Σίγουρα τα αποτελέσματα από τις συναντήσεις δυο αρχηγών κρατών, οιασδήποτε εμβέλειας, ωριμάζουν εν καιρώ. Ωστόσο οι κοινές δηλώσεις κατά την συνάντηση Τραμπ-Τσίπρα, είναι σηματωροί του τι διημείφθη και του τι αναμένεται να έρθει κατ την υλοποίηση των συμφωνιών.
Ήταν ηλίου φαεινότερον ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν πήρε κάτι συγκεκριμένο, πέραν μιας κατανόησης για το χρέος – μιας κατανόησης υποπολλαπλάσιας έντασης από τις ανάλογες προσπάθειες των Ομπάμα και Τζακ Λιου.
Θορυβημένη η κυβέρνηση από το κλίμα που δημιουργήθηκε, προσπάθησε να άρει τις εντυπώσεις.
Πρώτον δια της κυβερνητικής ΕΡΤ...
με το αποτέλεσμα να καταλήξει σε τραγέλαφο. Υμνώντας τον πρωθυπουργό και την «πολυδιάστατη» εξωτερική του πολιτική, πρόβαλε ένα βίντεο με το πανόραμα των συναντήσεών του με ξένους ηγέτες. Οσοι κάνοντας ζάπινγκ, δεν άκουσαν το εισαγωγικό ρεπορτάζ, θορυβήθηκαν γιατί νόμισαν ότι… κάτι συνέβη!
Στην συνέχεια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος ανέλαβε να πείσει για την επιτυχία της επίσκεψης, αλλά επειδή οι εντυπώσεις ήταν καταλυτικές, και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έριξε το βάρος του, με συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
Πολλά τα σημεία της συνέντευξης, περιοριζόμαστε στα αιχμιακά που προβάλλει η συγκυρία: Χαρακτηρίζει –σωστά- στην Ελλάδα ως παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή, και αφήνει να διαφανεί ότι είναι δικό του επίτευγμα. Όμως η ελληνική σταθερότητα είναι αποτέλεσμα της αιματηρής παρεμβατικότητας Αμερικανών και Ευρωπαίων, που είχε το τραγικό αποτέλεσμα να αποσταθεροποιήσει τη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, από την Τυνησία ως τη γη των Κούρδων. Σύνορα καταργήθηκαν, ηγέτες ανατράπηκαν, σκοτεινές πολεμόχαρες σέχτες αναδύθηκαν, λαοί επνίγησαν σε ποτάμια αίματος και άλλοι ξεσπιτώθηκαν.
Προς επίρρωση της – υποτιθέμενης 2 προστιθέμενης αξίας που έχει προσδώσει η κυβέρνησή του στη χώρα, ο πρωθυπουργός αναφέρεται στις συναντήσεις με ξένους ηγέτες, μεταξύ άλλων με τους Αμερικανούς, τον Ρώσο και το Κινέζο πρόεδρο. Απλώς υπενθυμίζουμε ότι οι συναντήσεις ηγετών στην εποχή μας έχουν πολλαπλασιαστεί σε συχνότητα, και θα μπορούσε να του το επιβεβαιώσει ο διπλωματικός του σύμβουλος. Αφετέρου με τους αμερικανούς, τον Ρώσο και τον Κινέζο πρόεδρο έχουν συναντηθεί οι πλείστοι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης. Αυτό δεν σημαίνει κάτι, και σίγουρα δεν έχει την ίδια ιστορική διάσταση με τα ταξίδια προκατόχων του σε δύσκολους καιρούς.
Δεν συγκρίνονται ας πούμε με το γενναίο άνοιγμα που έκανε – παρότι ηγέτης της Δεξιάς – ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1978, με την επίσκεψή του στη Βουλγαρία του Ζϊβκωφ, όταν ακόμη οι αντιθέσεις του ψυχρού πολέμου είχαν μεν ατονήσει, αλλά δεν είχαν καταλαγιάσει. Ούτε συγκρίνεται πάλι με το ταξίδι του Καραμανλή, στην Τουρκία το 1959 – και μάλιστα ήταν ο πέμπτος κατά σειρά έλληνας πρωθυπουργός (είχαν προηγηθεί ο Ελ. Βενιζέλος, ο Π. Τσαλδάρης, ο Ι. Μεταξάς , και ο Αλ. Παπάγος).
Ο κ. Τσίπρας στην συνέντευξή του ισχυρίζεται ότι ασκεί πολυδιάστατη πολιτική. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν υφίσταται.
Η πολιτική της κυβέρνησης, όπως και όλων των ως τώρα κυβερνήσεων, είναι μονοδιάστατη, απορρέουσα από τις δεσμεύσεις της χώρας, τόσο από την συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, όσο και την ένταξή της στην Ε.Ε. Η διττή αυτή δέσμευση επιτρέπει ωστόσο κάποιες εμπορικές συμφωνίες με τρίτες χώρες. Σε αυτό το επίπεδο γίνονται οι εμπορικού τύπου συναντήσεις και συμφωνίες του πρωθυπουργού, που πόρρω απέχουν από το να χαρακτηριστούν πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
Η μόνη απόπειρα – συμβολική κυρίως – άσκησης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, έγινε με την «Πρωτοβουλία των έξι», την οποία συνέπηξε ο Αντρέας Παπανδρέου, το 1984. Ηταν μια διεθνής κίνηση ανεξάρτητων ηγετών, για την ειρήνη και τον αφοπλισμό, που βρέθηκε σε αντίθεση με την πολιτική των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης, οι οποίες είχαν εμπλακεί στον άγονο ανταγωνισμό για τον «πόλεμο των άστρων».
Τη πρωτοβουλία αυτή προσπαθεί να μιμηθεί τώρα και ο κ. Τσίπρας, συγκαλώντας τους ηγέτες των χωρών της Μεσογείου. Αλλά αυτή είναι μια σύναξη κρατών-μελών της Ε.Ε., με στόχο κάποιες κοινές προτάσεις. Ως εκ τούτου, βρίσκεται εντός πεδιάς, και ουδεμία σχέση έχει με τον όρο «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική».
(Αντιθέτως πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική ασκεί η Τουρκία. Τη μία με τους Κούρδους, την άλλη με τον ISIS, πότε με του Αμερικανούς και πότε με τους Ρώσους. Ενίοτε και με τους Σιίτες, διευκολύνοντας το Ιράν. Ωστόσο είναι τόσο πυρετική, αγχώδης και εναλλασσόμενη, που παραμένει άγνωστο αν θα είναι επ’ ωφελεία της).
Επίσης ο κ. Τσίπρας επαίρεται για γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας. Και αυτή δεν υφίσταται!
Μια τέτοια αναβάθμιση σημαίνει ότι συμμετέχεις με στρατό και διπλωματικές πρωτοβουλίες στις υπό διαμόρφωση συνθήκες, συνδιαμορφώνεις τον χάρτη και τις εξελίξεις εν τη γενέσει τους, κάτι που φυσικά επ΄ ουδενί κάνει η Ελλάδα (και καλώς δεν κάνει, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Αυτό που αναφέρει ο πρωθυπουργός ως γεωπολιτική αναβάθμιση, είναι η περιγραφή της γεωγραφικής θέσης της χώρας, και η αναγνώριση της συγκεκριμένη θέσης εκ μέρους των ισχυρών.
Τέλος ο πρωθυπουργός, αμυνόμενος στην κατηγορία περί ταύτισης με τον κ. Τράμπ, εκφράζει το αυτονόητο. Ότι εκεί δεν πήγε ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ως πρωθυπουργός της Ελλάδας. Σαφώς. Μόνο που οι πρωθυπουργοί δεν είναι άγραφα χαρτιά. Είναι φορείς ιδεολογιών, πολιτικών θέσεων και κυβερνητικών προγραμμάτων. Αυτά προβάλλουν, υπό το πρίσμα αυτών λειτουργούν, όντας δεσμευμένοι, αφού στο όνομα αυτών ψηφίστηκαν.
Δεν είναι ηγέτες παντός καιρού και πασών των ιδεολογιών, ανάλογα με τον συνομιλητή κι την περίσταση.
Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου