Απόδειξη της επικράτησης αριστερών αντιλήψεων και λεξιλογίου στη χώρα μας είναι ότι κάθε αυταρχική, καταπιεστική και ανελεύθερη συμπεριφορά ονομάζεται σε εμάς «φασιστική», δηλαδή «ακροδεξιά».
Αυτό που στη διεθνή ορολογία ονομάζεται «ολοκληρωτισμός» (totalitarianism) σε εμάς είναι σχεδόν άγνωστη, πολιτικά μη-ορθή, «απαράδεκτη» και σχεδόν απαγορευμένη λέξη, γιατί μας θυμίζει όχι μόνο τα δεξιάς, αλλά και τα αριστερής απόκλισης ανελεύθερα και καταπιεστικά καθεστώτα, τα οποία «θριάμβευσαν» για δεκαετίες στο αλήστου μνήμης «ανατολικό μπλοκ» αλλά και αλλού (Β. Κορέα, Κούβα).
Η αριστερά όμως στη χώρα μας μόνο ως αγιοποιημένη, υπεράνω κριτικής και στο ιδεολογικό απυρόβλητο θέλει να υπάρξει και να λειτουργήσει...
Και φτάσαμε όποιος λέει κάτι αυτονόητο, ότι στην πολιτική τα άκρα είναι δύο και δε μπορεί να είναι μόνο ένα, όπως δύο και όχι μία μπορεί να είναι οι άκρες ενός σκοινιού, δηλαδή όποιος λέει ότι εκτός από την άκρα δεξιά υπάρχει και η άκρα αριστερά, όπως έκαναν το… «έγκλημα» να υποστηρίξουν οι Φαήλος Κρανιδιώτης και Χρύσανθος Λαζαρίδης από τη ΝΔ, αυτομάτως χαρακτηρίζεται απαράδεκτος, αντιδημοκράτης, αντικομμουνιστής και φασίστας.
Λέξεις αντίθετα όπως «αριστερός» ή και «κομμουνιστής» έχουν περιβληθεί στη χώρα μας την αύρα της αγιοσύνης. Και όχι μόνο μια άυλη αύρα: όποιος αυτοπροσδιορίζεται με αυτές έχει μετά το «ελευθέρας» και το ακαταλόγιστο να κάνει ότι θεωρεί αυτός ο ίδιος του «δημοκρατικό»: κάποτε ακόμα και να καίει την Αθήνα, να κλείνει δρόμους και να εμποδίζει τους συμπολίτες του ή (συναλλαγματοφόρους) επισκέπτες της χώρας μας να πάνε στους προορισμούς τους ή στις εργασίες τους, να θέλει να επιβάλει το «δίκιο» του όχι δια της πειθούς και με τις προβλεπόμενες δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά με ένα μείγμα «δημοκρατικότητας» και βίαιου τσαμπουκά, όπως στις Σκουριές, τη Στυλίδα και την Κερατέα. Έχει επίσης το ηθικό δικαίωμα να θέλει να υποσκάπτει και να ακυρώνει το κράτος δικαίου, που είναι η βάση κάθε κοινωνικής συνύπαρξης, αφού οραματιζόμενος μια ανώτερη, αγγελικά πλασμένη (στη θεωρία) κοινωνία, αμφισβητεί και ακυρώνει τις αρχές του δικαίου και την έννομη τάξη ως «αστικές προλήψεις». Οποιεσδήποτε πιθανές έκνομες ενέργειές του που κατατείνουν σε αυτό το σκοπό θεωρούνται a priori όχι μόνο ηθικά άμεμπτες αλλά και επαινετές. Έτσι έχουμε δικαιοσύνη με δύο μέτρα και δύο σταθμά: μία για τους κοινούς ανθρώπους, που υπόκεινται στο νόμο, και μία για κάποιους «υπερήρωες» αριστερούς, που (θέλουν να) είναι υπεράνω του νόμου. Για την ακρίβεια, να ισχύουν όλες οι νομικές προβλέψεις που τους ευνοούν, και να αναστέλλεται, σε ότι τους αφορά, η ενέργεια όλων των ρυθμίσεων που αντιτίθενται στις βλέψεις, τις επιδιώξεις και τις πράξεις τους.
Έτσι δε γίνεται δημοκρατία όμως. Οι νόμοι, η νομολογία, το δίκαιο γενικά, δε μπορεί να είναι «αλά καρτ», να τους αποδεχόμαστε μόνο όταν μας βολεύουν και μας συμφέρουν. Από τη φύση του το δίκαιο έχει και το στοιχείο του εξαναγκασμού, όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να υπακούουμε και σεβόμαστε τους ίδιους νόμους και κανόνες, άσχετα αν μας αρέσουν ή όχι. Αν δε μας αρέσουν, υπάρχει η πολιτική δημοκρατική διαδικασία για να τους αλλάξουμε. Και πραγματικά η αποστολή της πολιτικής είναι αυτή ακριβώς, να επηρεάζει, να προσαρμόζει και να αναδιαμορφώνει προς το καλύτερο και σε μια αέναη προσπάθεια τους κανόνες (τους νόμους) της κοινής ύπαρξης. Άσχετα αν εμείς καταντήσαμε στη χώρα μας να θεωρούμε την πολιτική σαν μια ανταγωνιστική διαδικασία προσπορισμού ιδιωτικού, τοπικιστικού ή συντεχνιακού οφέλους. Όμως το «δίκαιο του ιδιωτικού συμφέροντος», που θέλουμε να εφαρμόζουμε, δε μπορεί να είναι γενικό δίκαιο, άρα και απλά… δίκαιο, που εξορισμού είναι γενικό! Όταν όμως συνηθίσαμε για χρόνια, μάλλον για αιώνες, να θεωρούμε «πολιτική» τον διαμοιρασμό σε ημετέρους κρατικών χρημάτων, αδιαφορώντας για τη διόγκωση των δημόσιων χρεών αλλά και για το πώς θα οργανώσουμε μια δημιουργική και δίκαιη κοινωνία, όταν όλα θεωρούμε, κατά την «αριστερή» άποψη, ότι είναι θέμα απλά «διεκδίκησης» (και όχι δημιουργίας), τότε είναι δύσκολο να επικεντρωθούμε στη διαδικασία της παραγωγής: είναι φαινομενικά ευκολότερο και πιο «ευχάριστο» να μοιράζουμε προνόμια και ήδη υπαρκτά (έστω και δανεικά) υλικά αγαθά από το να μπαίνουμε στη δύσκολη, περίπλοκη, εργώδη και διανοητικά απαιτητική διαδικασία παραγωγής και δημιουργίας τους. Έτσι όμως δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τρεφόμαστε από τα έτοιμα, δηλαδή από τις σάρκες μας, ότι κανιβαλίζουμε το μέλλον μας, το δικό μας και των παιδιών μας. Και ότι σύντομα ξεπέφτουμε στη χρεοκοπία, από την άγρια και βίαιη μορφή της οποίας όπου μας σώζουν ακόμα οι συμφωνίες χρηματοοικονομικής διάσωσης, τις οποίες κάποιοι κατά ανακριβή και άδικο τρόπο, υποτιμητικά ονομάζουν «μνημόνια». Αν δεν αλλάξουμε τις κύριες και πρωταρχικές επιδιώξεις μας σαν κοινωνία και αν δε διευκολύνουμε, με τις κατάλληλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, την παραγωγική διαδικασία, με την ευρύτερη δυνατή έννοια, τότε καμία καταδίκη, καμία αρά και καμιά κατάρα κατά των «επάρατων» μνημονίων δε θα μας σώσει. Αντίθετα, καταφερόμενοι κατά των «μνημονίων» γενικώς και απροσδιορίστως κάνουμε σαν το βαριά ασθενή που βρίζει τη μηχανική υποστήριξη που τον κρατάει στο ζωή.
«Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω», είπε ο Απόστολος Παύλος. «Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα» (στην οικονομία), είπε ο Μίλτον Φρίντμαν. Σε εμάς, ακόμα και κόμματα που καθυβρίζουν τους «ξένους» ως τοκογλύφους και στρατεύματα κατοχής, επιζητούν το δωρεάν και άκοπο γεύμα, τη μαγική λύση, τον «από μηχανής» θεό, σχεδόν αποκλειστικά από τους «ξένους»! «Δώστε για να σας σώσουμε»(!) είναι το σύνθημά τους. Η Ελλάδα λέει θα γίνει το παγκόσμιο υπόδειγμα της «λύσης», με υποτιθέμενα νέα «σχέδια Μάρσαλ», με αναστολές αποπληρωμής χρεών με «ρήτρες ανάπτυξης», με διεθνείς συνδιασκέψεις για το ελληνικό χρέος και άλλα παρόμοια «ευφυή» και «πρωτότυπα». Μόνο που παραλείπουμε κάποιοι να ρωτήσουμε τον… ξενοδόχο! Η νοοτροπία του κακομαθημένου παιδιού που δε θέλει να μεγαλώσει, να αναγνωρίσει και να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά προτιμάει να «ρίχνει» τα πάντα σε άλλους, έλαβε στη χώρα μας και κοινοβουλευτική έκφραση και εκπροσώπηση.
του Κωνσταντίνου Γκαρέλαwww.kostasgarelas.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου