«Η πρώτη μου υποχρέωση στη χώρα και στην παράταξη που ηγούμαι είναι να αφήσω οριστικά πίσω μας την εποχή της χρεοκοπίας. Δεν θα επιτρέψουμε να γυρίσουμε πίσω εκεί που θέλετε να μας πάτε»Την απάντηση αυτή, είχε δώσει το Μάιο του ‘24 ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή σε προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση, όπου η αντιπολίτευση εν χορώ απαιτούσε η χώρα να επιστρέψει μαγικά στην εποχή των παχιών αγελάδων, που σφάχτηκαν μαζί με την κοινωνία, από το λεπίδι των μνημονίων.
Οι πρώτοι που θα έπρεπε να συγκρατήσουν τη δέσμευση Μητσοτάκη η οποία επαναλαμβάνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα με συνέπεια, είναι οι υπουργοί και τα στελέχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Μπορεί το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου, τα «προγράμματα» της Θεσσαλονίκης και τα «λεφτόδεντρα» του Αλέξη Τσίπρα να υπερκάλυψαν... ωστόσο δεν εξάλειψαν τα οικονομικά ανομήματα της ΝΔ προ του 2010. Αν κάτι χρειάζεται να ειπωθεί με καθαρότητα ξανά και ξανά, είναι ότι δεν έφεραν τα μνημόνια την κρίση αλλά οι διαχρονικές, διακομματικές ευθύνες και η γαλαντομία της πολιτικής αφροσύνης. Βεβαίως, υπό την πίεση των ρετιρέ του συνδικαλισμού, της αριστεράς και των πρωτοσέλιδων, που χαρακτήριζαν ψίχουλα ετήσιες αυξήσεις της τάξης του 10%.
Τον Αύγουστο του 2020 όταν τυπικά η χώρα βγήκε από το καθεστώς αυξημένης επιτήρησης, ο πρωθυπουργός και τότε στο μήνυμα του, γύρισε και κοίταξε πίσω, πριν δείξει εμπρός. Υπενθύμισε τους δυσβάστακτους φόρους, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, τα capital controls που ήρθησαν ολοκληρωτικά το Σεπτέμβριο του 2019, την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, την υποβάθμιση της εθνικής άμυνας, της δημόσιας παιδείας, της υγείας και την περιθωριοποίηση της θέσης της Ελλάδας. Τον 12 ετή κύκλο της κρίσης που σμπαράλιασε τη χώρα. « Προχωράμε χωρίς να ξεχνάμε...» ήταν το σύνθημα που διάλεξε για να τιτλοφορήσει την πολιτική, που όπως έλεγε και ο κύριος Χατζηδάκης, νοικοκυρεμένα και με προβλεπτικότητα για το μέλλον, εξαντλεί το δημοσιονομικό χώρο για να στηρίξει όσους και όταν πρέπει, χωρίς να ναρκοθετεί τη χώρα και κυρίως το μέλλον των επόμενων γενιών.
Η εξάρθρωση της αντιπολίτευσης αντανακλάται καταστροφικά στην κυβερνητική πλειοψηφία, σε υπουργούς και βουλευτές που εμφανίζουν με ένταση μετά τον ανασχηματισμό, το σύνδρομο της «αντιπολιτευόμενης συμπολίτευσης».
Όποια κι αν είναι τα ελατήρια και η αφορμή για το φαινόμενο της πλειοδοσίας σε κοινωνική ευαισθησία, το αποτέλεσμα εγγράφεται στο συλλογικό λογαριασμό της παράταξης αλλά επιμερίζεται καις στους ατομικούς. Τον Κ. Χατζηδάκη που στάθηκε ως Κέρβερος στο δημόσιο ταμείο με το βλέμμα στην κακιά την ώρα - και τέτοιες ώρες ήρθαν πολλές όπως η θεομηνία Ντάνιελ με κόστος άνω των 3,5 δισ. - διαδέχθηκε ο Κ.Πιερρακάκης ο οποίος διαμήνυσε επίσης, ότι με δική του υπογραφή, λογαριασμός δεν θα πάει στην επόμενη γενιά. Η ΝΔ τράβηξε πολύ κουπί από το 2019 και είναι κρίμα να σκάσει πάνω στον ύφαλο ενός εσωτερικού οικονομικού λαϊκισμού. Η πλειονότητα των ψηφοφόρων που την έκαναν δυο φορές κυβέρνηση έχει εμπεδώσει ότι δωρεάν «γεύματα» δεν προσφέρονται. Ούτε τα περιμένει…
Κατερίνα Γαλανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου