Οι αντιδράσεις ήταν πολλές και προέρχονταν από διάφορες πλευρές, κυρίως όμως, από εκείνους που όχι μόνο δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, αλλά επιδιώκουν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν τα δικά τους μικρά ή μεγάλα προνόμια.
Για την κατάσταση στα ελληνικά, δημόσια ΑΕΙ, τα πράγματα είναι γνωστά. Υπάρχει μία χρόνια παθογένεια με τις γνωστές καταλήψεις των πολιτικά υποκεινούμενων μειοψηφιών από τη μία πλευρά και υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος (καθηγητών και φοιτητών) που θέλουν να εργαστούν και να σπουδάσουν δικαιώνοντας τις θυσίες του ελληνικού λαού που χρηματοδοτεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα...
Γνωρίζω καλά τον θύλακα αντιδράσεων και οπισθοδρόμησης στα ελληνικά ΑΕΙ που καταγράφεται εδώ και χρόνια ως «βαθύ πανεπιστήμιο», ένα δίκτυο συμφερόντων που διατρέχει οριζόντια και διακομματικά το σύστημα και αποτελεί την τροχοπέδη για κάθε αλλαγή και εξέλιξη.
Θα αναρωτηθεί κανείς: η ίδρυση μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων θα λύσει τα προβλήματα των δημοσίων ΑΕΙ. Προφανώς όχι, γιατί δεν είναι αυτός ο στόχος. Ίσως θα ήταν καλύτερα να το δούμε από την σκοπιά του παραδείγματος ως προς την εκπαιδευτική, ερευνητική και κοινωνική διάσταση της λειτουργίας, δύο διαφορετικών μοντέλων: ενός που το γνωρίζουμε καλά και ξέρουμε τα τρωτά αλλά και τα ανίατα σημεία του και ενός άλλου που φιλοδοξεί να φέρει φρέσκες ιδέες, μεθόδους και συνέργειες στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης.
Η εισαγωγή του νομοσχεδίου και η ψήφιση του επί της αρχής, έχει και ένα ακόμη ιστορικό και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, τουλάχιστον για εκείνους που με φροντίδα παρακολουθούν τις αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία. Τα ευρήματα πολλών δημοσκοπήσεων που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, αναδεικνύουν την αλλαγή στις διαθέσεις, προτιμήσεις και επιλογές μεγάλου τμήματος (πλειοψηφικού) της ελληνικής κοινωνίας ως την ίδρυση αυτών των παραρτημάτων.
Η επίκληση διαφόρων παρωχημένων επιχειρημάτων, η στρεψοδικία, ο εκβιασμός του θυμικού των πολιτών, μπορεί να λειτούργησαν κατά το παρελθόν, σήμερα όμως, βρίσκονται σε δυσαρμονία με την ίδια την κοινωνία, η οποία θέλει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις θεσμών που είτε απαξιώθηκαν στη διάρκεια του χρόνου είτε νοσούν βαριά.
Παρά τις αντιδράσεις μικρής μερίδας φοιτητών των κομματικών νεολαιών, του πανεπιστημιακού κατεστημένου, η κυβέρνηση έφερε στη δημόσια συζήτηση αυτό το νομοσχέδιο, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε όλους να διατυπώσουν τις θέσεις τους και οι πολίτες να τις κρίνουν.
Η κοινωνία, πάντα βρίσκει τρόπο να προχωρήσει μπροστά, υπερκεράζοντας εμπόδια και αναζητώντας λύσεις, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της την ποιητική μελαγχολία και την κινηματική κατάθλιψη όλων εκείνων που έκαναν καριέρα στην πολιτική με το «Όχι σε όλα». Η εποχή αυτή πέρασε ανεπιστρεπτί και καλό θα είναι να το χωνέψουν, πριν βρεθούν στο περιθώριο της πολιτικής και της κοινωνίας.
Η κοινωνία αλλάζει πραγματικά και σε βάθος με βήματα μικρά και καλά μελετημένα, χωρίς να υποκύπτει στους πειρασμούς παροξυσμών ψευτοεπαναστατικότητας και διάλυσης των πάντων. Αυτό είναι και το μεγάλο μάθημα που πήρε η ελληνική κοινωνία την τελευταία δεκαπενταετία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου