Ποιος ο βαθύτερος λόγος να ταυτίζεται ο Τσίπρας με τον Πολάκη στο 100%;
Ποια ωφέλεια είχε από την υπουργοποίηση του Θεοχαρόπουλου;
Μυστήρια πράγματα.
Ο Τάκης Θεοδωρικάκος, γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού της ΝΔ, είπε στην τηλεόραση την άποψη του επ’ αυτού: «Δεν τον ενδιαφέρει ο αντίκτυπος σήμερα αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να αποσοβήσει την βαριά ήττα. Ο Τσίπρας φτιάχνει τον προσωπικό του στρατό για αύριο». Το ακούω με ενδιαφέρον. Ίσως είναι μια κάποια εξήγηση των δύο κορυφαίων κινήσεων (σε επίπεδο συμβολισμού) που έκανε την τελευταία βδομάδα. Αλλά πάλι, κάτι δεν κολλάει...
Τον Πολάκη έτσι κι αλλιώς τον έχει. Και διακριτικά να τον απέφευγε αυτό τον καιρό, ο Παυλής πάλι δίπλα στον Τσίπρα θα παρέμενε. Δεν έχει άλλη επιλογή ο αψύς. Δίχως τον Αλέξη, ο Πολάκης δεν θα στεκόταν ούτε 24 ώρες στον Σύριζα. Ο αποδιοπομπαίος τράγος που έστελναν οι Εβραίοι στην έρημο φορτωμένον με τα κρίματα τους, θα ήταν ένα τυχερό ζώο μπροστά στην κατάσταση που θα περιέρχονταν ο Παυλής έτσι κι έμενε δίχως την σκέπη του Αλέξη.
Θα μου πείτε, άλλο να τον έχει στην μελλοντική εσωκομματική αναμέτρηση ως απλό κομματικό στελεχάκι κι άλλο ως εκλεγμένο βουλευτή. Οπότε, αδιαφορώντας για την γενικότερη ζημιά που κάνει τώρα στην εικόνα του κόμματος του, ο Αλέξης προσπαθεί να τον επιβάλλει στους ψηφοφόρους του ως Τσιπρική εφεδρεία του μέλλοντος, χαντακώνοντας –φευ- τον χαλαρό Σταθάκη. Κι αυτό το ακούω. Λογικό μοιάζει.
Καλά ο Πολάκης, ας πούμε ότι εξηγείται πολιτικά η πρωθυπουργική στάση. Ο Θεοχαρόπουλος όμως; Ένας άνθρωπος δίχως οπαδούς, δίχως κύρος, δίχως πολιτική εμβέλεια, υπουργοποιείται ξαφνικά για να αναζωπυρωθούν οι κατηγορίες περί κυβέρνησης-κουρελούς και περί άθλιας πολιτικής συναλλαγής. Και μετεκλογικά τι έχει να προσφέρει στον Αλέξη ο Θεοχαρόπουλος; Θα τον στηρίξει απέναντι στις διάφορες φατρίες που θα αντιδράσουν στην διάλυση του Σύριζα και στην μετατροπή του σε νέο ΠΑΣΟΚ; Ο Θεοχαρόπουλος θα έχει τόση επιρροή στις μετεκλογικές εσωκομματικές εξελίξεις του Σύριζα, όση θα έχει και το κομοδίνο μου στην επιλογή του κόμματος που θα ψηφίσω. Άρα;
Εγώ νομίζω ότι το μυστικό εντέλει κρύβεται αλλού. Έχουμε παγίως την τάση να εξηγούμε τα πάντα με όρους πολιτικού ορθολογισμού, παραβλέποντας ουσιώδεις ψυχολογικές πλευρές των ίδιων των πρωταγωνιστών του πολιτικού παιχνιδιού. Ο Τσίπρας διακατέχεται από διάφορα σύνδρομα, όλα αποτέλεσμα της αστραπιαίας ανέλιξης του στα ανώτατα αξιώματα δίχως να έχει καλλιεργήσει κανένα ιδιαίτερο προσόν και δίχως μέχρι σήμερα να έχει αντιμετωπίσει την απόρριψη ή την ήττα.
Στα είκοσι πέντε του χρόνια έκανε διακοπές σε σκηνή στο Ροδάκινο και στα σαράντα του είχε την Μέρκελ και τον Τράμπ να του χτυπάνε φιλικά την πλάτη, σαν –δήθεν- σε ίσο και ισοδύναμο. Διέψευσε εκατό φορές τον εαυτό του αλλάζοντας άποψη και δέρμα, χωρίς να βρεθεί ένας να τον βάλει στην θέση του. Πορεύτηκε πάντα μέσα από συγκρούσεις, ρήξεις και διχασμούς, χωρίς καμιά επιλογή του να τον πλήξει ή να τον τραυματίσει σοβαρά. Έστειλε πανίσχυρους ανθρώπους στα τάρταρα δίχως την παραμικρή επίπτωση, ενώ αναβάθμισε τενεκέδες και ασήμαντους χωρίς να πληρώσει κάποιο κόστος γι αυτό.
Ο Τσίπρας εντός του, έχει προ πολλού ξεπεράσει το επίπεδο του παπικού αλάθητου και πλέον έχει αποκτήσει το σύνδρομο του Θεού. Οι Θεοί δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν (καθότι ανώτερα όντα από τους υπόλοιπους) και αναμετρώνται μόνο με τον εαυτό τους. Η ακραία πρόκληση της ταύτισης του με τον Πολάκη ή η ακραία φαρσοκωμωδία της υπουργοποίησης Θεοχαρόπουλου (παρά τις προειδοποιήσεις του κοινού νου να μην τα κάνει), δεν είναι τίποτα άλλο παρά αποδείξεις ότι ο Τσίπρας βάζει εμπόδια στον εαυτό του μόνο και μόνο για να αποδείξει (πάλι στον εαυτό του) πόσο μεγαλύτερος Θεός είναι.
Κοντολογίς, ο πρωθυπουργός μας την έχει ψωνίσει. Δίπλα στην αποδεδειγμένη επικοινωνιακή του ικανότητα να διαστρέφει την πραγματικότητα κατά που τον βολεύει, δίπλα στην εκ του χαρακτήρα του τάση να πορεύεται μέσα από προκλήσεις και διχασμούς, δίπλα στην αδίστακτη επιστράτευση κάθε προαιώνιας βρώμικης πολιτικής συνταγής, υπάρχει και κάτι ακόμα που μάλλον κυριαρχεί στην σκηνική του παρουσία. Ένας παράλληλος σκοτεινός εαυτός του που τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, μέσα από την ακράδαντη πίστη του ότι ελέγχει το στερέωμα. Η οποία αυτοκαταστροφή θα είναι το ίδιο θυελλώδης και παταγώδης όπως η άνοδος του.
Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου