Πίσω από τη συζήτηση για την έκβαση της «μητέρας των μαχών» αυτής της αυτοδιοικητικής αναμέτρησης, που δεν είναι φυσικά άλλη από τη σύγκρουση στην Περιφέρεια Αττικής, κρύβεται μια intriguing παράμετρος, από την οποία και θα καθοριστεί εν πολλοίς το πολιτικό μέλλον της χώρας, τουλάχιστον για τον επόμενο χρόνο:
Το πρόσημο που θα προκύψει για την Κυβέρνηση, θα κρίνει το αν, παρά τις διαψεύσεις και τις δεσμεύσεις περί εξάντλησης της τετραετίας (που ξεκίνησε στις 4 Οκτωβρίου 2009), ο Γιώργος Παπανδρέου θα χρειαστεί να ψιθυρίσει στο αυτί του κ. Τόμσεν και των υπολοίπων της τρόικας, τις δυο λέξεις που κάνουν τους δανειστές της Ελλάδας να ανασηκώνουν αναστατωμένοι τους ώμους:
Τον χρόνο που, υποτίθεται ότι η Ελλάδα θα βγει στις διεθνείς αγορές, διεκδικώντας την ανάκαμψη χωρίς κηδεμόνα.
Με τις «εναλλακτικές» υποψηφιότητες που φορούν το μανδύα του αντάρτη για το ΠΑΣΟΚ, σχεδόν σε όλη τη χώρα, σε Περιφέρειες, αλλά πολύ περισσότερο σε επίπεδο δήμων, η Κυβέρνηση επιχειρεί μια πολιτική ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί:
Να μην πατήσει φρένο στην εξωτερίκευση της οργής και αγανάκτησης των πολιτών για το μνημόνιο, αυτά τα ακραία συναισθήματα όμως να εκτονωθούν… στα πέριξ, εντός της… οικογενείας, και να μην περάσουν τρέχοντας στην απέναντι γειτονιά.
Οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ «αντιρρησίες» δηλαδή, θα αξιοποιηθούν στην κάλπη ως η εφεδρεία διατήρησης του πολιτικού imperium, αντί να μετακινηθούν οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι στην αντιπολίτευση.
Και ειδικότερα στη Νέα Δημοκρατία, εξέλιξη που εφόσον αποτυπωνόταν στους δυο γύρους της αναμέτρησης του Νοεμβρίου, θα σήμαινε την απαρχή μιας πρωτοφανούς ως προς το σύντομο της εκδήλωσής της, πολιτικής ανατροπής.
Η στρατηγική προσέγγιση φαντάζει λογικοφανής. Και αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον, αν στη συζήτηση προστεθεί ακόμη ένα σημαντικό δεδομένο:
Στην Περιφέρεια Αττικής, κατοικεί ο μισός πληθυσμός της χώρας.
Οι μισοί περίπου, από εκείνους που έχουν δικαίωμα ψήφου.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι τα ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα, επομένως και οι εντυπώσεις, θα εξαχθούν την πρώτη Κυριακή, από τη σειρά κατάταξης των Σγουρού, Κικίλια και Δημαρά.
Στο ΠΑΣΟΚ, δεν καίγονται απαραιτήτως να είναι πρώτοι. Τους νοιάζει όμως να είναι τρίτος ο επίσημος υποψήφιος της Ρηγίλλης.
Γιατί;
Διότι σε μια τέτοια περίπτωση, κατά την οποία ο Βασίλης Κικίλιας θα βρεθεί κάτω από το 25% που μοιάζει η βάση ασφαλείας για να περάσει ένας υποψήφιος στον δεύτερο γύρο, σύμφωνα με την κοινή ανάγνωση των μετρήσεων από όλους τους δημοσκόπους, η επίδοση αυτή θα «τραβήξει προς τα κάτω», το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας σε εθνικό επίπεδο.
Ακόμη κι αν η Ρηγίλλης πετύχει να κεφαλαιοποιήσει το κλίμα κατά του μνημονίου, που πέτυχε να εμπεδώσει στο θυμικό της κοινωνίας ο Αντώνης Σαμαράς, μόνος έναντι όλων, που αρχικά αμφισβητούσαν την επιλογή της στρατηγικής στόχευσής του, και μετρήσει περισσότερες Περιφέρειες και δήμους, από όσους προσδοκούσαν προ μηνών και οι πλέον αισιόδοξοι «γαλάζιοι».
Αν αυτό είναι το σενάριο… της ζωής μας, θα πρέπει να θεωρείται περίπου βέβαιο ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα επιδιώξει εθνικές εκλογές εντός του 2011, προσδοκώντας να μην έχει ολοκληρώσει η Νέα Δημοκρατία την ολική επαναφορά της ως αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
Και η πολιτική ειρωνεία μιας τέτοιας εξέλιξης θα είναι το γεγονός ότι η Κυβέρνηση που συνέδεσε ιστορικά το πέρασμά της από την εξουσία, με την εκχώρηση της διακυβέρνησης στις Δυνάμεις του Μνημονίου, θα έχει εισπράξει μια βαθιά ανάσα επιβίωσης, από την… αντάρτικη συνιστώσα της.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου