Σε άλλες απεργίες πείνας στο παρελθόν, κάθιδρη η πολιτική εξουσία του έκανε τα χατίρια, μην έχει στην πλάτη της νεκρό.
Τώρα που σταμάτησε την απεργία πείνας ποικίλες οι αντιδράσεις στο χώρο στήριξής του.
Κάποιοι που τόσες ημέρες το παρομοίαζαν με τον θρυλικό Μπόμπι Σαντς, εξακολουθούν να δηλώνουν… δικαιωμένοι. Τους φαίνεται… αμελητέα η διαφορά ότι ο Σαντς πρόσφερε θυσία τη... ζωή του, ενώ ο «δικός μας» δεν είχε το κουράγιο να το πάει ως τέλος. Ναι, πρέπει κανείς να πεθαίνει για ιδέες, αρκεί να είναι άλλος αυτός που πεθαίνει, και δη δολοφονημένος.
Άλλοι πάλι νιώθουν «αδειασμένοι». Είναι αυτοί που χρειάζονταν έναν εξιδανικευμένο νεκρό ως σημείο αναφοράς στην πάλη κατά της εξουσίας του κράτους, το οποίο έχουν δαιμονοποιήσει.
Άλλοι, επικεντρωμένοι σε πιο τρέχουσες στοχεύσεις, τους βόλευε γιατί εάν πέθαινε θα ήταν η απόδειξη της αναλγησίας της Δεξιάς κυβέρνησης. Και τέλος μερικοί που είχαν πεισθεί για το «δίκαιο» του αγώνα του, καταλογίζουν στον Κουφοντίνα ότι με την ανακοίνωση λήξης της απεργίας, τους εκμεταλλεύτηκε. Αυτοορίστηκε ιδεολογικός καθοδηγητής «του κινήματος των δρόμων»
Καλά έκανε και σταμάτησε την απεργία. Το τίμημα της ζωής του έναντι του αιτήματος μεταφοράς στον Κορυδαλλό - «Κορυδαλλός ή θάνατος» - ήταν δυσανάλογο έως και ανόητο. Δεν άξιζε τον κόπο.
Φυσικά υπάρχει όμως και η μνήμη ότι το 2015 έκανε απεργία για να μην πάει στον Κορυδαλλό γιατί δεν καταδεχόταν να συγχρωτισθεί «με όλους τους διεφθαρμένους» που ήταν εκεί (πολιτικοί, αστυνομικοί κ.α.). Αλλά τώρα πρόβαλε ως φόβητρο τον θάνατό του για να πάει!
Καλά έκανε, αλλά η δήλωση δικηγόρων του ότι «υπήρξαμε μάρτυρες ενός σχεδίου ανθρωποκτονίας» και πως αν συνέχιζε ο κρατούμενος την απεργία πείνας «θα αποτελούσε ακούσια υλοποίηση από πλευρά του ενός κρατικού σχεδιασμού», είναι γρονθοκόπηση της κοινής λογικής: Με βάση το επιχείρημά τους τον είχε βάλει το κράτος να κάνει απεργία πείνας!
Σε κάθε περίπτωση πάντως ο «ήρωας» ξεθώριασε. Η συνέπεια για όλους, από πάντα και για πάντα, είναι αξεπέραστη αξία. Ειδικά για εκείνους που ζουν στην κόψη, και που για χάρη τους κατέβηκε κόσμος στους δρόμους.
Κατά τα άλλα, πάλι από τον «χώρο» είχαμε επίθεση με μολότοφ κατά του ΣΚΑΙ. Είναι η εμπροσθοφυλακή ενός κινήματος κατά των συστημικών ΜΜΕ, που είχε αναπτυχθεί στους αντιεξουσιαστικούς χώρους, και για δικούς του λόγους υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ – χωρίς να κάνουμε συσχετισμό των μολότοφ με την αξιωματική αντιπολίτευση.
Ωστόσο το ρεύμα είναι υπαρκτό. Στους ακτιβιστές των μολότοφ υπάρχει μίσος, στους συριζαίους οπαδούς καταφρόνια για τα συστημικά ΜΜΕ και λεκτική επιθετικότητα κατά των δημοσιογράφων
Προσωπικά θωρούμε πως πρόκειται για σκιαμαχία. Πριν αναφερθούμε στο τώρα, ας θυμίσουμε την εποχή Σημίτη, γιατί είναι ενδεικτική. θεωρητικά οι σχολιαστές την τηλεπαραθύρων τον υποστήριζαν. Όμως τα ίδια τα δελτία και οι ενημερωτικές εκπομπές τον κατακρεουργούσαν με λαϊκίστικα ρεπορτάζ της καθημερινότητας. Με την κατάσταση π.χ. στα Μέσα Μεταφοράς, ή στα Νοσοκομεία (γιατί έτυχε και έπεσε ένας σοβάς) ή γιατί βρέθηκαν κατσαρίδες (τόσο… σπάνιο στα παλιά μεγάλα κτήρια), κ.α.
Όσο για το σήμερα, έως την Τρίτη που έγινε η συγκέντρωση και ο τραυματισμός του αστυνομικού, είχαν επιδοθεί σε ένα διαγκωνισμό κραυγαλέου «ανθρωπισμού» και κορυβαντιώσας «δημοκρατικότητας», για τις γκλοπιές στον πολίτη. Κυριολεκτικά «έσκουζαν» από αγανάκτηση, περισσότερο και από… τους αντιεξουσιαστές.
Θέλουμε να πούμε ότι το πρόβλημα των τηλεοπτικών Μέσων παγκοσμίως είναι η φιλοσοφία, τα πρότυπα ζωής και σκέψης που προβάλουν, και όχι αν υποστηρίζουν ένα κόμμα, που είναι άλλωστε δικαίωμά τους. Την ίδια στιγμή στα κοινωνικά θέματα το αποδομούν.
Και αυτό το πρόβλημα είναι βαθύτερο, είναι πρόβλημα ενός ολόκληρου πολιτισμού, και δεν λύνεται με μολότοφ.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ που καταγγέλλει συνέχεια τα κανάλια, την στιγμή που τα στελέχη του ξημεροβραδιάζονται στα τηλεπαραθύρια, να του επισημάνουμε ξανά: Τα ΜΜΕ ήταν εναντίον του στο δημοψήφισμα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε η πρότασή του για το ΟΧΙ να πάρει 62%. Ήταν η πιο τρανή απόδειξη ότι η δύναμη των ΜΜΕ δε είναι αυτή που θέλει να περάσει, και που αρέσκεται να καταγγέλλει, και ότι δεν φταίνε τα ΜΜΕ για την καθήλωσή του.
Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δικά του ΜΜΕ. Αλλά μάλλον ούτε οι οπαδοί του δεν τα διαβάζουν/παρακολουθούν/ ακούν. Οπότε το πρόβλημά του δεν είναι ότι είναι ο υποτιθέμενος αποκλεισμός του.
Εκείνο που επιδιώκει κατά βάση είναι να απαξιώσει τα Μέσα για να απαξιώσει την κριτική τους, και να τους ασκεί πίεση για να κάνουν προπαγάνδα υπέρ αυτού. Αν τα ΜΜΕ ήταν υπέρ του, μια χαρά «δημοκρατικά» θα τα χαρακτήριζε.
Τώρα που σταμάτησε την απεργία πείνας ποικίλες οι αντιδράσεις στο χώρο στήριξής του.
Κάποιοι που τόσες ημέρες το παρομοίαζαν με τον θρυλικό Μπόμπι Σαντς, εξακολουθούν να δηλώνουν… δικαιωμένοι. Τους φαίνεται… αμελητέα η διαφορά ότι ο Σαντς πρόσφερε θυσία τη... ζωή του, ενώ ο «δικός μας» δεν είχε το κουράγιο να το πάει ως τέλος. Ναι, πρέπει κανείς να πεθαίνει για ιδέες, αρκεί να είναι άλλος αυτός που πεθαίνει, και δη δολοφονημένος.
Άλλοι πάλι νιώθουν «αδειασμένοι». Είναι αυτοί που χρειάζονταν έναν εξιδανικευμένο νεκρό ως σημείο αναφοράς στην πάλη κατά της εξουσίας του κράτους, το οποίο έχουν δαιμονοποιήσει.
Άλλοι, επικεντρωμένοι σε πιο τρέχουσες στοχεύσεις, τους βόλευε γιατί εάν πέθαινε θα ήταν η απόδειξη της αναλγησίας της Δεξιάς κυβέρνησης. Και τέλος μερικοί που είχαν πεισθεί για το «δίκαιο» του αγώνα του, καταλογίζουν στον Κουφοντίνα ότι με την ανακοίνωση λήξης της απεργίας, τους εκμεταλλεύτηκε. Αυτοορίστηκε ιδεολογικός καθοδηγητής «του κινήματος των δρόμων»
Καλά έκανε και σταμάτησε την απεργία. Το τίμημα της ζωής του έναντι του αιτήματος μεταφοράς στον Κορυδαλλό - «Κορυδαλλός ή θάνατος» - ήταν δυσανάλογο έως και ανόητο. Δεν άξιζε τον κόπο.
Φυσικά υπάρχει όμως και η μνήμη ότι το 2015 έκανε απεργία για να μην πάει στον Κορυδαλλό γιατί δεν καταδεχόταν να συγχρωτισθεί «με όλους τους διεφθαρμένους» που ήταν εκεί (πολιτικοί, αστυνομικοί κ.α.). Αλλά τώρα πρόβαλε ως φόβητρο τον θάνατό του για να πάει!
Καλά έκανε, αλλά η δήλωση δικηγόρων του ότι «υπήρξαμε μάρτυρες ενός σχεδίου ανθρωποκτονίας» και πως αν συνέχιζε ο κρατούμενος την απεργία πείνας «θα αποτελούσε ακούσια υλοποίηση από πλευρά του ενός κρατικού σχεδιασμού», είναι γρονθοκόπηση της κοινής λογικής: Με βάση το επιχείρημά τους τον είχε βάλει το κράτος να κάνει απεργία πείνας!
Σε κάθε περίπτωση πάντως ο «ήρωας» ξεθώριασε. Η συνέπεια για όλους, από πάντα και για πάντα, είναι αξεπέραστη αξία. Ειδικά για εκείνους που ζουν στην κόψη, και που για χάρη τους κατέβηκε κόσμος στους δρόμους.
Κατά τα άλλα, πάλι από τον «χώρο» είχαμε επίθεση με μολότοφ κατά του ΣΚΑΙ. Είναι η εμπροσθοφυλακή ενός κινήματος κατά των συστημικών ΜΜΕ, που είχε αναπτυχθεί στους αντιεξουσιαστικούς χώρους, και για δικούς του λόγους υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ – χωρίς να κάνουμε συσχετισμό των μολότοφ με την αξιωματική αντιπολίτευση.
Ωστόσο το ρεύμα είναι υπαρκτό. Στους ακτιβιστές των μολότοφ υπάρχει μίσος, στους συριζαίους οπαδούς καταφρόνια για τα συστημικά ΜΜΕ και λεκτική επιθετικότητα κατά των δημοσιογράφων
Προσωπικά θωρούμε πως πρόκειται για σκιαμαχία. Πριν αναφερθούμε στο τώρα, ας θυμίσουμε την εποχή Σημίτη, γιατί είναι ενδεικτική. θεωρητικά οι σχολιαστές την τηλεπαραθύρων τον υποστήριζαν. Όμως τα ίδια τα δελτία και οι ενημερωτικές εκπομπές τον κατακρεουργούσαν με λαϊκίστικα ρεπορτάζ της καθημερινότητας. Με την κατάσταση π.χ. στα Μέσα Μεταφοράς, ή στα Νοσοκομεία (γιατί έτυχε και έπεσε ένας σοβάς) ή γιατί βρέθηκαν κατσαρίδες (τόσο… σπάνιο στα παλιά μεγάλα κτήρια), κ.α.
Όσο για το σήμερα, έως την Τρίτη που έγινε η συγκέντρωση και ο τραυματισμός του αστυνομικού, είχαν επιδοθεί σε ένα διαγκωνισμό κραυγαλέου «ανθρωπισμού» και κορυβαντιώσας «δημοκρατικότητας», για τις γκλοπιές στον πολίτη. Κυριολεκτικά «έσκουζαν» από αγανάκτηση, περισσότερο και από… τους αντιεξουσιαστές.
Θέλουμε να πούμε ότι το πρόβλημα των τηλεοπτικών Μέσων παγκοσμίως είναι η φιλοσοφία, τα πρότυπα ζωής και σκέψης που προβάλουν, και όχι αν υποστηρίζουν ένα κόμμα, που είναι άλλωστε δικαίωμά τους. Την ίδια στιγμή στα κοινωνικά θέματα το αποδομούν.
Και αυτό το πρόβλημα είναι βαθύτερο, είναι πρόβλημα ενός ολόκληρου πολιτισμού, και δεν λύνεται με μολότοφ.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ που καταγγέλλει συνέχεια τα κανάλια, την στιγμή που τα στελέχη του ξημεροβραδιάζονται στα τηλεπαραθύρια, να του επισημάνουμε ξανά: Τα ΜΜΕ ήταν εναντίον του στο δημοψήφισμα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε η πρότασή του για το ΟΧΙ να πάρει 62%. Ήταν η πιο τρανή απόδειξη ότι η δύναμη των ΜΜΕ δε είναι αυτή που θέλει να περάσει, και που αρέσκεται να καταγγέλλει, και ότι δεν φταίνε τα ΜΜΕ για την καθήλωσή του.
Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δικά του ΜΜΕ. Αλλά μάλλον ούτε οι οπαδοί του δεν τα διαβάζουν/παρακολουθούν/ ακούν. Οπότε το πρόβλημά του δεν είναι ότι είναι ο υποτιθέμενος αποκλεισμός του.
Εκείνο που επιδιώκει κατά βάση είναι να απαξιώσει τα Μέσα για να απαξιώσει την κριτική τους, και να τους ασκεί πίεση για να κάνουν προπαγάνδα υπέρ αυτού. Αν τα ΜΜΕ ήταν υπέρ του, μια χαρά «δημοκρατικά» θα τα χαρακτήριζε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου