Δεν πέρασαν παρά λίγες ημέρες από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, η έγκριση του οποίου επιβλήθηκε υπό το κράτος των εκβιαστικών διλημμάτων στους βουλευτές και της απηνούς εξόντωσης και ξυλοδαρμού των διαμαρτυρομένων πολιτών...
Κι όμως, σήμερα έχουμε και ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας αναγγέλλει μια πιθανή ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ…
Πριν από λίγο καιρό όποιος τολμούσε να προειδοποιήσει για τον κίνδυνο μιας επερχόμενης χρεοκοπίας από την εφαρμογή του Μνημονίου, χαρακτηριζόταν ανεύθυνος υπονομευτής που δυναμιτίζει με τις δηλώσεις του την κυβερνητική προσπάθεια για την «εθνική σωτηρία»…
Τώρα φαίνεται ότι τον ρόλο του «εθνικού προβοκάτορα» τον έχουν αναλάβει επισήμως ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών… Άλλωστε ο κ. Γ. Παπανδρέου διαθέτει και «προϋπηρεσία» στον ρόλο αυτό, αφού μόλις ανέλαβε την εξουσία το 2009 είχε ως πρώτο μέλημά του να ευτελίσει και να απαξιώσει την Ελλάδα και τον λαό της σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη…
Την ελληνική τραγωδία τη συνοδεύει και την αναπαράγει μια αξιοθρήνητη Ευρώπη, μια «συνάθροιση» ανίκανων πολιτικών ηγετών που δεν μπορούν καν να διαμορφώσουν μια συγκεκριμένη στρατηγική για την ίδια την Ευρώπη. Είμαστε μάρτυρες μιας συνύπαρξης «μετριοτήτων», που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί πολιτικές αποφάσεις, δηλαδή την ευθεία σύγκρουση με τον χρηματοπιστωτικό-κερδοσκοπικό «πυρήνα» και τον αποτελεσματικό περιορισμό της εξουσίας του πάνω στις εθνικές οικονομίες και τα πολιτικά συστήματα.
Οι αποκαλούμενες «αγορές», δηλαδή τα ασύδοτα χρηματιστικά-κερδοσκοπικά συμφέροντα, «πριονίζουν» και αποδιαρθρώνουν τις εθνικές οικονομίες των «περιφερειακών» ευρωπαϊκών κρατών, αποκτώντας στην πράξη πολιτικές εξουσίες στα εθνικά πολιτικά συστήματα. Η Ιρλανδία και η Μεσόγειος έχουν χαρακτηριστεί ο «αδύναμος κρίκος» για την «τελική έφοδο» που θα επιφέρει τη διάλυση της Ευρωζώνης…
Την ελληνική τραγωδία τη συνοδεύει και την αναπαράγει μια αξιοθρήνητη Ευρώπη, μια «συνάθροιση» ανίκανων πολιτικών ηγετών που δεν μπορούν καν να διαμορφώσουν μια συγκεκριμένη στρατηγική για την ίδια την Ευρώπη. Είμαστε μάρτυρες μιας συνύπαρξης «μετριοτήτων», που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί πολιτικές αποφάσεις, δηλαδή την ευθεία σύγκρουση με τον χρηματοπιστωτικό-κερδοσκοπικό «πυρήνα» και τον αποτελεσματικό περιορισμό της εξουσίας του πάνω στις εθνικές οικονομίες και τα πολιτικά συστήματα.
Οι αποκαλούμενες «αγορές», δηλαδή τα ασύδοτα χρηματιστικά-κερδοσκοπικά συμφέροντα, «πριονίζουν» και αποδιαρθρώνουν τις εθνικές οικονομίες των «περιφερειακών» ευρωπαϊκών κρατών, αποκτώντας στην πράξη πολιτικές εξουσίες στα εθνικά πολιτικά συστήματα. Η Ιρλανδία και η Μεσόγειος έχουν χαρακτηριστεί ο «αδύναμος κρίκος» για την «τελική έφοδο» που θα επιφέρει τη διάλυση της Ευρωζώνης…
Πρόκειται για μια ιστορικής σπουδαιότητας «εισβολή» και διάλυση μιας οικονομικοπολιτικής Ένωσης, η οποία όμως ουδέποτε απέκτησε ισχυρά δομικά-οργανικά χαρακτηριστικά, ουδέποτε διαμόρφωσε μια συνεκτική στρατηγική που θα είχε τη συναίνεση των λαών και των πολιτών της Ευρώπης.
Από τη στιγμή που τη μοίρα των σύγχρονων κοινωνιών, των σύγχρονων «μετακαπιταλιστικών» οικονομιών, την καθορίζουν οι «εκτιμήσεις» των οίκων αξιολόγησης και των χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, τότε μιλάμε, δυστυχώς, για μια «γκρίζα» Δημοκρατία, για το τέλος της πολιτικής.
Αυτήν την ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ αρνούνται να την αντιμετωπίσουν οι σημερινές –εγγενώς ανεπαρκείς, άλλωστε– πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης. Γι’ αυτό επικρατεί αυτή η πρωτοφανής σύγχυση, η αδυναμία λήψης συγκεκριμένων αποφάσεων… Πρόκειται για μια κατάσταση όπου αντιστρέφονται ριζικά οι προτεραιότητες.
Γιατί κύριο μέλημα των σημερινών ευρωπαίων ηγετών είναι το πώς θα επιμεριστεί το κόστος των «ασφαλίστρων κινδύνου», το πώς δεν θα «ζημιωθεί» το χρηματοπιστωτικό-κερδοσκοπικό σύστημα, το πώς οι ίδιοι, ως πρωθυπουργοί, ως κόμματα, ως θεσμικοί εκπρόσωποι της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν θα υποστούν σοβαρό πολιτικό κόστος…
Όσο για το πού βαδίζει η Ευρώπη, για το πώς θα ανατραπεί ο αρνητικά διαμορφωμένος συσχετισμός μεταξύ πολιτικής και χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, για τη μοίρα και την προοπτική των λαών, των πολιτών της Ευρώπης, ουδείς ασχολείται… Οι κυρίαρχες, οι καθοριστικές αντιθέσεις δεν αφορούν τις «σπιθαμιαίες» πολιτικές προσωπικότητες, τους διαχειριστές των συμφερόντων του νεοφιλελεύθερου προτύπου, οι οποίοι οδηγούν την ευρωπαϊκή ήπειρο στο αδιέξοδο, στον γκρεμό…
Όσο για τους εγχώριους εντολοδόχους του ΔΝΤ και της «τρόικας», αυτοί τα έχουν κυριολεκτικά χαμένα… Από παντού προκύπτει το πλήρες αδιέξοδο. Το ΔΝΤ αναγγέλλει ότι το χρέος το 2012 θα ανέλθει στο 172% του ΑΕΠ, η ύφεση εφέτος θα φθάσει το 3,8%, η ανεργία θα ξεπεράσει το σημερινό «ρεκόρ».
Ακόμα και οι «ιδιωτικοποιήσεις» και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας δεν φθάνουν για να προσεγγίσουν το ποσόν των 50 δισ. ευρώ όταν οι «αξίες» βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση και η εθνική περιουσία θα ξεπουληθεί για «μια χούφτα ευρώ».
Τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη χώρα δεν συνιστά μόνο η οικονομική κρίση. Τον διευρύνει η πολιτική κρίση, η ανικανότητα της κυβέρνησης να συμπεριφερθεί πολιτικά, να διαπραγματευθεί από μηδενική βάση τόσο τη διαχείριση του χρέους όσο και ένα πρόγραμμα που θα ανοίγει τον δρόμο για την ανάπτυξη.
Στο μόνο που επείγεται τώρα η κυβέρνηση είναι «να ξεπουλήσει». Δέχεται μάλιστα να δώσει και «εμπράγματες εγγυήσεις» προκειμένου να προχωρήσει το Μεσοπρόθεσμο και τα δάνεια… Γι’ αυτό και πρώτο μέλημά της ήταν να διορίσει τα στελέχη του «Ταμείου Εκποίησης»… με πρόεδρο τον Ι. Κουκιάδη… «Ξέχασε» όμως να τους επισημάνει ότι κάθε υπογραφή στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα αποτελεί πράξη εθνικής μειοδοσίας… Γεγονός που θα τους το «υπενθυμίσει» σε λίγο καιρό ο ελληνικός λαός.
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αν. καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
το ΠΑΡΟΝ
Από τη στιγμή που τη μοίρα των σύγχρονων κοινωνιών, των σύγχρονων «μετακαπιταλιστικών» οικονομιών, την καθορίζουν οι «εκτιμήσεις» των οίκων αξιολόγησης και των χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, τότε μιλάμε, δυστυχώς, για μια «γκρίζα» Δημοκρατία, για το τέλος της πολιτικής.
Αυτήν την ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ αρνούνται να την αντιμετωπίσουν οι σημερινές –εγγενώς ανεπαρκείς, άλλωστε– πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης. Γι’ αυτό επικρατεί αυτή η πρωτοφανής σύγχυση, η αδυναμία λήψης συγκεκριμένων αποφάσεων… Πρόκειται για μια κατάσταση όπου αντιστρέφονται ριζικά οι προτεραιότητες.
Γιατί κύριο μέλημα των σημερινών ευρωπαίων ηγετών είναι το πώς θα επιμεριστεί το κόστος των «ασφαλίστρων κινδύνου», το πώς δεν θα «ζημιωθεί» το χρηματοπιστωτικό-κερδοσκοπικό σύστημα, το πώς οι ίδιοι, ως πρωθυπουργοί, ως κόμματα, ως θεσμικοί εκπρόσωποι της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν θα υποστούν σοβαρό πολιτικό κόστος…
Όσο για το πού βαδίζει η Ευρώπη, για το πώς θα ανατραπεί ο αρνητικά διαμορφωμένος συσχετισμός μεταξύ πολιτικής και χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, για τη μοίρα και την προοπτική των λαών, των πολιτών της Ευρώπης, ουδείς ασχολείται… Οι κυρίαρχες, οι καθοριστικές αντιθέσεις δεν αφορούν τις «σπιθαμιαίες» πολιτικές προσωπικότητες, τους διαχειριστές των συμφερόντων του νεοφιλελεύθερου προτύπου, οι οποίοι οδηγούν την ευρωπαϊκή ήπειρο στο αδιέξοδο, στον γκρεμό…
Όσο για τους εγχώριους εντολοδόχους του ΔΝΤ και της «τρόικας», αυτοί τα έχουν κυριολεκτικά χαμένα… Από παντού προκύπτει το πλήρες αδιέξοδο. Το ΔΝΤ αναγγέλλει ότι το χρέος το 2012 θα ανέλθει στο 172% του ΑΕΠ, η ύφεση εφέτος θα φθάσει το 3,8%, η ανεργία θα ξεπεράσει το σημερινό «ρεκόρ».
Ακόμα και οι «ιδιωτικοποιήσεις» και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας δεν φθάνουν για να προσεγγίσουν το ποσόν των 50 δισ. ευρώ όταν οι «αξίες» βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση και η εθνική περιουσία θα ξεπουληθεί για «μια χούφτα ευρώ».
Τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη χώρα δεν συνιστά μόνο η οικονομική κρίση. Τον διευρύνει η πολιτική κρίση, η ανικανότητα της κυβέρνησης να συμπεριφερθεί πολιτικά, να διαπραγματευθεί από μηδενική βάση τόσο τη διαχείριση του χρέους όσο και ένα πρόγραμμα που θα ανοίγει τον δρόμο για την ανάπτυξη.
Στο μόνο που επείγεται τώρα η κυβέρνηση είναι «να ξεπουλήσει». Δέχεται μάλιστα να δώσει και «εμπράγματες εγγυήσεις» προκειμένου να προχωρήσει το Μεσοπρόθεσμο και τα δάνεια… Γι’ αυτό και πρώτο μέλημά της ήταν να διορίσει τα στελέχη του «Ταμείου Εκποίησης»… με πρόεδρο τον Ι. Κουκιάδη… «Ξέχασε» όμως να τους επισημάνει ότι κάθε υπογραφή στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα αποτελεί πράξη εθνικής μειοδοσίας… Γεγονός που θα τους το «υπενθυμίσει» σε λίγο καιρό ο ελληνικός λαός.
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αν. καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
το ΠΑΡΟΝ
politika-gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου