Αγορά και ανακύκλωση

Αυτή την βδομάδα προβάλλεται στις αίθουσες της Αθήνας το ντοκυμαντέρ με τίτλο «Πρώτη Ύλη». Το ντοκυμαντέρ πραγματεύεται το κύκλωμα της εμπορίας πρώτης ύλης για την Χαλυβουργία. 

Συγκεκριμένα αναφέρει πως από τα 3.000.000 τόνους χάλυβα που οι τρεις μεγάλες χαλυβουργίες παράγουν ετησίως στην Ελλάδα, τον ενάμιση τον μαζεύουν οι Τσιγγάνοι και οι μετανάστες από τα σκουπίδια όλης της χώρας.  

Το υπόλοιπο βρίσκεται είτε από τα διαλυτήρια πλοίων είτε στο υλικό από τη διάλυση των βιομηχανιών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που ξεφορτώνει η ρωσική μαφία (κατά το ντοκυμαντέρ) στην Ελλάδα.  

Το χειρότερο όμως, όπως επίσης λέει η ...

«Πρώτη ύλη», είναι ότι όλες οι εταιρείες επωμίζονται την πολιτική ορθότητα της ανακύκλωσης η οποία μοιάζει με ειδυλλιακό περίπατο και έτσι, δυστυχώς, διδάσκεται στα σχολεία.
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Πως το σωστό είναι οι χαλυβουργίες να προμηθεύονται την πρώτη ύλη με τον καλό τρόπο, τον πολιτικώς ορθό. Δηλαδή την ανακύκλωση. Ξέρετε, τους μπλε κάδους, τα διάφορα άλλα συστήματα των Δήμων, τους δημόσιους φορείς ή τους πολιτικά ορθούς φορείς όπως η Ελληνική Εταιρεία Ανακύκλωσης. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος που μας κάνει όλους να νοιώθουμε χρήσιμοι, οικολογικά ευαίσθητοι, αριστεροί ή υπεύθυνοι δεξιοί.

Κι έρχεται η αγορά και στην πράξη το αμφισβητεί. Επειδή όλο αυτό το ταρατατζούμ της πολιτικά ορθής ανακύκλωσης δεν λειτουργεί, μπαίνουν στην μέση οι τσιγγάνοι, οι μετανάστες και ο κάθε παλιατζής. Αυτοί ανακυκλώνουν ουσιαστικά ότι αξίζει να ανακυκλωθεί. Ότι δηλαδή απαιτεί η αγορά να ανακυκλωθεί. Οι υπόλοιποι μπορούμε να μαζεύουμε τενεκεδάκια, συσκευασίες τροφίμων, χαρτιά, τώρα τελευταία λάμπες και ηλεκτρονικές συσκευές, που η αγορά δεν μπορεί να απορροφήσει. Συμμετέχουμε όλοι σε μιαν ωραία απάτη.

Επίσης ζούμε με τον μύθο της ανακύκλωσης ως λύσης για την διαχείριση απορριμμάτων. Την στιγμή που παγκοσμίως, θεωρητικά μόνο το 55-60% των οικιακών απορριμμάτων μπορεί να ανακυκλωθεί. Στην πράξη; Πουθενά δεν ξεπερνά το 35%. Το υπόλοιπο 65%; Δεν νοιαζόμαστε γι’ αυτό. Σε κάποια Κερατέα ή Γραμματικό θα πεταχθεί. Κάπου θα παραχωθεί. Εμείς νοιώθουμε καλά γιατί μαζέψαμε τα τενεκεδάκια μας και τα κουτιά συσκευασίες. Έτσι είμαστε οικολογικά ευαίσθητοι.

Κι έρχονται από πάνω οικολογικά και κοινωνικά ευαίσθητα ντοκυμαντέρ όπως το παραπάνω να κατακεραυνώσουν τον ανάλγητο καπιταλισμό που δεν ανακυκλώνει με τον σωστό τρόπο. Γιατί τα σίδερα που μαζεύει από τα σκουπίδια μας ο Πακιστανός και τα πηγαίνει στην βιομηχανία δεν είναι ανακύκλωση. Δεν το είδαμε έτσι στην τηλεόραση. Αυτό όμως είναι η πραγματική ανακύκλωση. Γιατί η αγορά ξέρει τι, πως και πότε να ανακυκλώσει.

Μας λέει και κάτι άλλο το ντοκυμαντέρ. 

Πως όλο αυτό τον πλούτο των πρώτων υλών τον εκμεταλλεύονται τρεις οικογένειες. Εννοεί τις τρεις χαλυβουργίες. 

Λες και από την πρώτη αυτή ύλη δεν φτιαχνόταν τόσα χρόνια χάλυβας για να χτίζονται οικοδομές. Αλλά είπαμε η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα είναι εξ’ ορισμού ύποπτη. Όμως με την επιχειρηματικότητα του τσιγγάνου, του Πακιστανού και του βιομηχάνου της χαλυβουργίας φτιάχναμε τόσο καιρό τα σπίτια μας. Αν δεν υπήρχαν αυτοί και περιμέναμε από το κράτος θα μέναμε στα ωραία σπίτια που έφτιαχνε ο Χρουτσώφ στην ΕΣΣΔ.

. Δημήτρης Α. Ζεγγίνης

Μπλε μήλο