Η χώρα μας βρίσκεται στη 2η θέση της σχετικής λίστας, πίσω μόνο από την Βουλγαρία.
Τα στοιχεία αφορούν το 2019, όπως μπορείτε να δείτε από τον σχετικό πίνακα:...
.png)
Το ερώτημα που τίθεται αυτόματα είναι τι γινόταν τις προηγούμενες χρονιές, έτσι ώστε να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης.
Tο 2019, το 16,9% του πληθυσμού της Ελλάδας ανέφερε ότι αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα που σχετιζόταν με εγκληματικότητα, βία ή βανδαλισμό στην περιοχή του, με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο να είναι στο 11%. Τα ποσοστά τέτοιων φαινομένων είναι συντριπτικά πιο πολλά στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Από το 2008-2009 η αύξηση
Ποια, όμως, ήταν τα αντίστοιχα ποσοστά της Ελλάδας τα προηγούμενα χρόνια; Πάλι από τη Eurostat βλέπουμε τα εξής νούμερα:
2008: 12%
2009: 16,3%
2010: 19,1%
2011: 20,1%
2012: 20.1%
2013: 19%
2014: 16,1%
2015: 12,8%
2016: 11,8%
2017: 13,8%
2018: 13,5%
2019: 16,9%
.png)
.png)
Αν γυρίσουμε τον χρόνο ακόμα πιο πίσω, μάλιστα, τότε θα δούμε ότι το μικρότερο ποσοστό στη λίστα της Eurostat το συναντάμε το ολυμπιακό έτος 2004 με 7,8%, με τα ίδια ποσοστά πάνω - κάτω και τα επόμενα χρόνια. Η αύξηση άρχισε να παρατηρείται μετά από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008. Από το 2009 υπήρξε σταθερή άνοδος των δεικτών, ενώ το φράγμα του 20% «έσπασε» το 2011 και το 2012.
Η περίοδος, δηλαδή, που αρχίζει στην Ελλάδα η έξαρση βίας, βανδαλισμών κι εγκληματικότητας συμπίπτει με την οικονομική κρίση, τα χρόνια των μνημονίων, των «αγανακτισμένων», της «άνω και κάτω πλατείας», των άγριων επεισοδίων και των πανό για κρεμάλες στο Σύνταγμα.
Κλίμα «οργής» που μεταφράστηκε πολιτικά κι εκλογικά στην… εκτόξευση μόνο δυο κομμάτων: Του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής που απογείωσαν τα ποσοστά τους στην διπλή κάλπη του 2012, με το ΠΑΣΟΚ να καταρρέει.
Το κύμα επεισοδιακών διαδηλώσεων συνεχίστηκε και την επόμενη διετία, επί κυβέρνησης Αντ. Σαμαρά. Τα ποσοστά της Ελλάδας στην βία, τους βανδαλισμούς και την εγκληματικότητα παρέμειναν σταθερά υψηλά στο 19% και στο 16,1%.
Τι συνέβη το 2015;
Από το 2015, όμως, παρατηρείται μια σημαντική κάμψη. Από τον Ιανουάριο που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία της χώρας τα ποσοστά στον σχετικό πίνακα της Eurostat άρχισαν να πέφτουν:
2015: 12,8%
2016: 11,8%
2017: 13,8%
2018: 13,5%
Τι συνέβη, λοιπόν, το 2015 και οι διαδηλώσεις, ξαφνικά, άρχισαν να μειώνονται; Η μαζικότητά τους να ατονεί. Οι γειτονιές να ηρεμούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πια κυβέρνηση, ενώ η Χρυσή Αυγή είχε αρχίσει να «μαζεύεται» μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, βλέποντας πια τη δίκη και τη φυλακή να πλησιάζουν όλο και πιο πολύ.
Τα επεισόδια «εξαφανίστηκαν» σε τέτοιο βαθμό που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης είπε στην «κόντρα» με τον Κυρ. Μητσοτάκη στη Βουλή την Παρασκευή: «Όταν ήμασταν εμείς κυβέρνηση, οι καταστηματάρχες στην Αθήνα είχαν τέσσερα χρόνια να δουν επεισόδια».
Στα χρόνια, δηλαδή, των capital controls, της κατεδάφισης της μεσαίας τάξης, της Μόριας, του δημοψηφίσματος και των δυο ακόμα μνημονίων, οι καταστηματάρχες μπορούσαν να νιώθουν… ασφαλείς από τις ορδές πάσης ιδεολογίας μπαχαλάκηδων, όπως ουσιαστικά επιβεβαίωσε ο κ. Τσίπρας. Το «κύμα αγανακτισμένων» κόπασε ξαφνικά. Η άνω και κάτω πλατεία… ένιωσε τον θυμό της να ξεθυμαίνει.
Γιατί, όμως; Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είχε, όπως θέλει ο ίδιος να ισχυρίζεται, φιλολαϊκό προφίλ σε μια εποχή που κατά τα άλλα «εξαφανίστηκε» η μεσαία τάξη από τη χώρα;
Τα στοιχεία από την ΓΑΔΑ
Μια ματιά στα επίσημα στοιχεία της ΓΑΔΑ δίνει αρκετές απαντήσεις. Συγκεκριμένα, για την πενταετία 2010-2015:
Το 2010 καταγράφηκαν 11.391 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2011 καταγράφηκαν 7.615 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2012 καταγράφηκαν 7.217 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2013 καταγράφηκαν 7.825 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2014 καταγράφηκαν 6.560 πορείες και διαδηλώσεις
Από τις 7.500 διαδηλώσεις στις… 1.920
Το 2015, όμως, οι διαδηλώσεις, πολλές εκ των οποίων ήταν άκρως βίαιες τα προηγούμενα χρόνια, ξαφνικά άρχισαν να μειώνονται με εντυπωσιακό ρυθμό. Το ίδιο και τα επεισόδια, οι βανδαλισμοί, τα σκηνικά βίας κι έντασης στους δρόμους:
Το 2015 καταγράφηκαν 5.267 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2016 καταγράφηκαν 5.764 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2017 καταγράφηκαν 1.920 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2018 καταγράφηκαν 3.516 πορείες και διαδηλώσεις
Ο χαμηλότερος αριθμός των πορειών παρατηρήθηκε το 2017, οπότε υποχώρησαν στις 1.920! Το 2018 έφτασαν τις 3.500, ενώ το 2019 δεν ξεπέρασαν τις 3.000, με την μαζικότητά τους και την «επιθετικότητά» τους διαρκώς να… φθίνουν. Όπως και τα στοιχεία της βίας και των βανδαλισμών στη χώρα, σύμφωνα με την Eurostat. Τα «μπάχαλα» μαζεύτηκαν.
Παρεμπιπτόντως, ακόμα και οι Γενικές Απεργίες και Πανεργατικές στάσεις εργασίας με συλλαλητήρια από τις 12 το 2012 μειώθηκαν σε… 3 το 2015, χρονιά μιας χαοτικής αστάθειας με capital controls, δημοψήφισμα, εκλογές και νέο μνημόνιο. Ωστόσο, και το συνδικαλιστικό κίνημα έδειξε την… κατανόησή του στην προκειμένη περίπτωση.
Το κόστος
Στα «Δεκεμβριανά» του 2008 κάηκε η Αθήνα. Έρευνα εκείνης της χρονιάς με θέμα την οικονομική ζημιά από τις διαδηλώσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας εκπόνησε η ΚΑΠΑ Research για λογαριασμό του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθήνας (ΕΒΕΑ).
Όπως επισημαίνεται σε μια από τις πληρέστερες έρευνες που έχουν γίνει, «για κάθε μέρα γενικής απεργίας, ημέρα που κλείνουν όλα, μετρό, λεωφορεία κλπ., οι επιχειρήσεις στο κέντρο της Αθήνας έχουν συνολικά απώλεια τζίρου 5.935.483,93 ευρώ και 1.483.870,98 ευρώ απώλεια κερδών». Δίχως να συνυπολογιστεί το κόστος από φθορές.
Η ίδια έρευνα συμπεραίνει ότι οι συνεχείς πορείες και διαδηλώσεις αποτελούν το μεγαλύτερο πρόβλημα για την πλειοψηφία των επιχειρήσεων της Αθήνας (35,5%) με δεύτερο κατά σειρά αξιολόγησης πρόβλημα το κυκλοφοριακό.
Το 26,5% των επιχειρήσεων δήλωνε ότι έχει υποστεί φθορές/ζημιές/κλοπές μία ή περισσότερες φορές στη διάρκεια κινητοποιήσεων και 1.462 εταιρείες από τις συνολικά 5.458 που δραστηριοποιούνται στο κέντρο, δαπάνησαν κατά μέσο όρο 5.338 ευρώ (συνολικά 7.356.327 ευρώ) προκειμένου να ενισχύσουν την ασφάλειά τους από τα επεισόδια που γίνονται.
Μετά τις εκλογές του 2019
Μόλις δυο μέρες μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 και πριν καν προλάβει να ορκιστεί καλά - καλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πόσω μάλλον να επιδείξει κυβερνητικό έργο, ο βουλευτής και ξάδερφος του Αλέξη Τσίπρα, Γιώργος προανήγγειλε κιόλας… κινητοποιήσεις με δηλώσεις του στον ΣΚΑΙ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα θα βγει στους δρόμους», προδικάζοντας ότι «η νέα κυβέρνηση έχει δώσει ήδη δείγμα σε ποια γραμμή θα κινηθεί».
Το 2019 των δυο κυβερνήσεων ανά εξάμηνο έγιναν συνολικά 2.783 πορείες, με μέσο όρο 7 πορείες την ημέρα επί διακυβέρνησης ΝΔ, η πλειοψηφία τους από τον Σεπτέμβριο, έχοντας μεσολαβήσει και το «νεκρό» από συλλαλητήρια καλοκαίρι.
Η… κινηματική αντιπολίτευση
Έναν χρόνο μετά, τον Ιούλιο του 2020 και με την πανδημία να μαίνεται, ο Αλέξης Τσίπρας έπαιρνε, προσωπικά, την απόφαση το κόμμα του να επιστρέψει στους… δρόμους, στο πεδίο της λεγόμενης κινηματικής αντιπολίτευσης.
Τα καλέσματα από τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και τις «τοπικές» άρχισαν να αυξάνονται ραγδαία. Το ίδιο κι από άλλους κοντινούς «χώρους» και «παρακλάδια». Έκτοτε δεν έχουν μεσολαβήσει μόνο τα συλλαλητήρια σχεδόν επί καθημερινής βάσης…
...Υπάρχουν ακόμη η έμμεση πλην σαφής στήριξη στο αίτημα του Δ. Κουφοντίνα, οι υπογραφές βουλευτών για τον τρομοκράτη, το μποϊκοτάρισμα στην μάχη κατά της πανδημίας με καθημερινές συγκεντρώσεις, η «ασπίδα» βουλευτών σε καταλήψεις ακροαριστερών ομάδων όπως αυτή του ΑΠΘ, οι περίεργες διασυνδέσεις «ομάδων κρούσης», «χώρων» και «κουκουλοφόρων», το κάλεσμα για τη βίαιη βραδιά στη Νέα Σμύρνη, με τον Ρουβίκωνα των… ημιπιτσιρικάδων να κάνει το ίδιο, οι επιθετικές και υβριστικές ανακοινώσεις σε πολιτικά πρόσωπα άλλων κομμάτων, η απουσία καταδίκης της βίας δίχως «ναι μεν, αλλά».
Μετά την έναρξη της απεργίας πείνας του Κουφοντίνα έχουν καταμετρηθεί περισσότερες από 400 καταδρομικές επιθέσεις σε «επιλεγμένους» στόχους. Τα περιστατικά βίας και βανδαλισμών έχουν αυξηθεί σε πρωτοφανή βαθμό για ευρωπαϊκή χώρα…
Το ερώτημα που τίθεται αυτόματα είναι τι γινόταν τις προηγούμενες χρονιές, έτσι ώστε να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης.
Tο 2019, το 16,9% του πληθυσμού της Ελλάδας ανέφερε ότι αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα που σχετιζόταν με εγκληματικότητα, βία ή βανδαλισμό στην περιοχή του, με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο να είναι στο 11%. Τα ποσοστά τέτοιων φαινομένων είναι συντριπτικά πιο πολλά στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Από το 2008-2009 η αύξηση
Ποια, όμως, ήταν τα αντίστοιχα ποσοστά της Ελλάδας τα προηγούμενα χρόνια; Πάλι από τη Eurostat βλέπουμε τα εξής νούμερα:
2008: 12%
2009: 16,3%
2010: 19,1%
2011: 20,1%
2012: 20.1%
2013: 19%
2014: 16,1%
2015: 12,8%
2016: 11,8%
2017: 13,8%
2018: 13,5%
2019: 16,9%
Αν γυρίσουμε τον χρόνο ακόμα πιο πίσω, μάλιστα, τότε θα δούμε ότι το μικρότερο ποσοστό στη λίστα της Eurostat το συναντάμε το ολυμπιακό έτος 2004 με 7,8%, με τα ίδια ποσοστά πάνω - κάτω και τα επόμενα χρόνια. Η αύξηση άρχισε να παρατηρείται μετά από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008. Από το 2009 υπήρξε σταθερή άνοδος των δεικτών, ενώ το φράγμα του 20% «έσπασε» το 2011 και το 2012.
Η περίοδος, δηλαδή, που αρχίζει στην Ελλάδα η έξαρση βίας, βανδαλισμών κι εγκληματικότητας συμπίπτει με την οικονομική κρίση, τα χρόνια των μνημονίων, των «αγανακτισμένων», της «άνω και κάτω πλατείας», των άγριων επεισοδίων και των πανό για κρεμάλες στο Σύνταγμα.
Κλίμα «οργής» που μεταφράστηκε πολιτικά κι εκλογικά στην… εκτόξευση μόνο δυο κομμάτων: Του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής που απογείωσαν τα ποσοστά τους στην διπλή κάλπη του 2012, με το ΠΑΣΟΚ να καταρρέει.
Το κύμα επεισοδιακών διαδηλώσεων συνεχίστηκε και την επόμενη διετία, επί κυβέρνησης Αντ. Σαμαρά. Τα ποσοστά της Ελλάδας στην βία, τους βανδαλισμούς και την εγκληματικότητα παρέμειναν σταθερά υψηλά στο 19% και στο 16,1%.
Τι συνέβη το 2015;
Από το 2015, όμως, παρατηρείται μια σημαντική κάμψη. Από τον Ιανουάριο που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία της χώρας τα ποσοστά στον σχετικό πίνακα της Eurostat άρχισαν να πέφτουν:
2015: 12,8%
2016: 11,8%
2017: 13,8%
2018: 13,5%
Τι συνέβη, λοιπόν, το 2015 και οι διαδηλώσεις, ξαφνικά, άρχισαν να μειώνονται; Η μαζικότητά τους να ατονεί. Οι γειτονιές να ηρεμούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πια κυβέρνηση, ενώ η Χρυσή Αυγή είχε αρχίσει να «μαζεύεται» μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, βλέποντας πια τη δίκη και τη φυλακή να πλησιάζουν όλο και πιο πολύ.
Τα επεισόδια «εξαφανίστηκαν» σε τέτοιο βαθμό που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης είπε στην «κόντρα» με τον Κυρ. Μητσοτάκη στη Βουλή την Παρασκευή: «Όταν ήμασταν εμείς κυβέρνηση, οι καταστηματάρχες στην Αθήνα είχαν τέσσερα χρόνια να δουν επεισόδια».
Στα χρόνια, δηλαδή, των capital controls, της κατεδάφισης της μεσαίας τάξης, της Μόριας, του δημοψηφίσματος και των δυο ακόμα μνημονίων, οι καταστηματάρχες μπορούσαν να νιώθουν… ασφαλείς από τις ορδές πάσης ιδεολογίας μπαχαλάκηδων, όπως ουσιαστικά επιβεβαίωσε ο κ. Τσίπρας. Το «κύμα αγανακτισμένων» κόπασε ξαφνικά. Η άνω και κάτω πλατεία… ένιωσε τον θυμό της να ξεθυμαίνει.
Γιατί, όμως; Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είχε, όπως θέλει ο ίδιος να ισχυρίζεται, φιλολαϊκό προφίλ σε μια εποχή που κατά τα άλλα «εξαφανίστηκε» η μεσαία τάξη από τη χώρα;
Τα στοιχεία από την ΓΑΔΑ
Μια ματιά στα επίσημα στοιχεία της ΓΑΔΑ δίνει αρκετές απαντήσεις. Συγκεκριμένα, για την πενταετία 2010-2015:
Το 2010 καταγράφηκαν 11.391 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2011 καταγράφηκαν 7.615 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2012 καταγράφηκαν 7.217 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2013 καταγράφηκαν 7.825 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2014 καταγράφηκαν 6.560 πορείες και διαδηλώσεις
Από τις 7.500 διαδηλώσεις στις… 1.920
Το 2015, όμως, οι διαδηλώσεις, πολλές εκ των οποίων ήταν άκρως βίαιες τα προηγούμενα χρόνια, ξαφνικά άρχισαν να μειώνονται με εντυπωσιακό ρυθμό. Το ίδιο και τα επεισόδια, οι βανδαλισμοί, τα σκηνικά βίας κι έντασης στους δρόμους:
Το 2015 καταγράφηκαν 5.267 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2016 καταγράφηκαν 5.764 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2017 καταγράφηκαν 1.920 πορείες και διαδηλώσεις
Το 2018 καταγράφηκαν 3.516 πορείες και διαδηλώσεις
Ο χαμηλότερος αριθμός των πορειών παρατηρήθηκε το 2017, οπότε υποχώρησαν στις 1.920! Το 2018 έφτασαν τις 3.500, ενώ το 2019 δεν ξεπέρασαν τις 3.000, με την μαζικότητά τους και την «επιθετικότητά» τους διαρκώς να… φθίνουν. Όπως και τα στοιχεία της βίας και των βανδαλισμών στη χώρα, σύμφωνα με την Eurostat. Τα «μπάχαλα» μαζεύτηκαν.
Παρεμπιπτόντως, ακόμα και οι Γενικές Απεργίες και Πανεργατικές στάσεις εργασίας με συλλαλητήρια από τις 12 το 2012 μειώθηκαν σε… 3 το 2015, χρονιά μιας χαοτικής αστάθειας με capital controls, δημοψήφισμα, εκλογές και νέο μνημόνιο. Ωστόσο, και το συνδικαλιστικό κίνημα έδειξε την… κατανόησή του στην προκειμένη περίπτωση.
Το κόστος
Στα «Δεκεμβριανά» του 2008 κάηκε η Αθήνα. Έρευνα εκείνης της χρονιάς με θέμα την οικονομική ζημιά από τις διαδηλώσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας εκπόνησε η ΚΑΠΑ Research για λογαριασμό του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθήνας (ΕΒΕΑ).
Όπως επισημαίνεται σε μια από τις πληρέστερες έρευνες που έχουν γίνει, «για κάθε μέρα γενικής απεργίας, ημέρα που κλείνουν όλα, μετρό, λεωφορεία κλπ., οι επιχειρήσεις στο κέντρο της Αθήνας έχουν συνολικά απώλεια τζίρου 5.935.483,93 ευρώ και 1.483.870,98 ευρώ απώλεια κερδών». Δίχως να συνυπολογιστεί το κόστος από φθορές.
Η ίδια έρευνα συμπεραίνει ότι οι συνεχείς πορείες και διαδηλώσεις αποτελούν το μεγαλύτερο πρόβλημα για την πλειοψηφία των επιχειρήσεων της Αθήνας (35,5%) με δεύτερο κατά σειρά αξιολόγησης πρόβλημα το κυκλοφοριακό.
Το 26,5% των επιχειρήσεων δήλωνε ότι έχει υποστεί φθορές/ζημιές/κλοπές μία ή περισσότερες φορές στη διάρκεια κινητοποιήσεων και 1.462 εταιρείες από τις συνολικά 5.458 που δραστηριοποιούνται στο κέντρο, δαπάνησαν κατά μέσο όρο 5.338 ευρώ (συνολικά 7.356.327 ευρώ) προκειμένου να ενισχύσουν την ασφάλειά τους από τα επεισόδια που γίνονται.
Μετά τις εκλογές του 2019
Μόλις δυο μέρες μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 και πριν καν προλάβει να ορκιστεί καλά - καλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πόσω μάλλον να επιδείξει κυβερνητικό έργο, ο βουλευτής και ξάδερφος του Αλέξη Τσίπρα, Γιώργος προανήγγειλε κιόλας… κινητοποιήσεις με δηλώσεις του στον ΣΚΑΙ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα θα βγει στους δρόμους», προδικάζοντας ότι «η νέα κυβέρνηση έχει δώσει ήδη δείγμα σε ποια γραμμή θα κινηθεί».
Το 2019 των δυο κυβερνήσεων ανά εξάμηνο έγιναν συνολικά 2.783 πορείες, με μέσο όρο 7 πορείες την ημέρα επί διακυβέρνησης ΝΔ, η πλειοψηφία τους από τον Σεπτέμβριο, έχοντας μεσολαβήσει και το «νεκρό» από συλλαλητήρια καλοκαίρι.
Η… κινηματική αντιπολίτευση
Έναν χρόνο μετά, τον Ιούλιο του 2020 και με την πανδημία να μαίνεται, ο Αλέξης Τσίπρας έπαιρνε, προσωπικά, την απόφαση το κόμμα του να επιστρέψει στους… δρόμους, στο πεδίο της λεγόμενης κινηματικής αντιπολίτευσης.
Τα καλέσματα από τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και τις «τοπικές» άρχισαν να αυξάνονται ραγδαία. Το ίδιο κι από άλλους κοντινούς «χώρους» και «παρακλάδια». Έκτοτε δεν έχουν μεσολαβήσει μόνο τα συλλαλητήρια σχεδόν επί καθημερινής βάσης…
...Υπάρχουν ακόμη η έμμεση πλην σαφής στήριξη στο αίτημα του Δ. Κουφοντίνα, οι υπογραφές βουλευτών για τον τρομοκράτη, το μποϊκοτάρισμα στην μάχη κατά της πανδημίας με καθημερινές συγκεντρώσεις, η «ασπίδα» βουλευτών σε καταλήψεις ακροαριστερών ομάδων όπως αυτή του ΑΠΘ, οι περίεργες διασυνδέσεις «ομάδων κρούσης», «χώρων» και «κουκουλοφόρων», το κάλεσμα για τη βίαιη βραδιά στη Νέα Σμύρνη, με τον Ρουβίκωνα των… ημιπιτσιρικάδων να κάνει το ίδιο, οι επιθετικές και υβριστικές ανακοινώσεις σε πολιτικά πρόσωπα άλλων κομμάτων, η απουσία καταδίκης της βίας δίχως «ναι μεν, αλλά».
Μετά την έναρξη της απεργίας πείνας του Κουφοντίνα έχουν καταμετρηθεί περισσότερες από 400 καταδρομικές επιθέσεις σε «επιλεγμένους» στόχους. Τα περιστατικά βίας και βανδαλισμών έχουν αυξηθεί σε πρωτοφανή βαθμό για ευρωπαϊκή χώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου