντί να εξυπηρετεί όσο ταχύτερα μπορεί τον πολίτη που θέλει να τελειώνει τη δουλειά του. Και τα δύο είναι το ίδιο περίπου πράγμα ή έστω έχουν τον ίδιο ακριβώς αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα των υπηρεσιών τις οποίες απολαμβάνει ο μέσος Έλληνας φορολογούμενος. Στο θέμα της διαφθοράς με άλλα λόγια, δε χωράνε διακρίσεις. Οποιοσδήποτε σπαταλά ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ για κάποιον ΆΛΛΟ ΣΚΟΠΟ από αυτόν για τον οποίο έχει αυτό συγκεντρωθεί από τους πολίτες της χώρας (ή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας), είναι πολύ απλά διεφθαρμένος.
Όταν συνεχίζεις να λαμβάνεις τη σύνταξη του πατέρα σου αφού αυτός έχει πεθάνει, είσαι διεφθαρμένος. Όταν λαμβάνεις χρήματα από ένα κοινοτικό πρόγραμμα επιχορήγησης επιχειρήσεων για να αγοράσεις καινούργιο αμάξι αντί να εξελίξεις την επιχείρησή σου και να συμβάλλεις στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας σου, είσαι διεφθαρμένος. Όταν πληρώνεσαι ως δημόσιος υπάλληλος για να ξύνεις τα αρχίδια σου αντί να σκοτώνεσαι να εξυπηρετήσεις τον πολίτη ο οποίος έρχεται να συνδιαλλαγεί μαζί σου, είσαι μαλάκας (σουρπράιζ!!!).. Ok, είσαι και διεφθαρμένος εννοείται..
Αλλά πως θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν τόσο γενικευμένα φαινόμενα διαφθοράς όπως αυτά τα οποία μόλις περιέγραψα; Κατά την άποψή μου θα πρέπει να προσανατολιστούμε σε λύσεις μεγάλης κλίμακας, οι οποίες θα προσφέρουν ελεγκτική ισχύ σε αυτούς οι οποίοι παράγουν το δημόσιο χρήμα, τους ίδιους δηλαδή τους πολίτες.
Στο επίπεδο του Δημοσίου Τομέα για παράδειγμα, θεωρώ ότι μία καλή πρόταση θα ήταν η Αξιολόγηση των Δημοσίων Υπαλλήλων* απευθείας από τους πολίτες.
Αυτό θα μπορούσε να γίνει με την εγκατάσταση σε οποιαδήποτε θέση δημοσίου υπαλλήλου που έρχεται σε επαφή με τον πολίτη, ενός μικρού μηχανήματος στο οποίο ο πολίτης θα μπορεί να καταχωρεί εύκολα και γρήγορα το πόσο ευχαριστημένος έμεινε από την απόδοση του αντίστοιχου υπαλλήλου.
Στην οθόνη της συσκευής θα υπάρχει μία απλή ερώτηση: “Πόσο ικανοποιημένοι μείνατε από την εξυπηρέτηση σας;” και θα υπάρχουν 5 πλήκτρα από τα οποία θα μπορεί να επιλέξει ο πολίτης-πελάτης:
“Απολύτως ικανοποιημένος”, “Αρκετά ικανοποιημένος”, “Μέτρια ικανοποιημένος”, “Λίγο ικανοποιημένος”, “Καθόλου ικανοποιημένος”.
Με αυτό το μέτρο και με το σενάριο περί άρσης της μονιμότητας να πλανάται όλο και πιο απειλητικό στην ατμόσφαιρα, παρέχεται αμέσως στους Δ.Υ. το κίνητρο για να εξυπηρετούν τον πολίτη-πελάτη τους με τον καλύτερο και με τον ταχύτερο δυνατό τρόπο. Και κυρίως καλλιεργείται στις τάξεις τους μία νοοτροπία σεβασμού (έστω και από φόβο) απέναντι στον πολίτη, ο οποίος είναι σε τελική ανάλυση και αυτός ο οποίος με τους φόρους του, βάζει το ψωμί στο τραπέζι των οικογενειών τους.
Κάθε φορά που γίνεται κουβέντα για την καταπολέμηση της διαφθοράς στη χώρα μας, η πρώτη φράση που ακούω από τους πάντες σχεδόν είναι ότι "πρέπει να μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο". Και εγώ πάντα αναρωτιέμαι αν έχουμε καταλάβει (ή αν θέλουμε να καταλάβουμε) ποιό είναι το πραγματικό "κόκκαλο". Επειδή σίγουρα είναι πολύ πιο εύκολο να κατονομάσουμε απλά 5, 10, 20, 300 ανθρώπους ως διεφθαρμένους και να κλείσουμε εκεί την υπόθεση, από το να μπούμε σε μία γενικευμένη μάχη με την νοοτροπία διαφθοράς την οποία κουβαλάμε ως λαός..
Αλλά και αυτή ακόμα, πιστεύω ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί αν το πάρουμε απόφαση.
Αλλά και αυτή ακόμα, πιστεύω ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί αν το πάρουμε απόφαση.
Τρόποι υπάρχουν. Θέληση να τους εφαρμόσουμε μας λείπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου