Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2021

Ένας εφιάλτης

Του Χρήστου Χωμενίδη

Σύμφωνα με τα διεθνή δεδομένα, σε κάθε εννέα ανεμβολίαστους που ασθενούν βαρέως από κορονοϊό αντιστοιχεί ένας μόλις εμβολιασμένος.
Φέρτε ωστόσο τον εαυτό σας στην ακόλουθη θέση, στατιστικώς απίθανη πλην δυνατή: 
δύο άνθρωποι χρήζουν άμεσης διασωλήνωσης. Και στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας υπάρχει ένα μονάχα... διαθέσιμο κρεββάτι. Διαγράψτε, προς χάριν της συζήτησης, το ενδεχόμενο μεταφοράς του ενός σε άλλο νοσοκομείο. Υποθέστε επίσης ότι αμφότεροι βρίσκονται στην ίδια ηλικία και στην ίδια οικογενειακή κατάσταση. Τυχόν θάνατος τους θα αφήσει ισάριθμα παιδιά ορφανά. Εσείς τώρα -το ξέρω, περιγράφω εφιάλτη- πρέπει να προκρίνετε τον έναν. Και να αφήσετε τον άλλον στη μοίρα του. 
Τι θα επέτασσε το κοινό περί δικαίου αίσθημα; 
Να το ρίξετε κορώνα-γράμματα. Να μεταβιβάσετε στην τυχαιότητα το βάρος της απόφασης. Χαοτική, τυχαία τουτέστιν, δεν είναι εξ ορισμού η ζωή μας σε πολλές κρίσιμες στροφές της; Εντούτοις...

Εντούτοις ο ένας ασθενής συμμορφώθηκε με τα κελεύσματα της επιστήμης και των αρχών. Έκανε ό,τι μπορούσε για να μην τον πλήξει ο κόβιντ. Φάνηκε απλώς εξαιρετικά άτυχος. 
Ενώ ο έτερος δυστρόπησε. Αρνούμενος να εμβολιασθεί -ενώ είχε την ευκαιρία- εξέθεσε σε κίνδυνο, πέραν του εαυτού του, και άγνωστο αριθμό συμπολιτών του με τους οποίους ήρθε σε επαφή. Ποιος ξέρει δε πόσους πήρε στον λαιμό του σε περίπτωση που είχε γίνει και φερέφωνο αντιεμβολιαστικών κηρυγμάτων… Προσέφερε επιπροσθέτως ο ανεμβολίαστος το σώμα του, ανοχύρωτο, στον ιό ως εν δυνάμει εργαστήριο μεταλλάξεων... 
Τού αξίζει να βρεθεί στην ίδια αφετηρία προς τη ΜΕΘ με τον εμβολιασμένο;

"Και τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω;" θα σάς αντιτάξει ο εαυτός σας. "Εάν είχαν γίνει οι εμβολιασμοί υποχρεωτικοί, θα μπορούσες ίσως να πεις χωρίς τύψεις "ήθελές τα κι έπαθές τα”. Και τότε ακόμα, για να είσαι απολύτως εντάξει, εσύ, που άθελά σου περιήλθες σε θέση δήμιου και συνάμα σωτήρα, θα όφειλε το κράτος να έχει εκ των προτέρων δηλώσει, ρητά και κατηγορηματικά, ότι σε κρίσιμες καταστάσεις προηγούνται οι εμβολιασμένοι."

Το κράτος όμως δεν λειτουργεί σαν μπαμπούλας. 
Ενημερώνει, προειδοποιεί, προωθεί με όση πειθώ διαθέτει την υγειονομική ασφάλεια των πολιτών. 
Οι ενήλικες φέρουν εξάλλου ακέραια την ευθύνη τού εαυτού τους. Εάν σού βαράνε τόσους μήνες στη διαπασών καμπάνες κι εσύ κωφεύεις και τείνεις ευήκοον ους αποκλειστικά στις σειρήνες των συνωμοσιολόγων, τότε ποιος σού φταίει; Ουσιαστικά αυτοκτονείς. 
Σε μία δημοκρατική πολιτεία και η αυτοκτονία ακόμα αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα. Μόνο από τους φυλακισμένους το στερούν, κατάσχωντάς τους αιχμηρά αντικείμενα και ζωστήρες...
"Δεν συνειδητοποιείς" θα εξεγερθεί και πάλι η συνείδησή σας στον εναγώνιο αυτό εσωτερικό διάλογο "δεν το καταλαβαίνει ότι ανοίγεις έτσι τον ασκό του Αιόλου; Με το ίδιο σκεπτικό που σήμερα καταδικάζεις τον ανεμβολίαστο, θα ονομάσεις αύριο αρρώστους δεύτερης διαλογής τους καπνιστές που παθαίνουν καρκίνο του πνεύμονα, τους παχύσαρκους που η καρδιά τους κλατάρει, ως και τους ελευθεριάζοντες οι οποίοι προσβάλλονται από έιτζ! Κι εκείνοι "ήξεραν”. Έπρεπε να προσέχουν… Τι διαστροφή, τι προσβολή του όρκου του Ιπποκράτη! Στην ιατρική πράξη θα εμφιλοχωρήσουν ηθικολογικά κριτήρια. Οι θεράποντες θα μοιάσουν με ιεροεξεταστές. Η αρρώστια θα αντιμετωπίζεται όπως στον Μεσαίωνα. Ως εκ Θεού τιμωρία..."
"Άρα θα το ρίξω κορώνα-γράμματα…" καταλήγεις, σε απελπισία. 
Και τότε -τραγική ειρωνεία- ο ανεμβολίαστος σε βγάζει από τη φρικτή θέση αρνούμενος να διασωληνωθεί. 
"Γιατί, αδελφέ μου;" τον ρωτάς και τραβάς -ίσως και στην κυριολεξία- τα μαλλιά σου. Κάτι υποτονθορίζει, κάτι που δεν καταλαβαίνεις ψιθυρίζει, με κομμένη την ανάσα του, λίγο πριν τον επιθανάτιο ρόγχο. 

Χρέος όλων ημών που δεν πράττουμε επί του πεδίου παρά μιλάμε ή γράφουμε -δημοσιολόγων, συγγραφέων, καλλιτεχνών γενικά- δεν είναι να δίνουμε απαντήσεις. Αλλά να θέτουμε, με διαύγεια, τα ερωτήματα. 
Αυτό ελπίζω ότι έκανα μόλις. Σε εσάς εναπόκειται να δώσετε -θεωρητικά ελπίζω, από την ασφάλεια του σπιτιού σας- τις απαντήσεις.

Εάν βεβαίως η χώρα μας είχε φτάσει στα επίπεδα εμβολιασμού της Πορτογαλίας, η φαντασία μου -όσο κι αν καλπάζει- δεν θα είχε πλάσει έναν τέτοιον εφιάλτη…

* O κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας 

Δεν υπάρχουν σχόλια: