ΑΚΟΜΗ κι αν το παρατηρήσουμε ιστορικά, ο κυρίαρχος πολιτικός σχηματισμός που υπήρχε από το κέντρο και προς τα δεξιά αντιμετώπιζε το ίδιο δίλημμα-πρόκληση: πώς θα εμφανιστεί ότι δεν είναι «απόγονος» των… κακών κομμάτων της –απαξιωτικά καλούμενης - «Δεξιάς», που είχαν «καταχωρηθεί» στο συλλογικό υποσυνείδητο με αρνητικό πρόσημο.
Η «ηγέτιδα δύναμη» του κεντροδεξιού χώρου, είτε λόγω ενοχικού συνδρόμου, είτε λόγω συνειδητής επιλογής, έκανε «ανοίγματα» σε ομάδες είτε προς το… κέντρο, είτε με λιγότερο σκληρά δεξιά χαρακτηριστικά, όποια ονομασία κι αν...
είχαν: ανανεωτές, μεσαιοχωρίτες, εκσυγχρονιστές, κεντρογενείς, «νεοφιλελεύθεροι» κ.ά.
Μπορεί να μοιάζει –στις μέρες μας- πολυτέλεια μια «ιδεολογική συζήτηση», πολλώ δε μάλλον μια μάχη. Όμως δεν είναι. Διότι, οι «ιδεολογίες» δεν είναι ούτε αφηρημένες έννοιες, ούτε «φιλολογικές αναζητήσεις».
Εφόσον είναι συγκροτημένες, συμπαγείς και υπαρκτές, οι ιδεολογίες δείχνουν το στίγμα και τον τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Γι΄ αυτό λοιπόν τα πρόσωπα δεν δίνουν πάντα τις λύσεις.
Μπορεί όντως κάποια πρόσωπα να δίνουν τη νίκη ή να κάνουν τη διαφορά. Όμως η πολιτική ηγεμονία μιας παράταξης δεν μπορεί να βασίζεται σε πρόσωπα –δικά της ή εκ μεταγραφής- αλλά στη στρατηγική της.
Το όραμα, το σχέδιο και οι λύσεις θα αναδείξουν την υπεροχή μιας παράταξης έναντι του κίβδηλου πολιτικού λόγου του αντιπάλου.
Άλλωστε μια παράταξη για να επικρατήσει –κι όχι απλά για να κερδίσει μια εκλογική αναμέτρηση- δεν αρκεί να διακηρύξει ότι δεν είναι ίδια με τον αντίπαλο. Οφείλει να αποδείξει ότι είναι διαφορετική από καθετί που «τραυμάτισε» την πατρίδα: είτε ήταν πρόσωπα, είτε «πολιτικές»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου