Κάνανε λάθος για τα μνημόνια, τις τράπεζες, τους πλειστηριασμούς, τις συντάξεις, τα διόδια στους δρόμους, την σεισάχθεια, την ΔΕΗ, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα θαλάσσια σύνορα, τους πρόσφυγες, τον ΕΝΦΙΑ, την φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο.
Είχαν παντού αυταπάτες. Είπαν παντού ψέματα. Αλλά για παραίτηση ούτε κουβέντα.
Όχι, δεν υπάρχει ίχνος από φιλότιμο. Αλλά υπάρχει περίσσευμα από θράσος, όταν το λένε «αθώα» στις τηλεοράσεις…
Είναι κι αυτό ένα παλιό Πασοκικό κόλπο. Όταν ο σύντροφος Ανδρέας καλούσε μαζικά τους πιστούς οπαδούς του να εξαγνιστούν μέσω της αυτοκριτικής στις Τοπικές Οργανώσεις. Κάτι σαν την εξομολόγηση στην Εκκλησία του Ιησού. Κι έτσι πέρασε ο πρώτος κύκλος της αυταπάτης της Αριστεράς στην Ελλάδα. Αν σας έχουν πει ότι η πρώτη Αριστερή κυβέρνηση ήταν αυτή του κ. Τσίπρα σας έχουν πει ψέματα. Είχε προηγηθεί εκείνη του σοσιαλιστή Ανδρέα Παπανδρέου, πριν γίνει κι εκείνος σοσιαλδημοκράτης και προσχωρήσει στην Σοσιαλιστική Διεθνή. Και στο μέλλον να είστε σίγουροι ότι πάλι θα βρεθεί κάποιος να μιλήσει για την πρώτη «πραγματική» Αριστερή κυβέρνηση…
Τότε ήταν η αυτοκριτική, τώρα είναι η δημόσια παραδοχή για τις αυταπάτες. Λίγο ακόμη θέλει να ακούσουμε στην επόμενη συγκέντρωση του Αλέξη το Carmina Burana και να πιστέψουμε ότι έχει έρθει η Δευτέρα Παρουσία.
Κι όλα αυτά είναι καλά «ζυγισμένα». Πιστεύουν ότι μέσα από την συχνή επανάληψη της παραδοχής της απάτης τους το κοινό θα συνηθίσει στην ιδέα και θα την θεωρήσει στο τέλος απολύτως φυσιολογική. Σαν μία αναγκαία ιστορική συνθήκη, σαν ένα κακό που ήταν αδύνατον να το αποφύγουμε. Κι έπειτα θα αρχίσουν τα διλήμματα του τύπου «κι αυτοί καλύτεροι είναι»; Ή «Κι ο Κυριάκος να ήταν τι περισσότερο θα έκανε»; Η χώρα μπορεί να βουλιάζει, αλλά αυτό ήταν πάντα για την Αριστερά ένα δευτερεύον πρόβλημα. Το πρωτεύον ήταν το πώς θα κατακτούσε την εξουσία και πως θα την διατηρούσε.
Στο ΠΑΣΟΚ ο Ανδρέας κέρδισε τις δεύτερες εκλογές, ζητώντας άφεση αμαρτιών αμαρτιών από το ίδιο του το ποίμνιο.
Η πρωτοτυπία ήταν από τα κύρια χαρακτηριστικά του. Ο Ανδρέας είχε τον τρόπο του. Αν ήταν απαραίτητο να αναστήσει τον δράκο για να τον κερδίσει μπροστά στο διψασμένο για θέαμα κοινό, θα ανέβαινε πάνω σε άλογο και θα κάρφωνε την λόγχη στην καρδιά του κτήνους. Αυτό θα έβλεπε το κοινό. Μόνο που αυτός ήταν ο Ανδρέας. Κι αυτός εδώ είναι ο Αλέξης.
Κι ο Αλέξης δεν μπορεί να γίνει Ανδρέας, ακόμη κι αν έχει τους ίδιους αυλικούς.
Ένας μεγάλος ηθοποιός είναι μεγάλος από μόνος του κι όχι επειδή έχει εξαιρετικούς μακιγιέρ. Οι μακιγιέρ μπορούν να αντιγράψουν μία μάσκα, αλλά όχι να δώσουν την ψυχή του ηθοποιού σε έναν ατάλαντο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου