Ο εξαγνισμός της Αριστεράς ήταν αναδρομικός, όπως και η ιστορική ασυλία της

Τα χαράματα της 6ης Δεκεμβρίου 1944, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, ξεκίνησε η μεγάλη επίθεση των Ελασιτών κατά του στρατοπέδου Μακρυγιάννη. 

Το τι έγινε είναι γνωστό με κάθε λεπτομέρεια. Όπως πλέον είναι γνωστό το τι έγινε καθ΄όλη τη διάρκεια των 33 ημερών που διήρκεσε η μάχη της Αθήνας. Και εξ αιτίας όλων αυτών των γεγονότων η ήττα του ΚΚΕ δεν ήταν μόνον στρατιωτική – εξακολουθούσε να ελέγχει όλη την Ελλάδα – ήταν πρωτίστως ηθική. 

Τα εγκλήματα που διέπραξαν, οι ομαδικοί τάφοι που βρέθηκαν, η Ελένη Παπαδάκη και η ομηρεία χιλιάδων αμάχων, όλα αυτά «έβλαψαν την εικόνα του Κόμματος», όπως διαπίστωνε ο Νίκος Ζαχαριάδης στη 12η ολομέλεια, τον Ιούνιο του 1945. 

Ουσιαστικά μετά τα Δεκεμβριανά, το ΕΑΜ είχε διαλυθεί. Η μια βασική συνιστώσα του, οι σοσιαλιστές, είχαν καταδικάσει τη βία έχοντας αποστασιοποιηθεί από τις επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, αν εξαιρέσουμε τη φορτισμένη λόγω κυπριακού διετία 1956-1958, η Αριστερά παρέμεινε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής διότι αυτό ακριβώς επεδίωκε το μεγαλύτερο μέρος του κεντρώου χώρου, ο οποίος πρωτοστατούσε στον αντικομμουνισμό... Ο Γεώργιος Παπανδρέου στη Βουλή εγκαλούσε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή γιατί άδειαζε τους τόπους εξορίας. Και αυτή την πολιτική την ακολούθησε και όταν έγινε πρωθυπουργός.

Στη δικτατορία η Αριστερά αντιστάθηκε, στελέχη της εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν. Η Αριστερά εξαγνίστηκε, μόνο που αυτός ο εξαγνισμός προσέλαβε αναδρομική μορφή. Επεκτάθηκε και στο παρελθόν, συμπεριλαμβάνοντας και τον εμφύλιο πόλεμο. Έτσι οι εκτελεστές της ΟΠΛΑ και της Πολιτοφυλακής ενεγράφησαν στο μαρτυρολόγιο της Αριστεράς, μέσα στην φρενίτιδα της Μεταπολίτευσης. Εγκληματίες μαζικών δολοφονιών αμάχων, καταδικασμένοι σε πρώτο και σε δεύτερο βαθμό από τα Κακουργοδικεία, μετατράπηκαν σε λαϊκούς αγωνιστές. Σε ήρωες που απαιτούσαν σεβασμό, ενώ πολλοί που επέζησαν, στη συνέχεια συνταξιοδοτήθηκαν από το Ελληνικό Κράτος.

Η αποδοχή αυτής της νέας κατάστασης ήταν το πιστοποιητικό για να χαρακτηριστεί κάποιος «προοδευτικός». Ήταν ένα από τα διαβατήρια της Μεταπολίτευσης, χωρίς το οποίο σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους, ουδεμία είχες τύχη. Στη δημιουργία αυτού του σκηνικού συνέβαλε σε σημαντικό βαθμό και ένα μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας, που αποδέχθηκε και αναπαρήγαγε όλο αυτό το ερμηνευτικό σχήμα της Αριστεράς, επάνω στο οποίο έκτισαν το διαβόητο «ηθικό πλεονέκτημα». Γιατί να μην το λησμονούμε: η μεταπολιτευτική ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς είχε ως όχημά της την επανασυγγραφή της Ιστορίας του εμφυλίου.

Σήμερα, η λαίλαπα της κυβερνώσας Αριστεράς παρέσυρε και «το ηθικό πλεονέκτημα» και κυρίως απαξίωσε τις φωνές που είχαν πρωτοστατήσει σε αυτήν την επανασυγγραφή της Ιστορίας του εμφυλίου πολέμου. Ούτως ή άλλως ογδόντα χρόνια μετά, τα αρχεία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών έχουν ανοίξει και μέσα από αυτά πολλοί μύθοι έχουν καταρρεύσει. Το μονοπώλιο του αριστερού αφηγήματος έχει λήξει, η πάλη των ιδεών συνεχίζεται και το πεδίο της Ιστορίας είναι ένας από τους χώρους όπου διεξάγεται αυτή η ιδεολογική πάλη.

Σάκης Μουμτζής