Όλοι οι μονόδρομοι οδηγούν στην εξαθλίωση …

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Δυστυχώς οι μονόδρομοι κυριάρχησαν. 

Η ελληνική κοινωνία ζαλίστηκε από τα στροφιλίκια, αλλά και τις φουρκέτες των εικονικών μονόδρομων που δομούνται στη βάση της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού. 

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ επέλεξε τον μονόδρομο που χάραξε η συμφωνία του χρηματοπιστωτικού λόμπι με την γερμανική ελίτ, αναλαμβάνοντας ρόλο τοποτηρητή της συνθήκης υπαγωγής της χώρας σε υποτελή πολιτεία. Ο Δικομματισμός ψήφισε εξαθλίωση. 
Το ίδιο ψηφίζει και η ηγεσία του ΚΚΕ, με μια λογική που θα καταγραφεί στην ιστορία ως παράδειγμα αμοραλισμού. 
Η  ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δήλωσε:

«Το υπογράφουμε: Καμία κυβέρνηση της αριστεράς ούτε και του ΚΚΕ δεν μπορεί μέσα στις συνθήκες της αστικής κοινωνίας και αποδεχόμενη αυτά τα πλαίσια, να δώσει λύσεις. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, η αντίθεση προς τα κόμματα εξουσίας, τα αστικά, να αντικατασταθεί απ' την αυταπάτη μιας αριστεράς που έχει μία ενδιάμεση λύση ανώδυνη και πιο εύκολη για τον λαό. Αυτό θα φέρει απογοήτευση, που μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στην απάθεια αλλά και στην μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση». 

Γιατί θα πρέπει να αποδεχτούμε «αυτά τα πλαίσια»; 

Δεν υπάρχει περίπτωση να κατασκευαστούν άλλα πλαίσια με δημοκρατικές αρχές, ώστε να αντιπαρατεθούν με «αυτά τα πλαίσια»;  

Ώστε απάθεια θα έφερνε η σύγκληση της προοδευτικής κοινωνίας σε ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης από αριστερά με προστασία των δύο τρίτων της κοινωνίας και διασφάλιση των ελληνικών συμφερόντων μέσω μιας διαφορετικής επαναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους, από ετούτη την ελεεινή που επιβλήθηκε στον λαό για να χαντακωθεί οποιαδήποτε προοπτική εκδημοκρατισμού, αυτοκυβέρνησης, ανάκαμψης με ανασυγκρότηση και όχι καταστροφή και ευημερίας, τουλάχιστον για τα επόμενα 15 χρόνια;(!)

Απάθεια θα έφερνε η αναζωογόνηση της ελπίδας ότι δεν χάθηκαν όλα και ότι υπάρχει κοινωνική απάντηση στην κρίση με συντονισμένο αγώνα όσων δεν έχουν συμφέρον να αναπαράγουν καθεστωτικές πρακτικές και δεν εκχωρούν τη λαϊκή κυριαρχία, τα ατομικά δικαιώματά τους και τα δικαιώματα του πολίτη στην τρόικα , αντίθετα με σοβαρότητα, κριτικό ρεαλισμό, υψηλό πολιτικό και πατριωτικό ήθος - αντί για εξαπάτηση – θα πρότειναν ένα διαφορετικό, μεταβατικό έστω, μοντέλο διακυβέρνησης με αναδιανομή υπέρ της ισότητας και μια στρατηγική αναίρεσης των αποκλεισμών και προσέλκυσης υγιών διακρατικών κυρίως επενδύσεων;

Αλήθεια, απάθεια θα έφερνε η παραγωγή ενός νέου μεταπολιτευτικού οράματος, που δίχως υποκρισία και κενά περιεχομένου ιδεολογήματα στον σύγχρονο κόσμο, θα έβαζε τις πολιτικές βάσεις για ουσιαστικό εκδημοκρατισμό των θεσμών, αναλογική εκπροσώπηση και πλουραλισμό, θεσμοθέτηση μιας ευρείας γκάμας θεσμών άμεσης δημοκρατίας και ξερίζωμα της διαπλοκής, της πατρωνίας και της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας;         

Ποιος μίλησε για  «ανώδυνη και πιο εύκολη [λύση] για τον λαό», κυρία Παπαρήγα; Ντροπή, τόσος λαϊκισμός! Σε μια άλλη μη-καταστροφική λύση για τα δύο τρίτα της κοινωνίας αναφερθήκαμε και επ’ αυτής επιχειρηματολογήσαμε κάμποσοι, επισημαίνοντας διαρκώς τις δυσκολίες και τους σχετικούς κινδύνους. Χιλιάδες φορές υποστηρίξαμε, ο καθένας με την ιδιαίτερη αφήγηση του, ότι τελική λύση δεν προσφέρουμε και ούτε διανοούμαστε να προσφέρουμε. «Τελικές λύσεις», εμπεριέχουν μόνον ολοκληρωτικοί μονόδρομοι, που μοιάζουν παράταιροι στο πλαίσιο της λεωφόρου οποιουδήποτε πολιτεύματος δεν διακρίνεται από την διαλεκτική της δικτατορίας.

Για να μην μακρολογούμε, όσοι προτείναμε μια αριστερή απάντηση στο μοντέλο χρεοκοπίας που υιοθέτησε η πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της χώρας, μέσω μια διαφορετικής, απολύτως αντικειμενικής με επιστημολογικά κριτήρια προσέγγισης, ήταν προφανές ότι δεν επενδύαμε πολιτικά ή κοινωνικά στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού και στην αποδυνάμωση της ισχύος της Ελλάδας, σε όλα τα επίπεδα. Στοχαζόμαστε και κινούμαστε ακριβώς στο αντίθετο ρεύμα: αυτό της προοδευτικής-κοινωνικής, πολιτειακής και κρατικής  αναδιοργάνωσης με την μικρότερη καταστροφή για τα δύο τρίτα της κοινωνίας. Είμαστε εναντίον της θεωρίας της καταστροφής με την οποία ερωτοτροπεί ως ιδέα – και όχι ως πρακτική, θα ήθελα να πιστεύω - η κ. Παπαρήγα, η οποία βλέπει ότι «η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία για τον λαό , είναι μπροστά ακόμα». Υποστηρίζοντας μάλιστα με έναν τρόπο πού σηκώνει πολυσύνθετη ανάλυση, ότι αν η κρίση βαθύνει ακόμα περισσότερο και έχουμε μεγαλύτερους κλονισμούς, δεν υπάρχει άλλη λύση,  «απ’ τη στρατιά εκείνη που θα ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων και θα πάρει την εξουσία η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της». Τόμπολα!!

Από σεβασμό στους λαϊκούς αγώνες των κομμουνιστών διαχρονικά και την, σε πάρα πολλές περιπτώσεις (όχι σε όλες), αξιοθαύμαστη αγωνιστική προσφορά του ΠΑΜΕ στην συγκυρία, σταματώ εδώ, άφωνος από την ψευδοεπαναστατική αφήγηση της κ. Παπαρήγας. Και ο Λένιν να την άκουγε θα …έβγαζε μαλλιά εκεί που τα είχε χάσει! Ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, εργασιακής αφήγησης εναντίον του κεφαλαίου, που προφανέστατα δεν οργανώνει επαναστατικά την κοινωνία για να καταλάβει το κράτος στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων και των «σοβιέτ», ευαγγελίζεται την επανάσταση, που φαντάζεται ότι θα προκύψει ως μονόδρομος κατόπιν της εξαθλιώσεως και ταπεινώσεως που θα επιφέρει στην κοινωνία η εφαρμογή της στρατηγικής της τρόικας!! Τέτοια λογική κανείς σοβαρός μαρξιστής δεν ανέπτυξε μέχρι τώρα. Αν για μια στιγμή πάψετε εκεί στην ηγεσία του ΚΚΕ, να βλέπετε παντού εχθρούς και προβοκάτορες που δήθεν παρεξηγούν το «πνεύμα» σας και καταλάβετε τι σαχλαμάρες διατυπώνετε ή εκστομίζετε, ίσως αναρωτηθείτε και εσείς, όπως εγώ σήμερα: επιτέλους τι ρόλο παίζει το ΚΚΕ, ενώπιον μιας μοναδικής πολυδιάστατης κρίσης που όσο ποτέ άλλοτε μετά τον εμφύλιο θα κρίνει το μέλλον της χώρας και του ελληνικού λαού;

Τουλάχιστον η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω αντιφάσεων και διαρκών αμφιταλαντεύσεων που δείχνουν τα προβλήματα δομής, ανάλυσης, και λειτουργίας αυτού του φορέα της αριστεράς, κινήθηκε σε ένα δρόμο προοδευτικής σύγκλισης, που ενίσχυε την ελπίδα στο πλαίσιο της δημοκρατικής λεωφόρου ανασυγκρότησης, όπως την περιέγραψα και την υπεστήριξα, όπως και άλλοι συναγωνιστές από την προοδευτική κοινωνία των πολιτών. Το ΚΚΕ δεν άφησε καν το περιθώριο να διαπιστωθεί η ειλικρίνεια και η πολιτική δυναμική της στάσης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω ενός σύνθετου διαλόγου σε θετικό πνεύμα σύμπραξης και συνεργασίας όλων των φορέων που αυτοπροσδιορίζονται στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Θα μου πεις η   ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη δεν υπήρξε εξίσου αρνητική, για άλλους λόγους φυσικά; Ασφαλώς, αλλά επέμεινα ως προς το ΚΚΕ, διότι έχει άλλο κοινωνικό βάρος, μια μεγάλη ιστορία κοινωνικών αγώνων και, όπως πίστευα, ένα επίπεδο στελεχών που θα είχαν την ικανότητα να αντιληφθούν την κρισιμότητα της περιόδου και να αναπτύξουν έξυπνες στρατηγικές, έστω και στο πνεύμα του Λένιν. Στο κάτω-κάτω, το ΚΚΕ υποστηρίζεται από την ευρύτερη αριστερά και δεν αποτελεί αριθμητικά μία θλιβερή παρένθεση του παρελθόντος, όπως άλλα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη. Αλήθεια έχετε μελετήσει την στρατηγική του Λένιν από την στιγμή που έφτασε σε ρωσικό έδαφος μέχρι τον Φλεβάρη και τις τακτικές κινήσεις που έκανε μέχρι τον Οκτώβριο και την πρώτη περίοδο εδραίωσης του επαναστατικού καθεστώτος; Εάν έχετε μελετήσει όλα αυτά και λέτε αυτά που λέτε, σημαίνει ότι τα…έχετε χαμένα! Συγνώμη, αλλά θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής και σας παρακαλώ μην πείτε ότι δεν δικαιούμαστε να ομιλούμε όσοι «διαφωνούμε» με τον Λενινισμό. Τουλάχιστον τον απορρίπτουμε κριτικά, αφού τον προσεγγίσαμε διεξοδικά.

Μετά από αυτά, ιδού το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας: όλοι οι μονόδρομοι να οδηγούν ή να προϋποθέτουν στην/την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, ενώ οι αριστεροί της συναίνεσης τύπου Κουβέλη, να διακονούν μια απολύτως καιροσκοπική αφήγηση, που σε μεγάλο βαθμό δικαιολογεί την διαλεκτική περί «μεσοβέζικων λύσεων» που αποσκοπούν μάλλον στην νομιμοποίηση από αριστερά της στρατηγικής της τρόικας. 

Δίχως αυτό να σημαίνει ότι ο Φώτης Κουβέλης δεν προσφέρει κάποιες απολύτως θετικές προτάσεις στο πνεύμα που υπηρέτησα. 

Η γενικότερη στάση του είναι αμφιλεγόμενη έως παρεξηγήσιμη υπέρ των τραπεζιτών, ακολουθώντας μια συνειδητά πιστεύω, παλαιοκομματική, υποκριτική προσέγγιση ως προς την ΕΕ, η οποία ταιριάζει περισσότερο με την ξεφτισμένη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία παρά με την σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά. Υπό αυτές τις συνθήκες η προεκλογική αφήγηση του Αλέξη Τσίπρα, αντί να ενισχύεται, ακυρώνεται σε μεγάλο βαθμό. Όσα λέει θα είχαν αξία στο πλαίσιο μιας άλλης, πολιτικά αναζωογονητικής πρακτικής από μια αριστερά που θα προσέφερε μια εντελώς διαφορετική ποιοτικά πρόταση για αντιμετώπιση της κρίσης, με κοινοβουλευτικά μέσα και ασφαλώς συντονισμένη στήριξη από την βάση. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να προσδώσει τη διάσταση γνήσιου κινήματος προοδευτικής πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής, όπως την οραματίστηκα, στις λεγόμενες «αντιμνημονιακές δυνάμεις». Θα αποτελούσε τον παράγοντα πολλαπλασιασμού της ισχύος των αντικαθεστωτικών δυνάμεων, που αναζητούν μη-δογματικές λύσεις, που δεν εγκλωβίζονται σε μονόδρομους, για να προστατευθούν από πολιτικά ατυχήματα.

Πώς να το κάνουμε, θέλει αρετή και τόλμη όχι απλώς η ελευθερία, αλλά κυρίως η πολιτική κοινωνικής χειραφέτησης και εθνικής απελευθέρωσης. Πιστεύω ότι από την πλευρά της προοδευτικής κοινωνίας και κυρίως των πολιτικών δυνάμεων που ισχυρίζονται ότι την εκφράζουν, δεν έγιναν σοβαρές προσπάθειες να δοθεί με πολιτική πρακτική και όχι απλώς ιδεολογική ή υπερβατική και παραπλανητική κριτική, μια αξιόλογη, ριζοσπαστικά δημοκρατική, πλουραλιστική απάντηση στον μονόδρομο του καθεστώτος του δικομματισμού και των διαπλεκομένων εξαπτερύγων του. 

Αποτύχαμε να δώσουμε στους έντιμους προοδευτικά κοινωνικούς οραματισμούς μας την διάσταση μιας πλουραλιστικής λεωφόρου που θα αντιμετώπιζε τον καθεστωτικό μονόδρομο. 

Είμαστε συνολικά κατώτεροι των περιστάσεων. 

Ο συγγραφέας αυτού του κειμένου, εκτιμώντας ότι χώρα και κοινωνία εγκλωβίζονται σε ένα αντιδημοκρατικό, αντιφιλελεύθερο, αντιαναπτυξιακό και εθνικά κακοτράχαλο μονοπάτι στις παρυφές της ΕΕ, δηλώνει απογοητευμένος που δεν μπόρεσε να βοηθήσει  ουσιαστικά να αποφευχθεί ο καταστροφικός κατήφορος ενός «χαμένου» με πολλές έννοιες λαού. 

Μια και δεν είμαστε αρκετοί, όπως φαίνεται, που στην συγκυρία μοιραστήκαμε τον ίδιο οραματισμό, ο οποίος θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ρεαλιστικότατα με ενεργοποίηση στην βάση της κοινωνίας, απροκατάληπτη διαβούλευση σε όλα τα επίπεδα ανάπτυξης της κοινωνικής ζωής και με συντροφικό πνεύμα μεταξύ των ηγεσιών της αριστεράς, σας χαιρετώ διαδικτυακώς και … μην ξεχάσετε να με ειδοποιήσετε όταν αρχίσει η επανάσταση!  

 * Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.