Ψυχραιμία παιδιά

Η Αθήνα φέτος τα Χριστούγεννα, ήταν πολύ πιο διαφορετική από ότι έχουμε συνηθίσει. 

Πιο σκοτεινή, πιο μουντή, πιο σιωπηλή. 

Η ύφεση έχει αρχίσει πλέον να επηρεάζει σημαντικά την καθημερινότητα μας. 

Οι περικοπές, η ανασφάλεια, η ανησυχία για την επόμενη μέρα κυριαρχούν. 

Οι οικογένειες μαζεύτηκαν γύρω από το εορταστικό τραπέζι. Συζήτησαν, αντάλλαξαν ευχές. 

Κυρίαρχα μίλησαν για αυτό που συμβαίνει, αλλά και γι’ αυτό που έρχεται.

Η Ελλάδα έχει μπει σε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό. 

‘Ότι αποφασίζεται και εφαρμόζεται, με εντολή της τρόικας ή της κυβέρνησης, αλλάζει τόσο σημαντικά τα δεδομένα , κυρίως της κατανάλωσης, πάνω στην οποία κινείτο η οικονομία της χώρας, που τίποτα δεν είναι ίδιο. 

Ταυτόχρονα και αυτό δημιουργεί φόβο το πολιτικό σύστημα και ειδικά οι θιασώτες του Μνημονίου ...

δεν μπορούν να εγγυηθούν ότι το τέλος της υπερκατανάλωσης, θα σημάνει και το τέλος του υπερδανεισμού. 

Αυτό είναι το πιο άσχημο. 

Και μπορεί και το μοιραίο πολιτικά για τη Διοίκηση Παπανδρέου. 

Γιατί τα δάνεια της κατανάλωσης αν υποκατασταθούν από δάνεια δομικά για τη λειτουργία του κράτους και για την εξυπηρέτηση των νέων δανείων που παίρνουμε , με τα υψηλά επιτόκια, τότε το πρόβλημα γιγαντώνεται και δεν ελαχιστοποιείται.

Το πλέον σημαντικό ζητούμενο πάντως που παραμένει είναι να έχουμε μια κυβέρνηση και μια διοίκηση η οποία να μπορεί να μας ερεθίσει τα αντανακλαστικά να λειτουργήσουμε. 

Να συμμετάσχουμε σε μια πορεία ανοικοδόμησης της χώρας που ζούμε. 

Να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία και δημιουργικό τρόπο τη ζωή, την εργασία, την πραγματικότητα. 

Δεν φθάνει να πάρεις μια χώρα στρεβλή βασισμένη στον τομέα των υπηρεσιών , την υπαλληλία, την περιορισμένη και πολυδιασπασμένη μικρο-επιχειρηματικότητα ή την κρατικοδίαιτη διαπλοκή και να την «γκρεμίσεις» όπως πιστεύουν Έλληνες και ξένοι τεχνοκράτες και πολιτικοί με κυρίαρχο λόγο και ρόλο στην παρούσα φάση. 

Πρέπει και να έχεις το σχέδιο και το πάθος να την ξανακτίσεις. 

Οι χώρες και οι λαοί στους σύγχρονους καιρούς δεν διώκονται και εκποιούνται , ως δούλοι, όπως στο παρελθόν. 

Η Ελλάδα έχει δικαίωμα να επιβιώσει, να ανασυγκροτηθεί και να αναπτυχθεί εκ νέου. 

Με άλλες συνθήκες , ναι. Με λιγότερες στρεβλώσεις, ναι. Αλλά κάπως πρέπει να ανακτηθεί η ψυχραιμία. 

Δεν γίνεται μόνον με μέτρα περιοριστικά όπως αυτά που ακούγονται να συγκλίνουμε σε μια επόμενη μέρα.

Τα περιθώρια αναστροφής μεσοπρόθεσμα είναι σημαντικά. Ακόμη και εντός Ευρώπης. 

Η αξιοποίηση και όχι η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και των συμμετοχών του κράτους σε επιχειρήσεις, βραχυπρόθεσμα. 

Η αξιοποίηση των ορυκτών σε στεριά και θάλασσα, μακροπρόθεσμα. 

Νέο μοντέλο ανάπτυξης και ανασυγκρότησης της χώρας μεσοπρόθεσμα, ενδεχομένως και με την καλή και επιτυχή αξιοποίηση αναπτυξιακών ομολόγων , που δείχνουν ότι θα συμφωνηθεί η έκδοσή τους σε επίπεδο Βρυξελλών. 

Αν ανατραπεί συνολικά η εσωτερική φεουδαρχία στην Ελλάδα και όχι μόνον σε επίπεδο συνδικάτων και εργαζομένων όπως στην παρούσα φάση συμβαίνει, τότε η επιχείρηση ανασυγκρότησης απελευθερώνεται. 

Χρειαζόμαστε όμως πραγματικό εθνικό Κυβερνητισμό και όχι εντεταλμένους των Βρυξελλών, όπως η παρούσα κυβέρνηση, καταλαβαίνει το ρόλο της. Και μιλάμε για την πρώτη κυβέρνηση μετά το Ελληνικό κραχ.

Από το σημείο αυτό ξεκινά το πολιτικό επίπεδο της κρίσης , με αφετηρία το δυσοίωνο 2011. Κρίση που εκ των πραγμάτων σημαίνει και ευκαιρία.

Του Μενέλαου Τασιόπουλου