Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί: Μια ενδοοικογενειακή κόντρα

Δεν υπάρχει πιο ψευδεπίγραφη κόντρα από αυτή μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών. 

Επίσης, δεν υπάρχει πιο καταστροφική κόντρα από αυτή μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών.
Στην Ελλάδα της κρίσης πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, οι μισθοί, οι συντάξεις, το ποσοστό της ανεργίας - το μόνο πράγμα που δεν έχει αλλάξει είναι η πολιτική τάξη και η κουλτούρα της. 

Αυτή η μη αλλαγή είναι το ανείπωτο ζήτημα της υπάρχουσας κρίσης. Πως μια πολιτική τάξη που έχει αποτύχει τόσο τρανταχτά, να παραμένει ακόμα στο προσκήνιο. 

Το θέμα δεν είναι τα ιστορικά υψηλά ποσοστά αποχής και λευκού στις δημοσκοπήσεις, αλλά γιατί αυτά τα ποσοστά δεν είναι ακόμα υψηλότερα. Η έκπληξη δεν θα έπρεπε να είναι γιατί το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει μονοψήφια ποσοστά, αλλά γιατί υπάρχουν κόμματα με διψήφια ποσοστά...

Για να δείτε πως τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει, όπου μνημονιακός βάλτε εκσυγχρονιστής, ήπια προσαρμογή ή ευρωπαϊστής, και όπου αντιμνημονιακός βάλτε βαθύ ΠΑΣΟΚ, “λαϊκή” δεξιά και αριστερά. Πάνω κάτω, θα βρείτε τα ίδια πρόσωπα να υποστηρίζουν τις ίδιες θέσεις πριν και μετά από το ξέσπασμα της κρίσης. Οι άνθρωποι και οι ιδέες δεν έχουν αλλάξει, έστω και αν οι συνθήκες είναι δραματικά διαφορετικές.
Ο εύκολος δανεισμός και οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις δημιούργησαν μια πολιτική τάξη με μικρές και επίπλαστες διαφορές. Βασικά οι εκσυγχρονιστές ήταν υπέρ του μεγάλου κράτους, οι λαϊκιστές το ήθελαν μεγαλύτερο. Εάν δεν υπήρχαν ο εύκολος δανεισμός και οι επιδοτήσεις, θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα της ελληνικής οικονομίας σε μια πιο ουσιαστική βάση, οι ιδεολογικές μας διαφορές θα ήταν πιο ξεκάθαρες, οι πολιτικές διαχωριστικές γραμμές μας θα δήλωναν κάτι παραπάνω από μια επιλογή τύπου lifestyle.
Αυτές οι μικρές και επίπλαστες διαφορές τώρα παραμένουν. Έτσι έχουμε τους μνημονιακούς που μας προτείνουν έναν πιο αργό και βασανιστικό θάνατο και τους αντιμνημονιακούς που μας προτείνουν έναν ακαριαίο. Και οι μεν και οι δε μας προτείνουν τις παραπάνω “λύσεις” γιατί εμμένουν στις παραπάνω θέσεις τους, δηλαδή μεγάλο και μεγαλύτερο κράτος.
Πως να εξηγήσεις στους μνημονιακούς ότι μετά από σχεδόν δύο χρόνια μνημονίου το χρέος μεγαλώνει, ότι ακόμα και μετά το χθεσινό κούρεμα θα παραμένει μη βιώσιμο και ότι οι δείκτες οικονομικής ελευθερίας της Ελλάδας σημείωσαν παγκόσμιο ρεκόρ πτώσης το 2011; Ότι όσα πακέτα στήριξης και Μάρσαλ να υπάρξουν, χωρίς την ουσιαστική μείωση του κράτους σε όλα τα επίπεδα, η Ελλάδα θα γίνεται όλο και φτωχότερη.
Πως να εξηγήσεις στους αντιμνημονιακούς ότι η Βόρια Κορέα δεν μπορεί να είναι το όραμα για την Ελλάδα του αύριο. Ότι εκτός Ευρώπης δεν υπάρχουν χώρες που θα δανείζουν τους Έλληνες για να μην παράγουν. Ότι σε περίπτωση άτακτης χρεοκοπίας δεν θα μπορούσαμε να καλύψουμε βασικές ανάγκες σε τρόφιμα, καύσιμα και φάρμακα.

Το κυρίαρχο πρόβλημα με την υπάρχουσα κρίση είναι ότι ο πολιτικός διάλογος που γίνεται τώρα ανήκει στο παρελθόν. 

Γίνεται από δύο ομάδες που βασικά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, και η κάθε μια μας προτείνει το δικό της τρόπο για το ίδιο καταστροφικό τέλος.

. ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ