Ο «έρωτας» του Αλέξη για Σαμαρά, Άδωνι, Βορίδη

Ξεκινώ με μια φαινομενική παραδοξότητα: 
Δεν είναι ο Κυριάκος που γουστάρει, σιγοντάρει, ανέχεται, καλύπτει ή αποδέχεται (πάρτε όποιο ρήμα θέλετε) τον Σαμαρά, το Άδωνι ή τον Βορίδη, δηλαδή τους λεγόμενους ακραίους δεξιούς της ΝΔ. 
Είναι ο Αλέξης που τους έχει ερωτευτεί τόσο παράφορα, που τους «πουσάρει» με νύχια και με δόντια προς το κέντρο του πολιτικού σκηνικού. Ερήμην των ανθρώπων φυσικά, για να μην παρεξηγηθούμε.
Ο Francois Mitterrand έλεγε ότι πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Και των διλημμάτων προσθέτω εγώ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανέκαθεν ο αριστοτέχνης των διλημμάτων. Έπιανε τον παλμό (και τα βαθύτερα ένστικτα) μιας κοινωνίας που παράπαιε από την κρίση και τα συμπύκνωνε σ’ ένα καίριο ερώτημα που μετατρεπόταν σε κυρίαρχο πολιτικό δίλημμα της συγκυρίας: «Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο». «Ναι ή όχι». «Τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Εκ του αποτελέσματος, όλα στέφθηκαν με λαμπρή επιτυχία για τον εμπνευστή τους. Τώρα προσπαθεί να επιβάλλει το δίλημμα με το οποίο θα πάει στις επόμενες εκλογές.

Το χαρακτηριστικό κάθε επιτυχημένου κυρίαρχου διλήμματος, είναι ότι δεν αφήνει μεσαίο χώρο ανάμεσα στην αποδοχή και την απόρριψη του. Στο πιο διάσημο και καίριο δίλημμα της παγκόσμιας ιστορίας, «τίνα θέλετε απολύσω υμίν , Βαραββάν ή Ιησούν;», ο όχλος δεν είχε κανένα περιθώριο να απαντήσει «αυτό είναι ψευτοδίλημμα» ή «εμείς είμαστε υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εναντίον της θανατικής ποινής». Ο Πόντιος Πιλάτος απλώς θα τους σταύρωνε και τους δυο. Η πλατεία ήταν από τα πράγματα υποχρεωμένη να επιλέξει. Τα επιτυχημένα διλήμματα λοιπόν, δεν επιτρέπουν τρίτο ή τέταρτο δρόμο στην σκέψη και στην πολιτική συμπεριφορά. Καθιερώνουν ένα ατσάλινο δίπολο, από το οποίο δεν γίνονται αποδεκτές παρεκβάσεις.

Τον καιρό του «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», υπήρχε χώρος για κάποια άποψη που έλεγε ότι τέτοια αντίθεση είναι παράλογη και ότι ίσως υπάρχει κάποια ενδιάμεση λύση; Ασφαλώς όχι. Στο δημοψηφισματικό «ναι ή όχι», υπήρχε θέση σε κάποια τρίτη τοποθέτηση; Ούτε κατά διάνοια. Στις εκλογές του Σεπτέμβρη του ’15 με το «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», υπήρχε χώρος για κάποιον που υποστήριζε ότι όσο κακοί ήταν οι προηγούμενοι, άλλο τόσο κάκιστοι και καταστροφικοί αποδείχθηκαν και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Όχι, δεν υπήρχε. Στην πραγματικότητα, τα αριστοτεχνικά αυτά διλήμματα είναι η μετουσίωση στην σύγχρονη πολιτική σκηνή, του αρχαίου Αθηναϊκού δόγματος προς Μηλίους, «πας μη ων μεθ’ ημών, καθ’ ημών» (όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας).

Τώρα ο Τσίπρας και τα επικοινωνιακά επιτελεία του έχουν βάλει μπροστά το καινούριο τους δίλημμα: «Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι με την ακροδεξιά». 

Παρακολουθείστε την καθημερινή κυβερνητική προπαγάνδα, τα πρωτοσέλιδα τους, τα δελτία τύπου, τις επίσημες ανακοινώσεις τους και τα τιτιβίσματα τους στα social media. Δεν υπάρχει κέντρο, δεν υπάρχει φιλελεύθερος χώρος, δεν υπάρχει κεντροδεξιά, όλα συμπυκνώνονται σ’ ένα δίπολο: 

Στην μια πλευρά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και στην απέναντι η ακροδεξιά. 

Δεν υπάρχει Κυριάκος, είναι έρμαιο του Σαμαρά και του Άδωνι. 

Δεν υπάρχει κεντρώα εκπροσώπηση μέσα στην ΝΔ, έχει ξεδοντιαστεί από τους ακραίους. 

Δεν υπάρχει Φώφη και Κίνημα Αλλαγής, είναι όμηροι του Κυριάκου ο οποίος (με τη σειρά του) είναι έρμαιο του Σαμαρά και του Άδωνι. 

Άρα, όλοι πλην Αλέξη (και της παρέας του), είναι ακροδεξιοί. Θαυμάσια σύλληψη.

Το μόνο που υπάρχει λοιπόν, είναι Τσίπρας εναντίον Σαμαρά ή Άδωνι. Εξ’ ου και οι χαρές που κάνουν οι κυβερνητικοί μόλις ο Σαμαράς, ο Άδωνις ή ο Βορίδης ανοίξουν το στόμα τους. 

Γι αυτό τους εξωθούν συνεχώς κατηγορώντας και διαβάλλοντας τους, για να αναγκαστούν απαντήσουν και μετά οι ΣΥΡΙΖΑίοι (μέσω των επικοινωνιακών μηχανισμών τους) να τους βγάλουν στο μεϊντάνι ως κυρίαρχους μέσα στην ΝΔ. Μακροσκελείς κυβερνητικές απαντήσεις και πρωτοσέλιδες φωτογραφίες χτίζουν το καινούριο δίλημμα: «Με μας ή με τους φασίστες;»

Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη που έχει ο Αλέξης τον Σαμαρά, τον Άδωνι ή τον Βορίδη, που αν δεν υπήρχαν θα τους εφεύρισκε αυτός και θα τους φύτευε μέσα στην ΝΔ. Άλλωστε κατά βάση αυτό έκανε. Τους κατασκεύασε συστηματικά. Το γεγονός ότι αυτοί οι πολυδιαφημισμένοι ακροδεξιοί της ΝΔ μοιάζουν με αριστερούς σοσιαλδημοκράτες μπροστά στον Καμένο, δεν έχει καμιά σημασία. Το δίλημμα χτίζεται πάνω σ’ αυτούς, όχι πάνω στον Πάνο.

Ο Κυριάκος δικαίως υπερασπίζεται την ΝΔ ως ολότητα, ως μεγάλο πολυσυλλεκτικό κόμμα. Διότι αν αρχίσει να ενδίδει στις πιέσεις του Μαξίμου, θα κόβει κάθε τόσο μια φέτα από την ΝΔ και θα την πετά κατ’ απαίτηση του Αλέξη, για να βλέπει αμέσως την επόμενη φέτα να στοχοποιείται. 

Όμως εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα: 

Τα κυρίαρχα διλήμματα επιβάλλονται στην κοινωνία από τις δυνάμεις που έχουν την πολιτική ηγεμονία. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει πια χάσει από καιρό, οπότε το δίλημμα του -παρά την ισχύ των επικοινωνιακών του μηχανισμών- δεν πρόκειται να επιβληθεί. 

Το ερώτημα είναι άλλο: 

Η ΝΔ που έχει πια την πολιτική κυριαρχία στην χώρα, έχει θέσει στην κοινωνία το δικό της δίλημμα; 

Όχι ακόμα. Και πότε αλήθεια σκοπεύει να το κάνει;

Δ. Καμπουράκης

liberal.gr