Η επιστολική βόμβα στον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και η ανάρτηση του δημοσιογράφου Γιώργου Φιλιππάκη λειτούργησαν σαν δύο πυροκροτητές που ανάδευσαν το κοινωνικό θυμικό.
Με πρωτοφανή βιαιότητα τα στρατόπεδα χώρισαν, ανέδειξαν την κοινωνική παθογένεια του εμφυλιοπολεμικού μένους που δεν έχει κατασιγάσει. Ανέδειξαν εντάσεις και συνακόλουθα «πάθη», που πρώτη φορά εμφανίστηκαν στην ολότητά τους...Το «κρίμα που δεν τον σκότωσαν» ή έστω το «καλά του κάνανε» του μέσου Ελληνα, ξάφνιασε με την έκταση που πήρε και την ένταση που διατυπώθηκε, και με την ευκολία που εναρμονίστηκαν στη σχετική αποστροφή, ευρύτατα κοινωνικά στρώματα.
Σαφώς τέτοιο μίσος κυρίως πηγάζει από μια «βιωματική αντιμνημονιακότητα» και όχι κατ’ ανάγκην από πολιτική άποψη. Αυτός που ζει στο πετσί του τις επιπτώσεις των μνημονίων – έτσι όπως υλοποιούνται ελληνικώ τω τρόπω – και ως εύπλαστος αποδέκτης του λαϊκιστικού μανιχαϊσμού που καλλιέργησε ασύστολα και ασύδοτα ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει αναγάγει ως αδυσώπητο εχθρό, όσους διαχειρίστηκαν την κρίση τα τελευταία χρόνια. Είναι οι αλωτές της ζωής του, τα απάνθρωπα φερέφωνα κατ’ εντολή των δυτικών κατακτητών!
Αυτή η μερίδα των Ελλήνων θα συνεχίσει να υπάρχει ως έχει, να τσαλαβουτά στο ημίφως της άγνοιας περί του τι συνέβη στη χώρα και γιατί. Θα αντιμετωπίζει το πολιτικό προσωπικό ως απόλυτους εχθρούς, («οι 300 τρομοκράτες της Βουλής» όπως έγραψε κάποιος στο facebook, εισπράττοντας αρκετά like). Την εκλογική διαδικασία θα την χρησιμοποιήσει με τιμωρητική διάθεση για να καταψηφίσει αυτούς που τον φτώχυναν και αυτούς που «τον πρόδωσαν». Μόνο που στους τελευταίους πλέον σαφώς εντάσσεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα γίνει ο εύκολος «πελάτης» αντισυστημικών πολιτικών δυνάμεων, μεταξύ των οποίων και η ακραία αντιδημοκρατική ΧΑ.
Από την άλλη η ανάρτηση Φιλιππάκη, «εκτός του Παπαδήμου υπάρχουν κι άλλοι υπάλληλοι του Κεφαλαίου που σύντομα θα έρθει η σειρά τους», καταδεικνύει ότι οι παλαιοαριστερές ιδέες είναι εδώ, αλώβητες, άφθαρτες και ανεπεξέργαστες! Μπορεί με όρους νομικούς να μην είναι σαφές αν πρόκειται ή όχι για ποινικά κολάσιμη διατύπωση, αλλά η στήλη θεωρεί την ανάρτηση κατ’ εξοχήν πολιτική.
Υπάρχει ένα μέρος της αριστεράς που αποθεώνει την «λαϊκή βία», επειδή έμαθε από τις κομματικές μπροσούρες ότι αυτή είναι η «μαμή της ιστορίας» –και είναι. Χρειάζεται ωστόσο στοιχειώδη πολιτική ευθυκρισία να κατανοήσει κανείς ότι είναι άλλη η βία της γαλλικής ή της οκτωβριανής επανάστασης, η λαϊκή βία των κολασμένων που δεν είχαν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους, και άλλο η τρομοκρατική βία αποστολής ενός φακέλου σε κάποιον ανύποπτο, ο οποίος ανέλαβε υποχρεώσεις προκειμένου να βοηθήσει τη χώρα σου να ορθοποδήσει –γιατί αυτό έκανε ο Παπαδήμος.
Έχουμε ξαναγράψει ότι δεν ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την τρομοκρατία, προϋπήρξε αυτού. Ούτε εμπλέκεται σε επιχειρησιακές δράσεις τέτοιων ομάδων. Ωστόσο η ρητορική του μίσους που χρησιμοποίησε επί 7 χρόνια, η απλοποίηση των προβλημάτων της χώρας («η χρεοκοπία είναι παραμύθι με δράκο», που είχε πει ο κ. Τσίπρας, ο διαχωρισμός σε «προδότες» και «πατριώτες» τροφοδότησε νοοτροπίες και δημιούργησε εκείνο το κατάλληλο υπόστρωμα, ώστε ενέργειες όπως η επίθεση στον Παπαδήμο να εκλαμβάνονται ως «δίκαιη τιμωρία».
Όσο μνημονιακός και να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ - που έγινε - εκείνη η κοινωνική σπορά έχει φυτρώσει και αποδίδει καρπούς.
Επαναλαμβάνουμε προς άρσιν παρερμηνειών: Δεν δημιούργησε τρομοκράτες. Αυτά τα κυκλώματα έχουν την δική τους αυτόνομη λογική και λειτουργία. Απλώς συνέβαλε, ώστε τμήματα του λαού να επιδοκιμάζουν τις «τιμωρητικές «διαθέσεις» ακραίων ομάδων.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Αντίστοιχης μορφής ήταν οι επιδοκιμασίες στο λιντσάρισμα του Χατζηδάκη και οι κρεμάλες των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. Σε αυτό το κοινωνικό κλίμα βασίστηκε η ώθηση της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και η -παρά την συνεχιζόμενη δίκη- διατήρησή τους σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όπως και τα ποσοστά που φέρεται να λαμβάνει στις δημοκοπήσεις.
Πάντως, απ’ ό,τι φάνηκε στα social media για πρώτη φορά οι «μενουμεευρώπηδες» («βαστασοϊμπλέδες» υπάρχουν μόνο στις επικοινωνιακές ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ όπως τις εκφράζει με αγροίκο τρόπο ο Πολάκης), «σήκωσαν κεφάλι». Σταμάτησαν να είναι οι απολογούμενοι, οι στόχοι λεκτικών επιθέσεων, φραστικών προπηλακισμών, και άρχισαν να αντεπιτίθενται με παρόμοια επιθετικότητα και οργή. Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ τους έδωσε επιχειρήματα και μια υπερχειλίζουσα διάθεση ειρωνείας.
Δεν έχουμε μετρήσεις, εμπειρικά μιλάμε, αλλά η αίσθησή μας είναι από αυτές οι δύο ενέργειες λειτούργησαν ως καταλύτης.
Για πρώτη φορά τα δύο στρατόπεδα άρχισαν να ξεχωρίζουν δραστικά και να αντιπαρατίθενται. Στα social media βέβαια, αλλά αυτά δεν είναι απλή εικονική πραγματικότητα. Μετέχουν της πολιτικής ζωής, διαμορφώνουν απόψεις, επιχειρήματα, τάσεις. Διαμορφώνουν πολιτικό αποτέλεσμα.
Οσο για το αν είναι καλό ή κακό, ο ευκρινής πλέον διαχωρισμός των στρατοπέδων και η αυξανόμενη ένταση μεταξύ τους, δεν θα το κρίνουμε. Οι ηθικολογικές προτροπές , είναι πέραν των διαθέσεων και δυνατοτήτων της στήλης. Αλλωστε τα κοινωνικά φαινόμενα δημιουργούνται «αφ΄ εαυτά», ανταποκρινόμενα σε αντίστοιχες αιτίες.
Το σίγουρο είναι ότι έλαβε τέλος η μονότονη καταγγελτική ρητορεία της μιας μόνο πλευράς.
Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου