Χρόνια του Καποδίστρια. Η Ελλάδα κράτος φτωχό.
Βασιζόταν για την ύπαρξή του στην εθελοντική συνδρομή και προσπάθεια των κατοίκων του περισσότερο παρά στην σωστή, αδιάφθορη οργάνωση και διαχείριση των εσόδων του.
Μια γνωστή, ξεπεσμένη αστή ζητιάνευε εκεί, στο Ναύπλιο, για να συνεισφέρει στον έρανο για το ελληνικό ντοβλέτι.
Το προσωνύμιό της: Ψωροκώσταινα.
Αυτά τότε.
Τώρα;
Δεν ξέρω σε ποιους συνειρμικούς συσχετισμούς μπορεί ο καθείς να οδηγηθεί.
Αλλά να, κάτι λογύδρια τινών επι-βουλευτών μας για το «φιλότιμον» του Έλληνα, κάποιες δολιχολογίες για τον «πατριωτισμόν» μας, κάποια φληναφήματα για το «δραστήριόν» μας, κάτι αδολεσχίες για επόμενη «πράσινη ανάπτυξη» και πάει λέγοντας, όλες αυτές οι τωρινές πομφόλυγες μπορεί ν’ ανάψουν το φιτίλι για να φωτισθούμε, ν’ αρχίσουμε να ψάχνουμε στα σκοτεινά μπαούλα μας.
Ίσως εκεί να υπάρχει κατιτίς από το υστέρημά μας.
Οφείλουμε να το προσφέρουμε.
Ήμασταν που ήμασταν πεσμένοι.
Τώρα πρέπει οι περισσότεροι να γίνουμε ξεπεσμένοι.
Οι λιγότεροι, οι επί τριάντα τόσα χρόνια κλέπτοντες, ψωριάρηδες δεν είναι.
Δεν χρειάζεται γι αυτούς ξεψείρισμα.
Κυκλοφορούνε μόνο με τραπεζικές καρτούλες, μπλοκ επιταγών κτλ.
Αυτοί πάντα ωφελούνται από το «πράσσειν άλογα» των λογής ιθυνόντων (ναι, υπάρχει μια άποψη πως η φράση «πράσινη άλογα» προήλθε από το «πράσσειν άλογα»).
Έτσι οι αλόγως πράττοντες θέλουνε και τώρα την Ελλάδα.
Ορέγονται πάντα ψωροκώσταινες.
Του Γιάννη Μόνιου
1 σχόλιο:
Ψωροκώσταινα και «πράσσειν άλογα»
Δημοσίευση σχολίου