Με την άνεση της απόστασης, κάνω μερικές cool (!) σκέψεις για τις εσωκομματικές διαδικασίες στη ΝΔ.
Με την κα Μπακογιάννη, πάντα είχα την αίσθηση πως οι απόψεις μας, δεν ήταν δα και τόσο μακριά, όσο οι κομματικές μας εντάξεις έδειχναν.
Ειδικά σε θέματα γεωπολιτικού στίγματος της χώρας, αλλά και σε θέματα ανθρώπινων & δημοκρατικών δικαιωμάτων, είχα την αίσθηση πως κι' αν δεν μιλούσαμε ακριβώς την ίδια γλώσσα, πάντως επρόκειτο για συγγενείς τοπικές εκδοχές, μιας κοινής, ευρύτερης διαλέκτου.
Πάντα άλλωστε πίστευα, ότι το «πέρασμα» (που τελικά μάλλον κάτι σημαντικότερο από πέρασμα πρέπει να υπήρξε) της υποψήφιας προέδρου της ΝΔ από την Γερμανία, πατρίδα της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, στο πλευρό μάλιστα -από όλες τις απόψεις-, του τόσο άδικα για όλους, δολοφονημένου συζύγου της, υπήρξε απόλυτα καθοριστικό για την συνολική πολιτική της συγκρότηση.
Μόνο που μια άλλη σκέψη, πιο «πονηρή», και ίσως και πιο «ρεαλιστική», με έκανε να ...
διστάζω να καταλήξω στην επιλογή, πως η ανάδειξή της στην ηγεσία της Αξιωματικής -πια- Αντιπολίτευσης, θα ήταν κάτι ευκταίο, για όλες τις πλευρές:
Η λογική υπόθεση, πως η κρισιμότητα της εσωκομματικής αναμέτρησης στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης, που θα έκρινε το μέλλον της, αλλά και το μέλλον της χώρας σε κάποιο βαθμό, δεν θα επέτρεπε στην πρώην Υπ. Εξωτερικών να δώσει μια μάχη απόψεων & αρχών.
Αλλά, αντίθετα, θα της επέβαλε, σε συμμόρφωση και με μια ιδιότυπη οικογενειακή παράδοση, να επιδοθεί εκούσα-άκουσα, σε μια μάχη αναμέτρησης εσωκομματικών λόμπις, & διευθετήσεων σε επίπεδο κορυφής. Πιθανόν, ακόμα και πολιτικών συμβιβασμών «κάτω από το τραπέζι».
Με τη σκέψη αυτή, αναρωτιόμουν, μήπως ο Αντώνης Σαμαράς, αναγκασμένος περισσότερο από τα πράγματα, να «πειθαρχήσει» στο εσωκομματικό «κοινό αίσθημα», θα ήταν εκείνος που θα κατάφερνε ίσως για πρώτη φορά να δώσει στο κόμμα που θα εξέφραζε κυρίαρχα την συντηρητική παράταξη, κάτι που δεν κατάφερε, ακόμα από την ίδρυσή της το 1974, να αποκτήσει η ΝΔ:
Καθαρές κοινωνικές αναφορές & αντιστοιχήσεις, και σαφές ιδεολογικό & πολιτικό πρόταγμα.
‘Όλα αυτά όμως, μόνο μέχρι να αποφασίσει «ο Αντώνης της ΝΔ», να «ανοίξει το στόμα του», και να εκφράσει τον «κομματικό του πατριωτισμό»:
Τι το' θελε;
Ή μάλλον, κατάλαβε, ακριβώς για ποιο πράγμα μιλούσε;
Και τι ακριβώς εξέφραζε, & για λογαριασμό τίνων;
Μπακογιάννη και Αβραμόπουλος, (η καθυστερημένη δικαίωση Πάγκαλου για το «ο κ. Τίποτα»),ο καθένας με τον τρόπο του βέβαια, πήραν τις αποστάσεις τους από το πελατειακό-παλαιοκομματικό έκτρωμα των stagiaires, («κάποτε έπρεπε να τελειώνει, αλλά...»), και «την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι», είπανε -με το ζόρι- και μια παρόλα κομματική, για «την κυβερνητική αναλγησία», και «τα κακόμοιρα τα παιδιά που θα πεταχτούν στο δρόμο».
Αμ ο «Αντωνάκης»;
Που μίλησε ο δόλιος (ευκαιρία βλέπεις να κάνει ρελάνς, νόμισε πως έπιασε τους άλλους αδιάβαστους...) για «δικαστική συνδρομή». (νομική θα εννοούσε ο «τάλας», διότι «δικαστική συνδρομή», στη συγκεκριμένη περίπτωση, και μεταξύ μας, δεν μπορεί, παρά να σημαίνει «κλείσιμο το μάτι» στους δικαστές. Δε βαριέσαι. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια). Που πρέπει -λέει ο Αντώνης-, το κόμμα να εξασφαλίσει (τη δικαστική-νομική συνδρομή εννοεί, υποθέτω) για τα «πεταμένα στο δρόμο παιδιά, από την (άκουσον ο αθεόφοβος) «εκδικητική κυβερνητική μανία».
...Δε θέλω να συνεχίσω.
Μήτε για τον «Αντώνη», μήτε για τον άλλον, το «Δημήτρη».
Δεν έχει και νόημα άλλωστε...
Μόνο που σκέφτομαι όμως. τι «πήγα και σκέφτηκα» ο ανόητος, μόλις πριν από λίγο, για την πιθανότητα δηλαδή να αναδειχτεί κάποιος από τους δύο (Αντώνη & Δημήτρη) η «ευκταία λύση», για το καλό όλων των πλευρών, -και δεν εννοούσα μόνο των εσωκομματικών-, κυριολεκτικά, «παγώνει το αίμα στις φλέβες μου....
Παρά λίγο...
Τελικά σκέφτομαι, καλά που θα ψηφίσουν για τον νέο ηγέτη, «μόνον τα μέλη του κόμματος».
....Είναι όμως τελικά σίγουρο αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου