Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2018

Οι διεθνείς παρουσίες του Τσίπρα αποδυναμώνουν το κύρος της χώρας- Τώρα τον «μάρανε» η Άκρα Δεξιά;

Το ότι γεννήθηκε ο κύριος Τσίπρας 62 χρόνια μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν αφαιρεί την ιστορικότητα του γεγονότος, για το οποίο ο Πρωθυπουργός μας κάτι θα έπρεπε να έχει πληροφορηθεί.
Έτσι, πήγε στο Παρίσι για την επέτειο των 100 χρόνων από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και αντί να μιλήσει για την περίφημη μάχη του Βερντέν και τον πόλεμο των χαρακωμάτων με τα εκατομμύρια νεκρούς, έκανε μια ολόκληρη διατριβή για τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, οι οποίοι την περίοδο 1914-1918 ήταν απλοί στρατιώτες στις τότε πολεμικές επιχειρήσεις...
Του Αθανασίου Χ. Παπανδρόπουλου

Με άλλα λόγια, ο Πρωθυπουργός μας αναφέρθηκε σε γεγονότα που συνέβησαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αγνοώντας πλήρως ποιες ήταν οι αιτίες της κηρύξεώς του. 
Αυτές οι τελευταίες όμως ποσώς τον ενδιέφεραν τον κύριο Τσίπρα, διότι ουσιαστικά δεν απευθυνόταν στον Πρόεδρο Μακρόν και στους άλλους αρχηγούς κρατών, αλλά στο εδώ ακροατήριό του.
Και το ακροατήριο αυτό προσπαθούσε να το πείσει ότι κινδυνεύει από την άκρα δεξιά, τη στιγμή που η σημερινή κυβέρνηση, κατά ένα μέρος, την έχει συνεταίρο του.
Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε κάποια στοιχεία που έφερε στη δημοσιότητα το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών «Μάρκος Δραγούμης» και τα οποία μας λένε ότι την περίοδο 2012-2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίστηκε στην κοινοβουλευτική του ψήφο με τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ κατά 70% και με τους ΑΝΕΛ κατά 69%.
Δηλαδή, ο τότε ΣΥΡΙΖΑ συνέπλευσε με τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ τόσο μέσα στο κοινοβούλιο, όσο και στις πλατείες των αγανακτισμένων.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης, τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής για να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά, που όπως και δηλώσεις στελεχών του «ότι πρέπει να γίνουν προσπάθειες εντάξεως της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας».
Παράλληλα, ας μην μας διαφεύγει ότι ως κυβέρνηση η συμμαχία των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ νομιμοποίησε την ψήφο και την ύπαρξη της ακροδεξιάς στη χώρα μας. Υπό αυτές τις συνθήκες, όψιμος και υποκριτικός είναι ο πόνος του πρωθυπουργού για την ακροδεξιά, με την οποία ενδεχομένως σε κάποια φάση να ξανασυμμαχήσει εάν κάτι τέτοιο θα του επέτρεπε την παραμονή στην εξουσία.

Καλό είναι λοιπόν, ο κύριος Πρωθυπουργός να μη ζητάει και ρέστα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: