Γιατί δεν του βγαίνει του Στέφανου Μάνου;

Αντώνης Παπαγιαννίδης*

Πρωί Σαββάτου, με γκρίζο ουρανό και ψιλοχιονόνερο, κρύο, μιζέρια, ντουζίνες αυτοκίνητα μάχονται να φθάσουν (στενοί δρόμοι της εκτός σχεδίου «ρυμοτομίας» μόλις 300 μέτρα από την λεωφόρο Κηφισίας, στο Μαρούσι) και ύστερα να παρκάρουν (εδώ να δεις αδιαχώρητο!), προκειμένου να προσεγγίσουν το συγκρότημα «ΔΑΪΣ» και την διοργάνωση ημερίδας από την ΔΡΑΣΗ του Στέφανου Μάνου. 

Και όμως: το αμφιθέατρο γέμισε κόσμο, οι διάδρομοι με ορθίους, τα σκαλάκια ομοίως, στην είσοδο οθόνες μαζεύουν πρόσθετο κόσμο, οι διοργανωτές πασχίζουν να βολευτούν οι ορθιοι. 

Το κοινό ανόμοιο – από σεβάσμιους κυρίους και καλές κυρίες μέχρι αρκετός νεαρό-κοσμος, αρκετές κάμερες, κάποιοι ξένοι δημοσιογράφοι.

Πάμε στην ουσία: ...

εισηγητές όχι ιδιαίτερης πρωτοτυπίας – Αρίστος Δοξιάδης, Παύλος Μυλωνάς, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, συν Κώστας Αποστολίδης της Raycap – υπό την σιδηρά συντονιστική πειθαρχία Μιράντας Ξαφά, αλλά, να, οι τοποθετήσεις «βγαίνουν» ενδιαφέρουσες. άμεσες. ουσιώδεις.

Ο Π. Μυλωνάς έχει το μεγάλο (για Ελλάδα του 2012…) θάρρος να εξηγήσει πως το αρχικό Μνημόνιο είχε αυτονόητες και αναπόφευκτες πρόνοιες, πώς αφέθηκε να φυλλορροήσει  στην εφαρμογή (η Μιράντα Ξαφά το άρπαξε αυτό το σημείο, τονίζοντάς το), πώς στην συνέχεια οι οριζόντιες πολιτικές ξεχείλωσαν. 

Ο Αρίστος Δοξιάδης θύμισε ότι το όνειρο της ανάπτυξης με τις μεγάλες μονάδες/μεγάλες επενδύσεις δεν οδηγεί πουθενά, αν οι μεσαίες και οι μικρές μονάδες δεν επανεπενδύσουν, δεν προχωρήσουν: αλλιώς, όλοι θα μείνουμε να μιλούμε για το δημοσιονομικό έλλειμμα, ενώ το εμπορικό έλλειμμα (που πάλι ανεβαίνει, παρά το γονάτισμα της ύφεσης) θα είναι εκείνο που αδειάζει την οικονομία. 

Ο Δ. Δασκαλόπουλος μίλησε ακόμη ζωηρότερα για την Οπισθοδρομική Κομπανία των Βολεμένων και για την αδυναμία διεξόδου από το σημερινό πολιτικό σύστημα. 

Ο δε εισηγητής-αποκάλυψη, ο Κώστας Αποστολίδης της Raycap (της εταιρείας που πούλησε ηλεκτρονική παρουσία στα αεροδρόμια της Βορείου Αμερικής, αλλά ούτε ένα σύστημα στην Ελλάδα…) έδειξε πως η όποια επιχείρηση δεν καταφέρνει συνεχώς να κινείται, συνεχώς να επεξηγεί τον εαυτό της, συνεχώς να πουλάει τον εαυτό της και όχι μόνο το προϊόν της ή την υπηρεσία της, έχει χάσει ακόμη κι αν δουλεύει άριστα.

Σ’ όλη την διάρκεια, ο κόσμος παρακολουθούσε. Αληθινά. Οι δε ερωτήσεις που προέκυψαν – και οι διαξιφισμοί στο πάνελ – ήταν γνήσιες, θύμιζαν άλλες εποχές δημόσιου διαλόγου. 

Και συνεχίζονταν, σε πηγαδάκια, στην είσοδο, μεταξύ αγνώστων και παλιών γνωστών που ξαναβρίσκονταν με αφορμή την διοργάνωση αυτή, Σάββατο πρωί, γκρίζος ουρανός, άβολη πρόσβαση – τα είπαμε.

Και έτσι ξανατίθεται ένα από τα παράξενα ερωτήματα της Ελληνικής δημόσιας σκηνής – εδώ και δυο δεκαετίες, όχι;  

Πώς και δεν του βγαίνει, κάπως, η παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο του Στέφανου Μάνου και των πρωτοβουλιών του; 

Τι ψηφίζουν όλοι αυτοί οι τόσον ενδιαφερόμενοι και τόσο κινητοποιούμενοι και τόσο συμμετέχοντες;

*Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.