Οι ανωτέρω αποσπασματικές φράσεις δεν είναι προβολή της μελλοντικής προσφώνησης Μητσοτάκη στον Ερντογάν στις 7 Δεκεμβρίου. Είναι δηλώσεις του τότε Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, όπως καταγράφονται στο επίσημο δελτίο τύπου του Πρωθυπουργικού Γραφείου, με ημερομηνία Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013, μετά τη συνάντησή του με τον τότε Τούρκο πρωθυπουργό Ερντογάν, στην Άγκυρα...
Τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς ο κ. Σαμαράς είχε κατ' ιδίαν συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό του στο Κάρντιφ της Ουαλίας, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ.
Μάλιστα σύμφωνα με το τότε ρεπορτάζ ελληνικών μέσων ο κ. Ερντογάν είχε «συμβουλεύσει» τον κ. Σαμαρά λέγοντας «Εγώ με τις αποκρατικοποιήσεις ξεπέρασα την κρίση». Παράλληλα σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ», προσφέρθηκε ώστε το τζαμί στην Αθήνα να κατασκευαστεί τουρκικοίς χρήμασι. Και - πάντα κατά την εφημερίδα - ο Έλληνας πρωθυπουργός επέδειξε θετική στάση!
Δεν τα γράφουμε αυτά για να υπεισέλθουμε επί της ουσίας στην επίσκεψη Ερντογάν. Άλλωστε η «σούμα» γίνεται μετά από αυτή. Όπως έγινε και κατά την εδώ επίσκεψη επί διακυβέρνησης Τσίπρα τον Δεκέμβρη του 2017. Τότε που μέσα στο Ελληνικό Προεδρικό Μέγαρο, και ενώπιον του Προέδρου Προκόπη Παυλόπουλου, ο Ερντογάν αμφισβήτησε τη Συνθήκη της Λοζάνης!
Άλλωστε ασχέτως με ιδεολογικές διαφορές, ο γράφων αναγνωρίζει στον κ. Σαμαρά ότι μετά την... πτήση του στα ανεμοδαρμένα ύψη του αντιμνημονίου με τα περίφημα Ζάππεια, κατανόησε το άσκοπον της «αντίστασης».
Αποδέχτηκε την «ιδιοκτησία» των μνημονίων (κάτι που δεν έκανε ποτέ ο Τσίπρας, κοροϊδεύοντας ότι κάνει αντίσταση ενώ ψήφιζε «το δικό του μνημόνιο»). Ομού μετά του Βενιζέλου προσπάθησαν επιτυχώς να ανατάξουν τη χώρα από τη δύστηνο πορεία της.
Η ένσταση έγκειται στο γεγονός ότι οι πρώην Πρωθυπουργοί που ευτύχησαν της τιμής, θα πρέπει να αποτελούν εθνικά κεφάλαια, να συνεισφέρουν με την πείρα τους, χωρίς επουδενί να παρεμβαίνουν στην τρέχουσα επικαιρότητα. Η διαχείριση θεμάτων επικαιρότητας ανήκει στη δικαιοδοσία των νυν εκλεγμένων ταγών.
Και δεν αναφερόμαστε μόνο στον Αντώνη Σαμαρά, που θα μπορούσε - εάν καλείτο - να συμβάλει με την πείρα του στη στάση του Μητσοτάκη στην επικείμενη συνάντηση με τον Ερντογάν. Ακόμη και εάν δεν καλείτο αλλά είχε την πεποίθηση ότι μπορεί να συνεισφέρει, τηλέφωνα υπάρχουν.
Την ίδια επικριτική στάση τηρήσαμε και με τη συμπεριφορά του Γιώργου Παπανδρέου, όταν τη βραδιά των δημοτικών εκλογών έσπευσε - ως μη όφειλε- στο εκλογικό περίπτερο του νέου δημάρχου Αθηναίων Χάρη Δούκα. Και όχι απλώς προσήλθε πριν τον Νίκο Ανδρουλάκη, αλλά παρενέβη στην τρέχουσα επικαιρότητα και έδωσε οδηγίες προς πράσινους ναυτιλομένους, προκαταλαμβάνοντας τον αρχηγό του κόμματος:
Είχε δηλώσει: «Όταν ενώνουμε προοδευτικές δυνάμεις μπορεί να γίνει η ανατροπή». Η φράση του δικαίως εξελήφθη ως μήνυμα προς τον Ανδρουλάκη για πολιτική συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με ποιο δικαίωμα; (τώρα βεβαίως θα ρωτούσαμε και με ποιον από τους δύο ΣΥΡΙΖΑ!).
Το κόμμα του τον τίμησε, τον ανέδειξε αρχηγό, στη συνέχεια Πρωθυπουργό, ενώ ο ίδιος το εγκατέλειψε για να ιδρύσει δικό του κόμμα. Και όταν απέτυχε να μπει στη Βουλή, όχι μόνο ξαναγύρισε και τον δέχτηκαν, αλλά απαιτεί να έχει λόγο και στη στρατηγική του νέου αρχηγού!
Τουλάχιστον ο Καραμανλής, ίσως από έλλειψη φιλοδοξίας, ή επειδή… βαριόταν, παρενέβη μόνο μία φορά τόσα χρόνια, και ολίγον νεφελωδώς για τις παρακολουθήσεις: «κάθαρση επέρχεται μόνο όταν αποσαφηνιστούν πλήρως όλα τα στοιχεία. Άπλετο φως. Πρέπει να ριχτεί άπλετο φως στην υπόθεση των παρακολουθήσεων».
Αντιθέτως, είναι υποδειγματική η στάση του Κώστα Σημίτη, που δεν προσπάθησε να καθοδηγήσει και να ποδηγετήσει τους κληρονόμους του. Το ίδιο προσώρας και του Τσίπρα. Οι επαφές του προσφάτως για την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν εμπίπτουν στην κατηγορία που κρίνει το κείμενο.
Τέλος, είναι αστειότητα να ζητάει ο Κασσελάκης συμβούλιο πολιτικών αρχηγών για μια επίσκεψη. Ακόμη μας έχει αφήσει στο σκότος ο ΣΥΡΙΖΑ για το τι συζήτησαν επί δίωρο Τσίπρας - Ερντογάν στη Σμύρνη τον Μάρτη του 2016.
Κατανοητό πως είναι δύσκολα υποφερτό για πρώην Πρωθυπουργούς όταν σβήνουν οι κάμερες. Για ανθρώπους που από τον λόγο τους κρεμόταν ο λαός σε έκτακτες συνθήκες, ενώ με τις αποφάσεις τους επηρέαζαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Αλλά αυτή είναι η μοίρα των αποσυρθέντων Πρωθυπουργών. Την ιστορία τους την έγραψαν εν δράσει. Διορθώσεις πλέον δεν επιδέχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου