Πρόσφατα ήρθε στη διαβούλευση νομοσχέδιο για την δημιουργία ενός "εξειδικευμένου επενδυτικού κινήτρου για την ανάπτυξη του οπτικοακουστικού τομέα" που ενσωματώνεται στον επενδυτικό νόμο.
Ουδείς βεβαίως διαφωνεί ότι ο οπτικοακουστικός τομέας πρέπει ν' αντιμετωπίζεται ως μοχλός ανάπτυξης καθώς δημιουργεί θέσεις εργασίας και επηρεάζει την οικονομία τόσο άμεσα όσο και έμμεσα...
Για ν' αναπτυχθεί ο τομέας αυτός, άρα να επενδύσει ο ιδιωτικός τομέας, χρειάζονται κίνητρα. Τα κίνητρα αυτά τα έχουν δημιουργήσει προ πολλού όχι μόνο οι ΗΠΑ αλλά και πολλές άλλες ευρωπαϊκές και μη χώρες. Έστω και καθυστερημένα και σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες τα "ανακάλυψε" επιτέλους και η Ελληνική πολιτεία. Για την ακρίβεια ο Υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, ο οποίος είχε και την πρωτοβουλία του νομοσχεδίου όπως πληροφορεί τους πολίτες στη διαβούλευση.
Στον πρότερο δε νόμο για την αδειοδότηση παρόχων περιεχομένου επίγειας ψηφιακής τηλεοπτικής ευρυεκπομπής ελεύθερης λήψης προνόησε να συστήσει το Ε.Κ.Ο.Μ.Ε Α.Ε (Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας) για την υλοποίηση προγραμμάτων και δράσεων του οπτικοακουστικού τομέα.
Το καθιστά μάλιστα τον διαχειριστικό φορέα παροχής του επενδυτικού κινήτρου στις παραγωγές οπτικοακουστικών έργων με πολιτιστικά κριτήρια και σκοπό την δυνατότητα διανομής τους σε πολλαπλές πλατφόρμες.
Πέραν αυτού και μες στην αναταραχή που προκάλεσαν οι τηλεοπτικές άδειες ο σκοπός και ο ρόλος της ΕΚΟΜΕ Α.Ε. δεν απασχόλησε την μέχρι σήμερα αρθρογραφία. Αναμενόμενο ίσως μιας και στις παρούσες οικονομικές συνθήκες η κοινή αντίληψη για την παροχή του "εξειδικευμένου" επενδυτικού κινήτρου μπορεί να είναι ότι "αφού δίνουν λεφτά" - όπως τουλάχιστον υπόσχεται το νομοσχέδιο- "τι μας νοιάζει ποιος τα δίνει".
Επειδή όμως ήδη από τον Σοφοκλή και την Αντιγόνη έχουμε μάθει ότι «… είναι αδύνατο να μάθεις τα φρονήματα, τη σκέψη, την ψυχή του κάθε ανθρώπου προτού πάρει στα χέρια του εξουσία» καλό είναι να το εξετάσουμε λίγο πιο λεπτομερώς.
Αυτός λοιπόν που έχει στην αρμοδιότητά του τον σχεδιασμό και την εφαρμογή της εθνικής επικοινωνιακής πολιτικής - την εσωτερική πολιτική ενημέρωση, την επικοινωνιακή διπλωματία, τη ρύθμιση και εποπτεία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και τη ρύθμιση και εποπτεία της κρατικής διαφήμισης – που σκοπός της είναι η αποτελεσματική διαχείριση της επικοινωνίας της Κυβέρνησης είναι ο Υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής.
Το δε Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής συνεργάζεται με την Αρχή Ασφάλειας Πληροφοριών της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ) αλλά και το Ινστιτούτο τεχνολογίας Υπολογιστών και εκδόσεων Διόφαντος. Η ΕΥΠ φυσικά δεν χρειάζεται συστάσεις. Όμως το Ινστιτούτο Διόφαντος τι ακριβώς είναι;
Κατά την ιστοσελίδα του είναι ερευνητικός και τεχνολογικός φορέας με σκοπό την έρευνα και την αποτελεσματική αξιοποίηση των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών (Τ.Π.Ε.) με ιδιαίτερη έμφαση στον τομέα της εκπαίδευσης, με την ανάπτυξη και εφαρμογή των συμβατικών & ψηφιακών μέσων στην εκπαίδευση και τη δια βίου μάθηση, την έκδοση έντυπου και ηλεκτρονικού εκπαιδευτικού υλικού, τη διοίκηση και διαχείριση του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου, καθώς και την υποστήριξη της οργάνωσης και λειτουργίας των ηλεκτρονικών υποδομών του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και όλων των εκπαιδευτικών μονάδων.
Με άλλα λόγια το πλέγμα που δημιουργείται περιλαμβάνει: Επικοινωνιακή πολιτική, Μέσα Ενημέρωσης, Μυστικές Υπηρεσίες, Παιδεία, ψυχαγωγία!
Εάν συνυπολογίσουμε την έλλειψη από το καθ' ύλη αρμόδιο Υπουργείο Πολιτισμού οποιουδήποτε σχεδιασμού για τον σύγχρονο πολιτισμό αυτή η νομοθέτηση -της θέσπισης των πολυπόθητων δωροκινήτρων στη δημιουργία οπτικοακουστικών έργων- η οποία αρχικά φαίνεται να έχει αγαθές προθέσεις, στη πράξη αποκαλύπτει τον σχεδιασμό και την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής.
Ο έλεγχος της πληροφορίας, της σκέψης και της έκφρασης δεν είναι κανένας πρωτότυπος σχεδιασμός. Είναι αυτό που όλοι πια γνωρίζουμε ότι ήταν ταυτόσημος στα δύο ολοκληρωτικά συστήματα που σακάτεψαν την ανθρωπότητα, τον λενινοσταλινισμό και το ναζισμό, δικαιώνοντας τον θεωρητικό του Μαρξισμού και ηγετική μορφή της Γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, Καρλ Κάουτσκι, όταν έλεγε «Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ είναι οι πίθηκοι του Λένιν».
Του Κώστα Δημητρίου
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου