Ξεθώριασε η φαντασμαγορία των εντυπώσεων, όπου ο αρχηγός αντιστεκόμενος στους επιβουλείς θα οδηγούσε τον λαό σε λειμώνες όπου απέδρα πας πόνος ΕΝΦΙΑ, δάκρυ κομμένης σύνταξης, και στεναγμός μειωμένου μισθού.
Δεν είμαστε «ραβδοσκόποι» των κοινωνικών, τάσεων. Την εντύπωσή μας διατυπώνουμε, ότι οι εκλογές της 21ης Μαΐου ήταν ορόσημο, και... τέλος της εποχής των ψευδαισθήσεων. Ούτε είμαστε κοινωνικοί επιστήμονες να ερευνήσουμε κατά πόσο η 21η Μαΐου σηματοδοτεί ωρίμανση του λαού. Άλλωστε, η κοινωνική συνείδηση των λαών δεν αλλάζει σε μια δεκαετία. Εκείνο που νομίζουμε είναι ότι η κούραση από τις υψιπετείς επιδιώξεις των ηρωικών αφηγήσεων, που μόνο ταραχή και ήττα έφερε, και ο φόβος μην επαναληφθούν τα ίδια καθορίζει τη συμπεριφορά του λαού που δεν έχει το κουράγιο να εισέλθει σε ένα déjà vu.
Εξ αυτού και θεωρούμε ότι η εποχή του συγκεκριμένου ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε, ακόμη και αν πάρει 2 - 3% παραπάνω, λόγω τύψεων κάποιων αριστερών, από τις 600 χιλιάδες των ψηφοφόρων που τον εγκατέλειψαν.
Μοιάζει να έχει προδιαγραφεί το αποτέλεσμα της 25ης Ιουνίου. Εάν όχι, εάν λείψουν 2 - 3 βουλευτές προκειμένου να σχηματισθεί κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης οδηγήσει τη χώρα σε τρίτες εκλογές, μπορούμε άνετα να προεικάσουμε το μέλλον των κομμάτων που θα αρνηθούν τη συνδρομή τους.
Δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να συναινέσει νομίζοντας (νομίζοντας...) ότι εξακολουθεί να αποτελεί τον αντίπαλο πόλο, το βάρος θα πέσει στο ΠΑΣΟΚ, που μόλις πήρε λίγο τα πάνω του. Όμως, η ηγεσία του μάλλον υπερεκτίμησε την άνοδο και άρχισε τα ηρωικά λογίδρια.
Ανέβηκε μόνο κατά 40% μέσα σε φάση εκθεμελίωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Θετικό, ελπιδοφόρο, αλλά όχι καθοριστικό για την εγκαθίδρυσή του ως ηγεμονεύουσα δύναμη στον χώρο της Κεντροαριστεράς, και πολύ περισσότερο ως αντίπαλο δέος της Ν.Δ. Άλλωστε, κατά ισόποσο ποσοστό 40% ανέβηκε και το ΚΚΕ. Ο Κουτσούμπας και τα στελέχη του ΚΚΕ επέδειξαν σοβαρότητα και δεν άρχισαν να παιανίζουν ύμνους πως όπου να ναι οι μάζες των απελπισμένων θα καταλάβουν… τα Χειμερινά Ανάκτορα.
Ως τώρα μιλούσαμε για το σκηνικό του ελλιπούς δικομματισμού, του ενάμισι κόμματος. Ένα πλήρες κόμμα, η ΝΔ, και ένα κουτσουρεμένο ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκλογές ανέδειξαν και το ομοειδές ΠΑΣΟΚ. Ένα κόμμα και δυο «μισά». Η μάχη θα είναι μεταξύ των δύο για την κυριαρχία στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Ο Τσίπρας από όσο ξέρουμε (χωρίς όμως να το παρουσιάζουμε ως είδηση γιατί θα καθορίσουν τα ποσοστά της 25ης την τελική απόφασή του) έχει σκοπό να εγκαταλείψει την κομματική ηγεσία - όχι την πολιτική ζωή. Εξακολουθεί να είναι τοτέμ για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν αποφασίσει να παραμείνει, θα παραμείνει με τον τρόπο που θα αποφασίσει. Τέλος!
Ο Ανδρουλάκης προσπαθεί να σταθεροποιηθεί. Τα δείγματα γραφής είναι ακόμη ασταθή, αλλά όσα έχει καταγράψει ως αρχηγός, δεν καταγράφονται και ως θετικά:
Έγινε αρχηγός ενός ιστορικού κόμματος που χειμάζεται και υποσχόταν να το αναστήσει, αλλά δεν παραιτήθηκε άμεσα από Ευρωκοινοβούλιο για να αφιερωθεί στην ανασυγκρότησή του. Δεν έλειψαν στο ΠΑΣΟΚ οι κακεντρεχείς που έλεγαν ότι το κίνητρο ήταν ωφελιμιστικό, να απομυζήσει έως την τελευταία στιγμή τα πλουσιοπάροχα οικονομικά οφέλη της θέσης του ευρωβουλευτή.
Επίσης, του καταλογίζουν ότι παρότι ήρθε από την «ανοιχτοσύνη» (που θα έλεγε και η συντρόφισσα Νοτοπούλου), της Ε.Ε., αναλαμβάνοντας την αρχηγία φέρθηκε ως ομαδάρχης της ΠΑΣΠ. Λογικό είναι κάθε αρχηγός να δομεί το περιβάλλον του. Όμως περικλύσθηκε σε ένα στενό και στεγανό κύκλο άπειρων προσώπων, παραγνωρίζοντας την πολύχρονη εμπειρία άλλων στελεχών που έχουν δώσει χρόνια από τη ζωή τους στο κόμμα.
Παράλληλα του καταλογίζουν ότι φρόντισε (στο μέτρο που μπορούσε γιατί δεν είναι και παντοδύναμος) να τορπιλίσει υποψηφίους του κλίματος Λοβέρδου, ακόμη και τον ίδιο, για να επιβάλει τους δικούς του. Τελευταίο επεισόδιο στην προσπάθεια επιβολής του στο κόμμα, η επιλογή της έδρας του Χάρη Καστανίδη, ως βεβαίως είχε δικαίωμα μεταξύ των τριών επιλογών που είχε.
Ο θεσσαλονικιός βουλευτής το θεώρησε ως «προσωπική προσβολή» υποστηρίζοντας ότι δεν είχε ενημερωθεί νωρίτερα από τον Ανδρουλάκη. Από τη Χαριλάου Τρικούπη υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτε προσωπικό σε αυτή την επιλογή. Απλώς, η διατήρηση της έδρας από τον πρόεδρο αποσκοπεί σε καλύτερες επιδόσεις στη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία – όπερ ένας Κρητικός, έστω και πρόεδρος, θα ενίσχυε περισσότερο το ψηφοδέλτιο από έναν βέρο Σαλονικιό (ο οποίο ήταν μεν υπέρ της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό ούτως ή άλλως έχει τελειώσει).
Μάλλον, οι αντίπαλοι διευκολύνουν το τοπίο για την αυτοδυναμία Μητσοτάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου