Η απάντηση στους «οίκους» αξιολόγησης πρέπει να είναι ευρωπαϊκή!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης, λειτουργούν στη βάση είτε της συλλογικής είτε της ατομικής αντίληψης συμφέροντος.
Αυτό το συμφέρον, μπορεί να το έχουν εκατοντάδες φορείς.
Από άτομα με ευγενείς προθέσεις, μέχρι κερδοσκόπους. Από οργανισμούς και επιχειρήσεις, μέχρι κράτη.
Υπό αυτή την έννοια, οι οίκοι αξιολόγησης είναι μέρος ενός συστήματος το οποίο είναι εντελώς σαθρό, δεδομένου ότι... για την αξία των παρεμβάσεών τους βασίζονται στην κρίση τους ή και στις επιδιώξεις κάποιων πελατών τους, ενώ δεν υφίστανται κάποια επίπτωση για τις λανθασμένες προβλέψεις τους.
Συνεπώς, οι προβληματισμοί και ο εκνευρισμός που προκαλούνται
 στην Ευρώπη (με αφορμή τους βαθμούς που διανέμουν στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία και εσχάτως στην Ιταλία), είναι αδικαιολόγητοι, αφού όλοι γνωρίζουν ότι οι οίκοι κάνουν πολλά και συστηματικά λάθη.
Το λάθος είναι η ευλαβική προσήλωση στις προβλέψεις τους, όταν όλοι γνωρίζουν ότι «παίζονται» παιγνίδια και λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Λάθος, το οποίο τείνει να μεταβληθεί σε μέγιστο ευρωπαϊκό πρόβλημα.
Όποιος δεν αποδέχεται το λάθος της Ευρώπης, μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτός είναι ο παγκόσμιος κανόνας, αφού τόσο οι επενδυτές, όσο και ολόκληρη η αγορά χρειάζονται ενημέρωση.
Όμως, δεν μπορεί η Ευρώπη να είναι έρμαια των διαθέσεων των αμερικανικών οίκων. Τον δε ρόλο τους στο ευρωπαϊκό έδαφος δεν μπορούν επ’ ουδενί να «παίξουν» οι άνθρωποι της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων.
Άρα, τι χρειάζεται η Ευρώπη;
Είναι μάλλον απλό, αλλά χρειάζεται πολιτική βούληση.
Τη συγκρότηση «ευρωπαϊκού» οίκου αξιολόγησης, υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτή και μόνο είναι η απάντησή της στους γνωστούς οίκους της Αμερικής. Η ευρωπαϊκή πραγματικότητα, κράτη και επενδυτές, απαιτούν ικανοποιητική ενημέρωση. Τόσο ως προς την ποιότητα, όσο και ως προς την αξιοπιστία και τη διαφάνεια.
Μια τόσο απλή λύση, που μπορεί να αλλάξει πολλά στην Ευρώπη.
Εδώ, όμως, το πρόβλημα που διαφαίνεται, είναι αν υπάρχουν Ευρωπαίοι ηγέτες που θα το αποτολμήσουν.
Αντί απάντησης, σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, όχι σε ένδειξη απόγνωσης, αλλά ως παράκληση να φωτιστούν οι ηγέτες της Ευρώπης…

Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος