Δεν ξέρουμε αν είναι… αιμοβόρος ο Χρυσοχοΐδης, όπως είχε κατηγορηθεί ενόψει Πολυτεχνείου και επετείου Γρηγορόπουλου, αλλά αγενής σίγουρα είναι, αφού δεν στέλνει λουλούδια, ή λόγω ημερών μελομακάρονα, στον Ραγκούση και τον Τσίπρα.
Μετά τις γνωστές αλλεπάλληλες ανακοινώσεις του Ραγκούση, ήρθαν εν χορώ δηλώσεις στελεχών του κόμματος για «αστυνομοκρατία» (μέχρι και ο εκ ΝΔ προερχόμενος και μεταπηδείσας στους ΑΝΕΛ και μετέπειτα στον ΣΥΡΙΖΑ...
Θανάσης Παπαχριστόπουλος, καταδίκασε στα ράδια την αστυνομοκρατία), ενώ η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ έκανε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τη ΓΑΔΑ – εντάξει, νέοι είναι.
Μετά σειρά πήρε το βαρύ πυροβολικό, ο πρώην Πρωθυπουργός Αλέξης. Σε συνέχεια του fake ισχυρισμού στη Βουλή, ότι οι αστυνομικοί φόρεσαν κουκούλες σε πολίτες «λες και προορίζονταν για το Γκουαντανάμο», χθες κατηγόρησε για απύθμενο θράσος τον Χρυσοχοΐδη, ενώ θα περίμενε και «μια λέξη καταδίκης» από τον Μητσοτάκη.
Προφανώς προσπαθεί να επανέλθει στη δοκιμασμένη τακτική του 2010-2015 όπου με τη σφοδρή καταγγελία επί παντός του επιστητού, έδρεψε καρπούς (και όχι «έθρεψε» σύμφωνα με το κατ’ Αλέξιον λεξικόν). Μόνο που ο ίδιος έχει πλέον παρελθόν, και η κοινωνία δυσανεξία στην παραδοξότητα.
Η αρχαιολατρία του ΣΥΡΙΖΑ με τον σταθμό Βενιζέλου θεωρούμε ότι είναι προσχηματική και εκπορεύεται από αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά τη μάχη που δίνει υπέρ των καταλήψεων την πιστεύει. Αντιθέτως το ηγετικό απαράτ δεν πιστεύει τα περί φασισμού της ΝΔ, αλλά τα πιστεύει η εύπλαστη «ριζοσπαστικοποιημένη» βάση του, γι’ αυτό και την τροφοδοτούν με τέτοια επιχειρήματα.
Μπορεί στην ιδεολογία και την πρακτική της ΝΔ να απουσιάζει η λατρεία του κράτους (για την ηγεσία της το ακριβώς αντίθετο θα λέγαμε), μπορεί να μην ισχυρίζεται ότι το έθνος μας είναι υπεράνω όλων βάσει βιολογικών κλπ χαρακτηριστικών, αλλά η φανατικοί οπαδοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα social media είναι πεπεισμένοι ότι η ΝΔ είναι κόμμα φασιστικών αποχρώσεων.
Πάντως ο σχετικός σεχταρισμός δεν είναι καν πρωτότυπος. Είναι ευρωπαϊκή μίμηση, ακολουθία του new speak της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, από την οποία κάθε πράξη ή λόγος, φαινομενικής ή πραγματικής βιαιότητας, χαρακτηρίζεται ως «φασισμός» - ξεπλένοντας έτσι και την έννοια του πραγματικού φασισμού, αφού η υπερβολική χρήση την αποφορτίζει.
Από την άλλη, ελληνική πρωτοτυπία (ευφημισμός της «ιδιαιτερότητας») αποτελεί και το γεγονός ότι οι καταλήψεις τροφοδοτούν (ελέω ΣΥΡΙΖΑ) την κεντρική διαμάχη!
Καταλήψεις υπάρχουν σε όλο τον πλανήτη - π.χ. οι φαβέλες στα φτωχά προάστια των μεγαλουπόλεων της Λατινικής Αμερικής, οι τενεκεδουπόλεις της Ασίας και της Αφρικής, καταλήψεις χώρων είναι. Στη Δύση ξεκίνησαν ως κίνημα των αστέγων, των δυστυχισμένων, των ευάλωτων, όσων η σύγχρονη Οικονομία πετάει στο πεζοδρόμιο. Συνεχίστηκε και ως τρόπος εναλλακτικής ζωής από πειραματικές εναλλακτικές και καλλιτεχνίζουσες ομάδες, ενώ τις οικειοποιήθηκαν και ομάδες αναρχικών.
Όσες όμως παρέμειναν, παρέμειναν με την συναίνεση των ιδιοκτητών που συνήθως ήταν το δημόσιο ή οι δήμοι. Όχι ιδιώτες που ζητούσαν τα κτίριά τους και δεν τους τα επέστρεφαν, όπως ας πούμε το εν Αθήναις ξενοδοχείο City Plaza, όπου το κατέλαβαν, στοίβαξαν προσφυγομετανάστες, άλλαξαν κλειδαριά και διέλυσαν τα πάντα στο εσωτερικό του. Η ιδιοκτήτρια πήγαινε από τον Άνα στον Καϊάφα, ήτοι σε Αστυνομία, εισαγγελείς και υπουργούς, αναγνώριζαν το δίκιο της, αλλά η κατάληψη συνεχιζόταν, την στιγμή που η ίδια συνέχιζε να πληρώνει τον υπέρογκο ΕΝΦΙΑ!
Ώσπου ήρθε ο Χρυσοχοΐδης, εγκατέλειψαν μόνοι τους το ξενοδοχείο, και η ιδιοκτήτρια ανακάλυψε τυχαία ότι ο επικεφαλής τουλάχιστον, χρηματιζόταν… από Γερμανική ΜΚΟ!
Και στην Αθήνα υπήρξε ειρηνική κατάληψη χώρου, στην γωνία Ακαδημίας και Χαριλάου Τρικούπη, όπου δημιουργήθηκε πάρκο, αλλά μετά από παραχώρηση του δήμου. Όμως εφόσον ο ιδιοκτήτης απαιτεί, το κράτος είναι υποχρεωμένο να του επιστρέψει το οίκημα. Και σαφώς οι καταλήψεις κτισμάτων δεν είναι όλες «πολιτιστικά γεγονότα» που είπε ο Κατρούγκαλος, μηρυκάζοντας περιπτώσεις του εξωτερικού, ακόμη και αν κάποιες είναι τέτοιες.
Του εξωτερικού διέπονται από την αυτονομία και ιδιαιτερότητα του τρόπου ζωής των «καταληψιών» χωρίς να είναι βάσεις εξόρμησης για μετωπικές συγκρούσεις (χαρακτηριστικό παράδειγμα η «μητέρα» όλων, η «Κριστιάνια» στην Κοπεγχάγη, που σε 84 στρέμματα με πολύ πράσινο φιλοξενεί 1.000 κατοίκους. Η θέαση ζωής των «καταληψιών» μάλλον στην φιλοσοφία των Χίπις παραπέμπει, παρά στις μάχιμες συγκρουσιακές ομάδες της Αθήνας).
Εν τω μεταξύ ο ανθρωπισμός των καταληψιών είναι επιλεκτικός – δεν γνωρίζουμε αν είναι και σκόπιμος. Καμιά κατάληψη δεν έχει γίνει για να στεγαστούν κάποιοι από τους εννέα χιλιάδες Έλληνες αστέγους. Επιλεκτική και περιθωριακή είναι και η συνακόλουθη ευαισθησία του ΣΥΡΙΖΑ, που ταυτίζεται με τα αιτήματά τους.
Αν το κάνει για να δημιουργήσει «στρατό» όπως λέγεται, δεν το γνωρίζουμε και δεν το υιοθετούμε. Έτσι και αλλιώς ταιριάζει στη νοοτροπία του η υπόθαλψη πολιτικών και κοινωνικών μειοψηφιών. Εθνικές μόνο να μην είναι…
Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου