Όλοι ψεύδονται…

Από τις πρώτες στιγμές τις ζωής του ο άνθρωπος, έως τις τελευταίες, δημιουργεί, αναπαράγει, βιώνει και εκδηλώνει έναν εικονικό εαυτό, μια πλαστοπροσωπία, που στηρίζεται καθαρά στο ψέμα και στην παραλλαγή του αληθινού εαυτού του.

Τα παιδιά λένε ψέματα στους γονείς, οι γονείς στα παιδιά, οι μαθητές στους δάσκαλους, οι δάσκαλοι στους γονείς, οι γονείς στους δάσκαλους, οι έμποροι στους προμηθευτές και στους πελάτες, το μάρκετινγκ στους καταναλωτές, οι πολιτικοί στους ψηφοφόρους, οι άνδρες στις γυναίκες, οι γυναίκες στους άνδρες, οι παπάδες στο ποίμνιο, το ποίμνιο στους παπάδες, οι «φίλοι» αναμεταξύ τους, ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό όλοι λένε ψέματα…

Γενικά οι πάντες και τα πάντα σε αυτόν τον πλανήτη ψεύδονται.

Μια όμως είναι η αλήθεια, ότι αδυνατεί η κάθε οντότητα να φανερώσει τον αληθινό και πραγματικό εαυτό της στην θέα του κόσμου.
Όλη η προβολή ενός ανθρώπου προς την κοινωνία στηρίζεται σε έναν ψεύτικο και πλασματικό εαυτό που δημιουργείται για να καλύψει φόβους, ανασφάλειες, δόλιους σκοπούς, συμφέροντα, εγωπάθειες και μυστικά.
Η συμπεριφορά, τα ρούχα, το αμάξι, ο τρόπος ζωής, η διασκέδαση, είναι αποτέλεσμα αιτίων που δεν έχουν καμία σχέση με το φαινόμενο αποτέλεσμα. Λέγετε ότι το μεγάλο αυτοκίνητο για τους άνδρες, ενέχει την περίπτωση μικρού μορίου, τα χοντρά λάστιχα λεπτό μόριο.
Ο κάγκουρας που περνά με χίλια και τέρμα την μουσική, μάλλον δεν έχει ζευγαρώσει ακόμα ή έχει πρόβλημα πρόωρης εκσπερμάτωσης.
Η ξυπασιά λόγο βουλευτικής, πολιτικής, ή οποιασδήποτε άλλης εξουσίας και η κατάχρηση αυτής, είναι αποτέλεσμα αρρωστημένης, ανέραστης και ανοργασμικής προβολής προσωπικότητας στον κοινωνικό χώρο.
Το άγριο ύφος και η επιθετική στάση, κρύβουν φόβους και ανασφάλειες, τα ρούχα και ο καλλωπισμός, πατσοκοιλιές και ατέλειες, ο βαρεμένος σφίχτερμαν το ακατοίκητο του κρανίου του, οι συμμορίες, τα οπαδιλίκια, οι κομματικοί και θρησκευτικοί φανατισμοί, την ανάγκη κοπαδισμού, κλπ.
Έχουμε λοιπόν επτά και μισό δις ανθρώπων που όλοι πιστεύουν ότι είναι ωραίοι, ότι έχουν αυτοί δίκαιο και όχι οι άλλοι, ότι έχουν ξεγελάσει τους υπόλοιπους, για το τι πραγματικά πιστεύουν και αισθάνονται, ότι ήταν αδικημένοι, για αυτό δικαιολογούνται οι πράξεις τους, ότι ως πιο έξυπνοι και ικανότεροι δικαιούνται το κάτι παραπάνω έναντι των υπολοίπων.
Σε όλα σχεδόν τα επίπεδα οι σχέσεις των ανθρώπων στηρίζονται στο ψέμα ή στην παραλλαγή της αιτίας και της αληθείας.
Είναι κωμικοτραγικό λοιπόν να βλέπουμε όλους αυτούς τους σοβαροφανείς σωτήρες, με αυστηρό ύφος και βαρύγδουπες εκφράσεις να υπόσχονται ότι έχουν την λύση να σώσουν και να βοηθήσουν την κοινωνία, όταν όλο αυτό που παρουσιάζουν ως άξιο και ακριβό εαυτό, είναι ένα παραγεμισμένο σακούλι από ψέματα, μια ύπουλη και οικεία απάτη.
Μα ακόμα τραγικότερο είναι η αποδοχή και εθελοτυφλία των από κάτω, προκειμένου να κρύψουν με την ίδια οικεία απάτη, σε ακόμα βαθύτερα και σκοτεινότερα μέρη, τον πραγματικό τους εαυτό.
Αυτό βεβαία είναι φαινόμενο που απορρέει από το νομοτελειακό καθεστώς που όρισε η φύση για όλα τα έμβια όντα.
Δεν κρίνεται. Όλα τα ζώα και τα φυτά παραλλάσουν τον εαυτό τους για να κυνηγήσουν, να κρυφτούν, να ζευγαρώσουν. Όποτε δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό για την όλη συμπεριφορά του ανθρωπόμορφου ζώου.
Αν θέλουμε όμως να διεκδικήσουμε και να φέρουμε επάξια τον προσδιορισμό του ονόματος <άνθρωπος>, ο αναθρών α όπωπε δηλαδή, (αυτός που αναλογίζεται και κρίνει τα όσα έχει δει), ας δούμε λοιπόν και ας ψάξουμε πρώτα τον εαυτό μας, και ας τον απαλλάξουμε από τα τοξικά ψέματα που τον έχουμε δηλητηριάσει και μετά, ελεύθεροι από τα ζωώδη πάθη, να δούμε αν το <εγώ> μας θα χρειάζεται, να παίξουμε τους έξυπνους σωτήρες.

Σάκης ο Μάγος