Το Δίλημμα του Σκαντζόχοιρου

Από Έλενα Λεβεντάκη

«Μια κρύα μέρα του χειμώνα και μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας στο δάσος, μια ομάδα σκαντζόχοιρων αφού είχαν εξαντλήσεις όλους του ς πιθανούς τρόπους προκειμένου να ζεσταθούν ο καθένας μόνος, αποφάσισαν να έρθουν πιο κοντά. 

Το προηγούμενο βράδυ ένας άλλος σκαντζόχοιρος είχε πεθάνει από τον παγετό. 

Η είδηση λοιπόν αυτή τους τρόμαξε τόσο, που γρήγορα έσπευσαν να σμίξουν όλοι μαζί για να ζεσταθούν. 

Ωστόσο αυτή τους η προσπάθεια τους τραυμάτισε πολύ καθώς ο ένας τον άλλο τραυμάτιζε με τα αιχμηρά αγκάθια. 

Αμέσως απομακρύνθηκαν πριν τραυματιστούν περισσότερο..»

Αυτή η μικρή ιστοριούλα είναι το Δίλημμα του Σκαντζόχοιρου, γνωστό επίσης και ως Δίλημμα του Ακανθόχοιρου πειραγμένη ελαφρώς με τη δική μου νότα...

Είναι μια αναλογία των προκλήσεων που φέρει η ανθρώπινη οικειότητα. Την χρησιμοποίησαν ο Αρθούρος Σοπενχάουερ και ο Σίγκμουντ Φρόυντ για να περιγράψουν τις ανθρώπινες σχέσεις.

Είναι μια συμβολική ιστορία που πέρα από την εγγύτητα και τις ανθρώπινες σχέσεις πρόσθεσα και το άγχος του θανάτου αφού η είδηση του θανάτου και η επικινδυνότητα του παγετού έκανε τους σκαντζόχοιρους να έρθουν πιο κοντά.

Το νόημα δεν είναι να υποτιμήσουμε την κοντινότητα αλλά ίσως θέλω να πω ότι ένας τρόπος ενστικτώδους επιβίωσης είναι και η κοινωνικότητά μας. 

Ο καθένας μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει πιθανούς κινδύνους και απειλές, γι αυτό και οργανωθήκαμε σε ομάδες και κοινωνίες. 

Από την άλλη όμως η κοντινότητα θέλει και όρια προκειμένου να μην τραυματίζει. 

Ο καθένας εξάλλου έχει τον ψυχολογικό του χώρο τον οποίο οριοθετεί. 

Η απομόνωση και η εσωστρέφεια δεν δίνουν λύση σε κανένα πρόβλημα. 

Ίσως πρέπει μέσα στην κοντινότητα να μάθουμε να βάζουμε τα όρια μας και να διατηρούμε την ταυτότητά μας χωρίς να αφομοιωνόμαστε. 

Άραγε πώς να αντέξει κανείς την κοντινότητα ή να παίζει υγιείς ρόλους αν δεν βρει πρώτα τον εαυτό του;