Ο κρατισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι νοοτροπία που διαπερνά οριζόντια όλο το πολιτικό φάσμα.
Πολλές δεκαετίες ενός ιδιότυπου κρατικού προστατευτισμού μας έκαναν νωθρούς. Οι περισσότεροι αναζητούσαμε μία θέση στο Δημόσιο για να βολευτούμε, να ξεφύγουμε από την αβεβαιότητα, να τακτοποιηθούμε. Αλλά και όσοι δεν έβρισκαν μία θέση μέσα στο κράτος, αυτό πάλι φρόντιζε να τους εξασφαλίσει και έτσι δημιουργήθηκαν οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και επιχειρήσεις...
οι αγρότες που ζούσαν από τις επιδοτήσεις, οι συνταξιούχοι που πληρώνονταν από τα επιδοτούμενα από τον κρατικό προϋπολογισμό ταμεία κλπ.
Το αποτέλεσμα ήταν, μόλις βρισκόμασταν έξω από το προστατευτικό κέλυφος του κράτους, να τρώμε τα μούτρα μας. Γι' αυτό τις τελευταίες δεκαετίες πάτωσαν οι εξαγωγές μας. Δεν ήμασταν μαθημένοι στον ανταγωνισμό, στην αξιολόγηση, στη σκληρή δουλειά, ήμασταν μόνο για τις σίγουρες δουλειές, που μας έδινε το κράτος, με καλά λεφτά, λίγη δουλειά, χωρίς έλεγχο, χωρίς πολύ προσπάθεια.
Η κορύφωση του ιδιότυπου αυτού κρατικού προστατευτισμού ήταν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Ζητήσαμε και πετύχαμε να μας καλύπτει τα έξοδα διαβίωσης και όχι μόνο, χωρίς να δουλεύουμε, από τα 40 και μάλιστα με ποσά πολύ μεγαλύτερα από αυτά που λάμβαναν αυτοί που εργάζονταν, μέσω των πρόωρων και παχυλών συντάξεων.
Όπως φαίνεται όμως ήρθε η ώρα να απογαλακτιστούμε. Ο υπερβολικός εναγκαλισμός μας με το κράτος μάς οδήγησε σε μία μορφή ομηρίας που δεν μας επιτρέπει να ωριμάσουμε, να ανοίξουμε τα φτερά μας να γίνουμε δημιουργικοί και παραγωγικοί.
Η κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια ξεκίνησε από το κράτος. Το κράτος μεγάλωσε τόσο πολύ που πλέον καταρρέει από το ίδιο του το βάρος. Έφτασε σε σημείο σχεδόν το 100% των κρατικών εσόδων να δαπανάται για μισθούς και συντάξεις. Για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις, που είχε αναλάβει απέναντί μας, ζητούσε όλο και περισσότερα χρήματα, δηλαδή περισσότερους φόρους και επειδή ούτε αυτά έφτανα, δανειζόταν. Οι περισσότεροι φόροι αύξαναν τη φοροδιαφυγή και περιόριζαν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Δυστυχώς αν και πολλοί έβλεπαν την κατάρρευση που ερχόταν, ελάχιστοι ήταν αυτοί που τολμούσαν να μιλήσουν ανοιχτά. Και όσοι τολμούσαν να μιλήσουν ανοιχτά και να πουν ότι έπρεπε να αλλάξει αυτό το κρατικοδίαιτο μοντέλο στην καλύτερη περίπτωση τους περιφρονούσαν και στη χειρότερη τους κατέτασσαν στην κατηγορία των προδοτών, γερμανοτσολιάδων, νεοφιλελεύθερων. Πλέον μετά από 7 σχεδόν χρόνια κρίσης αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος είναι το πρόβλημα και όχι η λύση στην κρίση, σημάδι ότι ως κοινωνία αλλάζουμε νοοτροπία.
Μία μικρή ομάδα ανθρώπων από το 2009 δεν σταμάτησε να επισημαίνει με θάρρος και ειλικρίνεια κόντρα στην κρατούσα νοοτροπία ότι πρέπει να μειώσουμε το κράτος, να απογαλακτιστούμε και να αφήσουμε τους πολίτες αυτής της χώρας, ελεύθεροι από τα κρατικά βαρίδια (γραφειοκρατία, φορολογία), να ανοίξουν τα φτερά τους, να επιχειρήσουν, να δημιουργήσουν, να παράξουν πλούτο. Είναι οι άνθρωποι της Δράσης. Η Δράση είναι ένα μικρό κόμμα, που μέχρι σήμερα, σε όσες εκλογικές αναμετρήσεις συμμετείχε, δεν κατάφερε να ξεπεράσει το 3% για να εκλέξει βουλευτή.
Οι θέσεις του κόμματος σε κάθε εκλογική αναμέτρηση συνοψίζονταν σε δύο συνθήματα, το «πολίτες, όχι πελάτες» και το «λιγότερο κράτος, λιγότεροι φόροι». Και τα δύο συνθήματα εστιάζουν στην κύρια αιτία της κρίσης, που είναι το μεγάλο κράτος, το οποίο μεγάλωσε τόσο πολύ που έπαψε να μας αντιμετωπίζει ως πολίτες, αλλά μας αντιμετωπίζει ως πελάτες με τους οποίους βρίσκεται σε μία αέναη συναλλαγή. Για τη μείωση του κράτους όμως απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, πρώτα στους ίδιους τους πολίτες, που δεν θα τα περιμένουν όλα από το κράτος, αλλά θα απαιτούν όσο το δυνατό μικρότερη ανάμιξή του στις δραστηριότητές τους.
Του Θεόδωρου Τόνα*
* Ο κ. Θεόδωρος Τόνας είναι δικηγόρος και μέλος της Δράσης.
οι αγρότες που ζούσαν από τις επιδοτήσεις, οι συνταξιούχοι που πληρώνονταν από τα επιδοτούμενα από τον κρατικό προϋπολογισμό ταμεία κλπ.
Το αποτέλεσμα ήταν, μόλις βρισκόμασταν έξω από το προστατευτικό κέλυφος του κράτους, να τρώμε τα μούτρα μας. Γι' αυτό τις τελευταίες δεκαετίες πάτωσαν οι εξαγωγές μας. Δεν ήμασταν μαθημένοι στον ανταγωνισμό, στην αξιολόγηση, στη σκληρή δουλειά, ήμασταν μόνο για τις σίγουρες δουλειές, που μας έδινε το κράτος, με καλά λεφτά, λίγη δουλειά, χωρίς έλεγχο, χωρίς πολύ προσπάθεια.
Η κορύφωση του ιδιότυπου αυτού κρατικού προστατευτισμού ήταν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Ζητήσαμε και πετύχαμε να μας καλύπτει τα έξοδα διαβίωσης και όχι μόνο, χωρίς να δουλεύουμε, από τα 40 και μάλιστα με ποσά πολύ μεγαλύτερα από αυτά που λάμβαναν αυτοί που εργάζονταν, μέσω των πρόωρων και παχυλών συντάξεων.
Όπως φαίνεται όμως ήρθε η ώρα να απογαλακτιστούμε. Ο υπερβολικός εναγκαλισμός μας με το κράτος μάς οδήγησε σε μία μορφή ομηρίας που δεν μας επιτρέπει να ωριμάσουμε, να ανοίξουμε τα φτερά μας να γίνουμε δημιουργικοί και παραγωγικοί.
Η κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια ξεκίνησε από το κράτος. Το κράτος μεγάλωσε τόσο πολύ που πλέον καταρρέει από το ίδιο του το βάρος. Έφτασε σε σημείο σχεδόν το 100% των κρατικών εσόδων να δαπανάται για μισθούς και συντάξεις. Για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις, που είχε αναλάβει απέναντί μας, ζητούσε όλο και περισσότερα χρήματα, δηλαδή περισσότερους φόρους και επειδή ούτε αυτά έφτανα, δανειζόταν. Οι περισσότεροι φόροι αύξαναν τη φοροδιαφυγή και περιόριζαν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Δυστυχώς αν και πολλοί έβλεπαν την κατάρρευση που ερχόταν, ελάχιστοι ήταν αυτοί που τολμούσαν να μιλήσουν ανοιχτά. Και όσοι τολμούσαν να μιλήσουν ανοιχτά και να πουν ότι έπρεπε να αλλάξει αυτό το κρατικοδίαιτο μοντέλο στην καλύτερη περίπτωση τους περιφρονούσαν και στη χειρότερη τους κατέτασσαν στην κατηγορία των προδοτών, γερμανοτσολιάδων, νεοφιλελεύθερων. Πλέον μετά από 7 σχεδόν χρόνια κρίσης αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος είναι το πρόβλημα και όχι η λύση στην κρίση, σημάδι ότι ως κοινωνία αλλάζουμε νοοτροπία.
Μία μικρή ομάδα ανθρώπων από το 2009 δεν σταμάτησε να επισημαίνει με θάρρος και ειλικρίνεια κόντρα στην κρατούσα νοοτροπία ότι πρέπει να μειώσουμε το κράτος, να απογαλακτιστούμε και να αφήσουμε τους πολίτες αυτής της χώρας, ελεύθεροι από τα κρατικά βαρίδια (γραφειοκρατία, φορολογία), να ανοίξουν τα φτερά τους, να επιχειρήσουν, να δημιουργήσουν, να παράξουν πλούτο. Είναι οι άνθρωποι της Δράσης. Η Δράση είναι ένα μικρό κόμμα, που μέχρι σήμερα, σε όσες εκλογικές αναμετρήσεις συμμετείχε, δεν κατάφερε να ξεπεράσει το 3% για να εκλέξει βουλευτή.
Οι θέσεις του κόμματος σε κάθε εκλογική αναμέτρηση συνοψίζονταν σε δύο συνθήματα, το «πολίτες, όχι πελάτες» και το «λιγότερο κράτος, λιγότεροι φόροι». Και τα δύο συνθήματα εστιάζουν στην κύρια αιτία της κρίσης, που είναι το μεγάλο κράτος, το οποίο μεγάλωσε τόσο πολύ που έπαψε να μας αντιμετωπίζει ως πολίτες, αλλά μας αντιμετωπίζει ως πελάτες με τους οποίους βρίσκεται σε μία αέναη συναλλαγή. Για τη μείωση του κράτους όμως απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, πρώτα στους ίδιους τους πολίτες, που δεν θα τα περιμένουν όλα από το κράτος, αλλά θα απαιτούν όσο το δυνατό μικρότερη ανάμιξή του στις δραστηριότητές τους.
Του Θεόδωρου Τόνα*
* Ο κ. Θεόδωρος Τόνας είναι δικηγόρος και μέλος της Δράσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου