Κάθε μέρα που περνάει η Ελλάδα και η δημόσια σφαίρα της μετατρέπονται σε ένα αχανές Συριζιστάν. Οτιδήποτε συμβαίνει, άσχετο με την πολιτική και οικονομική επικαιρότητα, ευχάριστο ή δυσάρεστο, εμβαπτίζεται στην κολυμπήθρα της σαχλής και ανώδυνης κριτικής στην κυβέρνηση Τσίπρα. Κερδίζει η Κατερίνα Στεφανίδη χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες και επιστρέφει θριαμβευτικά στη πατρίδα;...
Δυστυχώς, η Νέα Δημοκρατία έχει εμπλακεί σε αυτή την αντιπολιτευτική τακτική. Εφόσον η διχαστική διαχωριστική γραμμή μνημόνιο-αντιμνημόνιο αποδείχθηκε εκ των υστέρων μια πολιτική αφέλεια και απατεωνιά που εγκλώβισε τη χώρα σε περισσότερη λιτότητα και τάισε τα χαμερπή μικροκομματικά ένστικτα, βάζοντας τρικλοποδιά στην κυβέρνηση Σαμαρά, το νέο αφήγημα έχει μετατοπιστεί στο εξής δίπολο: καθεστωτισμός Σύριζα (με ό,τι θεωρητικά συνεπάγεται) εναντίον αντι-καθεστωτισμού (με ό,τι επίσης θεωρητικά αυτοπροσδιορίζεται). Ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει πρώτος να αποσυναρμαλογήσει αυτό το νέο διχαστικό αφήγημα, αφενός γιατί είναι εντελώς πλαστό και αφετέρου γιατί θα τον παγιδεύσει σε ένα μικροπολιτικό σπιράλ, στο οποίο το κόμμα του έχει ηττηθεί. Κυρίως, όμως, γιατί συντηρεί ό,τι μας καθηλώνει στη μετριότητα.
Το θεωρητικό σχήμα που θέτει το ψευτοδίλημμα «θέλουμε διαχειριστές του μνημονίου που πιστεύουν στην αριστεία ή διαχειριστές του μνημονίου που την ξορκίζουν» είναι μια βολική ημικατασκευή της πραγματικότητας που εξυπηρετεί μονάχα την διαιώνιση μιας διχαστικής κατηγοριοποίησης της ελληνικής κοινωνίας σε κομματική πελατεία: υπάρχουν κόμματα που εκπροσωπούν πελάτες άριστους και πελάτες για τα μπάζα. Αντίστοιχα, η επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη δεν εξασφαλίζεται μέσα από οικονομικές μεταρρυθμίσεις και μια ορθολογική ερμηνεία των συνθηκών, αλλά επικαλείται ως προϋπόθεση την επιστροφή στην αριστεία. Χωρίς συλλογικό ήθος, όμως, καμιά συλλογική αριστεία δεν πρόκειται να επιτευχθεί, όπως μας έδειξε και η ιστορία της ύστερης Μεταπολίτευσης που οδήγησε στη χρεοκοπία της χώρας.
Η εθνική υπερηφάνεια που χάρισαν οι Ολυμπιονίκες σε καμία περίπτωση δεν αντικατροπτίζει την προσήλωση της ελληνικής κοινωνίας στην αριστεία και στο συλλογικό ήθος. Γιατί, αντίθετα με τους πρωταθλητές που είναι αθόρυβα προσηλωμένοι σε αυτό που στοχεύουν, αγαπούν και αφοσιώνονται, η ελληνική κοινωνία δείχνει προσηλωμένη στην παραίτηση. Όσοι έχουν εργασία προσπαθούν πρωτίστως να πληρώσουν φόρους και να συντηρήσουν την οικογένεια, την περιουσία και την επαγγελματική δραστηριότητά τους. Ελάχιστοι μπορούν να εξασφαλίσουν τις θεμελιώδεις συνθήκες, ώστε να αναπτύξουν τα ταλέντα τους και να καινοτομήσουν. Οι πολίτες βλέπουν την καθημερινότητα τους να υποβαθμίζεται σε έναν αχταρμά, δίχως να μπορούν να φανταστούν έναν εναλλακτικό τρόπο. Η γειτονιά της ανατολικής Μεσογείου βράζει, η Ευρωπαϊκή Ένωση ασθμαίνει και η διεθνής πραγματικότητα μαστίζεται από την άνοδο της ρατσιστικής βίας, της τρομοκρατίας και της ανασφάλειας. Η οδός της προσωπικής αριστείας αποτελεί μια διέξοδο, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια εκτός της χώρας. Όχι γιατί η Ελλάδα εχθρεύεται την αριστεία, αλλά γιατί οι συνθήκες στις οποίες είναι καθηλωμένη οικονομικά και κοινωνικά δεν επιτρέπουν την υπέρβαση των αντιφάσεων και των ανορθολογισμών της συνεχούς ύφεσης, εθνικής και παγκόσμιας.
Στις παραπάνω συνθήκες αυτοί που «αριστεύουν» είναι κυρίως οι απανταχού πολιτικάντηδες, οι οποίοι δεν διστάζουν να κανιβαλίσουν ακόμη και την επιτυχία των Ολυμπιονικών, ώστε να υπενθυμίζουν ότι η κάθε πτυχή του δημόσιου βίου της χώρας πρέπει να εμβαπτίζεται υποχρεωτικά στο δόγμα Σύριζα/ Αντί-Σύριζα. Κάπως έτσι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο Συριζιστάν, όπου το ελληνικό κράτος προσδιορίζεται ως καθεστώς αλωμένο από την κυβέρνηση του Σύριζα και οι πολίτες απρόθυμοι, πλην φιλήσυχοι υπήκοοι.
Στις παραπάνω συνθήκες αυτοί που «αριστεύουν» είναι κυρίως οι απανταχού πολιτικάντηδες, οι οποίοι δεν διστάζουν να κανιβαλίσουν ακόμη και την επιτυχία των Ολυμπιονικών, ώστε να υπενθυμίζουν ότι η κάθε πτυχή του δημόσιου βίου της χώρας πρέπει να εμβαπτίζεται υποχρεωτικά στο δόγμα Σύριζα/ Αντί-Σύριζα. Κάπως έτσι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο Συριζιστάν, όπου το ελληνικό κράτος προσδιορίζεται ως καθεστώς αλωμένο από την κυβέρνηση του Σύριζα και οι πολίτες απρόθυμοι, πλην φιλήσυχοι υπήκοοι.
Ακόμη και αν αποδεχθούμε την ορθότητα αυτής της ρητορικής, πρέπει να θυμίσουμε ότι ένα καθεστώς στηρίζεται περισσότερο στη συμβολική εντύπωση ότι πράγματι υπάρχει και θεριεύει, ανεξάρτητα από την έκταση της αληθινής του ισχύος. Επομένως, το χρέος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των υπόλοιπων κομμάτων θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένο όχι στη συντήρηση του μύθου του αριστερού καθεστώτος, αλλά στην προώθηση μιας εναλλακτικής προοπτικής στο πρόγραμμα που έχουμε υπογράψει με τους δανειστές μας. Γιατί φοβάμαι ότι αν ο συλλογικός στόχος του πολιτικού προσωπικού είναι «κάλλιο πρώτος στο χωριό σου, παρά δεύτερος στη πόλη», τότε τα πράγματα είναι σκούρα για όλους. Κυρίως για το χωριό.
Περισσότερα στο Twitter: Νίκος Άγουρος: www.twitter.com/NikosAg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου