Ο Αλέξης πάντα γελάει, σε γάμους, κηδείες και πορείες…

Ο Αλέξης ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής στην χθεσινή πορεία του Πολυτεχνείου. 

Σαν να μην πέρασε μία μέρα από εκείνα τα παθιασμένα χρόνια της διεκδίκησης και του αγώνα. 

Σαν να μην βρέθηκε όμως, ποτέ στις αίθουσες των υπουργικών συμβουλίων, στα δωμάτια ενηλίκων των Βρυξελλών, στους «σκοτεινούς διαδρόμους» του Λευκού Οίκου…

Όσο τον έβλεπα «μπροστάρη» και πάλι στους δρόμους, θυμήθηκα μία συνέντευξη που είχα πάρει κάποτε, από τον ψυχίατρο-ψυχαναλυτή Ματθαίο Γιωσαφάτ. 

Τον ρώτησα τότε, τι πιστεύει για τον Αλέξη Τσίπρα: «Μην ξεχνάτε ότι είμαστε ένας λαός που δεν έχει αγαπηθεί αρκετά. Και γι’ αυτό σπεύδουμε να πιστέψουμε όποιον μας υπόσχεται λίγη «αγάπη»... 

Γι’ αυτό αγαπήσαμε και όλες τις δικτατορίες που μας προέκυψαν και τις επικαλούμαστε ακόμα. Αλλοτε θέλουμε έναν αυστηρό μπαμπά και άλλοτε μια τρυφερή μαμά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν η «μαμά». Ο Τσίπρας, τώρα...

δεν ξέρω τι ακριβώς είναι. Το πιθανότερο ένας λαϊκιστής που ασκεί γοητεία με το χαμόγελό του. Γελάει συνέχεια, μονίμως, είτε είναι κηδεία είτε γάμος...»

Η εξήγηση λοιπόν, είναι ότι δεν έχουμε πάρει αρκετή αγάπη; 

Δεν αγαπηθήκαμε πολύ ως λαός; 

Εμείς που κάθε σταγόνα από την ιστορία μας είναι «αγίασμα» και πωλείται πανάκριβα, στις προθήκες των δεξιών και αριστερών «ναών» μας;

Kι όμως, είμαστε τόσο μόνοι, μοναχικοί και μονήρεις που συνεχίζουμε να γελάμε μαζί με τον Αλέξη, στις «ταξικές» μας πορείες. Να «παίζουμε Πολυτεχνείο» και να πουλάμε τις αμφιθυμίες μας σε ένα θέατρο παράνοιας και παραλόγου.

Υπάρχει εξήγηση για το απύθμενο θράσος του πρώην πρωθυπουργού που ξαναφοράει τα ρούχα του «επαναστάτη»; Και που συνεχίζει να απολαμβάνει την συμπάθεια του 31% του εκλογικού σώματος;

Ο χυδαίος λαϊκισμός, λοιπόν, είναι πράγματι, όργανο αναρρίχησης στην εξουσία. Αλλά και καταστροφικός ολετήρας μιας παραδοσιακής φόρμας που κάποτε εξέφραζε το ήθος της Αριστεράς. Μιας ρομαντικής Αριστεράς που δεν άντεξε τις δοκιμασίες ή το περιθώριο και αφέθηκε στον ειρμό των μισαλλόδοξων συνθημάτων που εμπνέουν αφελείς και αλλοτριωμένες κοινωνικές μάζες.

Και που καταλήγουμε; 

Είναι η εξουσία και η Αριστερά έννοιες ασύμβατες; 

Αποδείχθηκε πως όχι. Γιατί δόθηκε η ευκαιρία στον γοητευτικό Αλέξη και στην παρέα του, να κυβερνήσουν τη χώρα. Και να συγκρουστούν με όλα όσα θεωρητικά – όπως εκείνοι ισχυρίζονται- συμβολίζουν οι διεκδικήσεις του Πολυτεχνείου: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

Τι αριστερό έκαναν όσο κυβερνούσαν; 

Ούτε διένειμαν πλούτο ούτε βελτίωσαν την Εκπαίδευση ούτε και απελευθέρωσαν τους πολίτες από τις χρόνιες δεσμεύσεις τους από την γραφειοκρατία και τον συγκεντρωτισμό.

Και τώρα, πάλι πρώτοι και καλύτεροι στην πορεία του Πολυτεχνείου, για να ξαναπαίξουν την ίδια κωμωδία στους δρόμους. 

Αυτή η υπερβατική αίσθηση του γελοίου δεν έχει μόνο πολιτικές προεκτάσεις. Είναι επώδυνη για όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου, αφού συνηθίζουμε να ζούμε, χωρίς μέτρο, στη γελοιότητα! 

Την θεωρούμε πλέον φυσιολογική και επομένως, αν κάποια στιγμή μας λείψει, θα σπεύσουμε να την αναζητήσουμε…

Δεν ήταν μόνος ο Αλέξης. Γελούσε μαζί του η Ρένα Δούρου, ο Πάνος Σκουρλέτης και οι υπόλοιποι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο διάσημος ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν έλεγε ότι η κωμική διάσταση δημιουργείται από την παρουσία στο επίκεντρο της αρχαίας κωμωδίας «ενός κρυμμένου σημαίνοντος, δηλαδή του φαλλού». Πρόκειται για το σημαίνον μιας απόδρασης: η ζωή η ίδια είναι αυτή που «ξεγλιστράει, διαφεύγει, αποδρά από όλα τα εμπόδια που της αντιτίθενται, και κυρίως τα συμβολικά. Ο κωμικός ήρωας σκοντάφτει, πέφτει μέσα στην σούπα και γίνεται χάλια, αλλά ιδού, παρ’ όλα αυτά ο φιλαράκος μας ζει ακόμα…»

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

liberal.gr