Είχαμε παρουσιάσει παράλληλα και την αρνητική εμπειρία από τη βύθιση των φορολογικών εσόδων της Νορβηγίας, που ακολούθησε μετά τον σχεδόν τριπλασιασμό του «φόρου περιουσίας».
Έτσι, όταν η κεντροαριστερή κυβέρνηση του Όσλο αποφάσιζε την αύξηση της φορολόγησης του μεγάλου πλούτου, στο 1,1% σε ετήσια βάση, είχε υπολογίσει ότι θα εισπράξει περίπου $145 εκατ. επιπλέον φόρους. Ωστόσο, η αύξηση του «φόρου περιουσίας» από το 0,4% στο 1,1%, έφερε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Καθώς αρκετές εκατοντάδες πλουσίων Νορβηγών «μετανάστευσαν φορολογικά» σε άλλες χώρες, με προτίμηση στην Ελβετία και στη Βόρεια Ιταλία, με τις συνολικές μεταφορές κεφαλαίων να έχουν υπερβεί τα $55 δισ. Σαν αποτέλεσμα, τα φορολογικά έσοδα στη Νορβηγία, από την επιπλέον φορολόγηση του πλούτου, όχι μόνο δεν έπιασαν τους στόχους που είχαν τεθεί, ότι μόνο δεν διατηρήθηκαν τουλάχιστον στα ίδια επίπεδα, αλλά τουναντίον μειώθηκαν κατά $600 εκατ...
Τι διαπιστώνουμε δηλαδή;
Ότι οι ιδιαίτερα πλούσιοι, μετακινούνται με ευκολία από τη χώρα στην οποία διαμένουν, επενδύουν και επιχειρούν, σε άλλες χώρες με ευνοϊκότερο φορολογικό πλαίσιο. Μεταφέροντας εκεί τη φορολογική τους έδρα και τη μόνιμη διαμονή τους.
Το ίδιο συμβαίνει και σε επίπεδο επιχειρήσεων.
Οι επιχειρήσεις επενδύουν σε προορισμούς που τους προσφέρουν κάποια συγκριτικά πλεονεκτήματα. Σε περιοχές που έχουν σύγχρονες υποδομές, σταθερό κανονιστικό και ρυθμιστικό πλαίσιο, κατηρτισμένο προσωπικό, εξειδικευμένους επιστήμονες, ελάχιστη γραφειοκρατία και φυσικά χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές.
Και τι κερδίζουν τότε οι χώρες που υποδέχονται αυτούς τους εύπορους ιδιώτες και επενδυτές, εφ’ όσον δεν τους φορολογούν πολύ;
Αυτή είναι μια καλή ερώτηση, που πολλές φορές προηγείται των εξαγγελιών για την αύξηση της φορολογίας.
Είναι μια ερώτηση που απορρέει από τη συλλογιστική, ότι μια επιχείρηση παράγει μόνο κέρδη, επομένως πρέπει να φορολογείται πάνω σε αυτά, ώστε να αναδιανέμεται ο παραγόμενος πλούτος. Μια συλλογιστική που δυστυχώς ακόμα κυριαρχεί στη χώρα μας.
Διότι, ελάχιστοι σκέπτονται τα παράλληλα πλεονεκτήματα που συνοδεύουν την επιχειρηματικότητα σε μια χώρα, ή περιοχή.
Η εγκατάσταση μιας επιχείρησης δημιουργεί θέσεις απασχόλησης και αρκετές φορές προσελκύει εργαζόμενους από άλλες περιοχές.
Οι εργαζόμενοι μιας νέας επιχείρησης σε μια πόλη, θα αγοράσουν ή θα ενοικιάσουν κατοικίες, θα καταναλώσουν προϊόντα και υπηρεσίες της περιοχής, θα πληρώσουν ΦΠΑ, θα πληρώσουν φόρο εισοδήματος για τις αμοιβές τους, θα καταβάλλουν μαζί με τις επιχειρήσεις ασφαλιστικές εισφορές, θα ταξιδεύσουν, θα πάνε τα παιδιά τους σε σχολεία κ.α.
Με αυτόν τον τρόπο, μια πόλη, μια περιοχή και μια χώρα, αποκομίζουν μια σειρά από έσοδα που θα ήταν μηδενικά, εάν δεν εμφανίζονταν αυτές οι νέες επιχειρήσεις.
Μέσα από αυτή τη λογική γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η οικονομία, με την ευρύτερη έννοια, κερδίζει πολύ περισσότερα από τη μετακίνηση των επιχειρήσεων και των εύπορων ιδιωτών στο οικοσύστημά της. Διότι δεν είναι μόνο η φορολογία επί των κερδών, που βοηθάει τη δημοσιονομική πορεία μιας οικονομίας. Η αύξηση των θέσεων απασχόλησης, η μεταφορά τεχνογνωσίας και οι παράλληλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, μαζί με όλα όσα αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο, προσδίδουν μια δυναμική που αφήνει ένα ισχυρό αποτύπωμα στην πόλη, την περιοχή και τη χώρα.
Μέχρι πρότινος, η χώρα μας, το μόνο που είχε να προσφέρει στους ξένους επενδυτές, ήταν ένα χαμηλά αμειβόμενο προσωπικό.
Και με αυτό το «θέλγητρο» προσπαθούσε να εξουδετερώσει τις αρνητικές παρενέργειες, από τη γραφειοκρατία, το πολύπλοκο αδειοδοτικό, νομοθετικό, ρυθμιστικό κανονιστικό και εποπτικό πλαίσιο, το νομικό Γολγοθά, τις φορολογικές παγίδες και το ασταθές περιβάλλον.
Σήμερα, η Ελλάδα μπορεί να προσφέρει αρκετά περισσότερα πράγματα στους επενδυτές.
Οι βελτιώσεις που έχουν γίνει είναι σημαντικές. Παρ’ όλα αυτά, δεν ζούμε και σε κανένα περιβάλλον επενδυτικής κοσμογονίας.
Μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε «εκτός κουτιού»;
Μήπως, αφού δεν μπορούμε να προσφέρουμε ένα επενδυτικό και επιχειρηματικό περιβάλλον, σαν κι αυτό της Τσεχίας ή της Λιθουανίας, να προσφέρουμε στους επενδυτές τη δυνατότητα ίδρυσης και λειτουργίας εταιρειών σε ειδικές περιοχές ή ζώνες, με συγκεκριμένα φορολογικά πλαίσια, που θα καθιστούν τη μεταφορά τους σε αυτές, δελεαστική.
Τα έμμεσα οφέλη της οικονομίας, από την υιοθέτηση χαμηλότερης φορολογίας, θα προσδώσουν μια νέα δυναμική, που σήμερα λείπει. Μια δυναμική που θα στηριχθεί στον «πλούτο» και στις επενδύσεις που βρίσκονται υπό διωγμό στην Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου