Πληροφόρηση τώρα!

Είναι ο αποταμιευτής πελάτης ή συνεργάτης της τράπεζας; 

Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι αποταμιευτές είναι επενδυτές. Ότι έχουν ευθύνη κι αυτοί για τα δάνεια ή τις επενδύσεις που προχώρησε η τράπεζα κι έτσι θα πρέπει να τιμωρηθούν για την «επιλογή» τους. 
Ας πούμε ότι δεχόμαστε την άποψή τους. Ακόμη και σε μία τέτοια περίπτωση, θα έπρεπε να υπάρχει μία προειδοποίηση κάθε φορά που ο αποταμιευτής πλησιάζει  το γκισέ της τράπεζας. 
Όπως όταν αγοράζει κανείς αμοιβαία κεφάλαια υπάρχει η προειδοποίηση ότι οι αποδόσεις των προηγούμενων ετών δεν αποτελούν εγγύηση για τις μελλοντικές. Έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει με τους αποταμιευτές και τις καταθέσεις τους. Να υπάρχει σαφής προειδοποίηση ότι...
τα χρήματά τους μπορεί να χαθούν. 
Καταλαβαίνουμε ότι εκείνος που κυνηγάει μία σούπερ επένδυση για τα χρήματά του και συμφωνεί με την τράπεζα, κάνει, δηλαδή, ένα deal, δεν βρίσκεται στην ίδια κατηγορία με εκείνη του απλού αποταμιευτή.  Κι ότι δεν μπορούμε να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, τους μικρούς και τους μεγάλους αποταμιευτές. 

Κι επειδή μπορεί να χαθούμε στη μετάφραση, θα πρέπει να σημειώσουμε την ανάγκη της πληροφόρησης του κοινού. Κάποτε υπήρχε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που κάλυπτε εκείνους που ήθελαν μόνο διασφαλισμένες τις καταθέσεις τους και δεν μετρούσαν το ύψος του επιτοκίου. Έπειτα το ΤΤ έγινε τράπεζα και έχασε αυτό το χαρακτηριστικό του. Μήπως οι ανάγκες είναι τέτοιες που το θέμα των καταθέσεων θα πρέπει να συζητηθεί και πάλι; 

Πολλοί λένε και σωστά για το διαχωρισμό των τραπεζών μεταξύ των επενδυτικών και των μη επενδυτικών τραπεζών. Αυτό έχει νόημα κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς εκεί οι επιχειρήσεις αντλούν την χρηματοδότησή τους κυρίως από τις αγορές. Σε αντίθεση με την Ευρώπη που το σύστημα είναι τραπεζεντρικό και η κύρια πηγή χρηματοδότησης των επιχειρήσεων είναι οι τράπεζες. Ακόμη κι αν διαχωριστούν οι τράπεζες σε επενδυτικές και μη, οι εμπορικές τράπεζες δεν θα σταματήσουν να δίνουν δάνεια στις επιχειρήσεις. Σε εποχή κρίσης, λοιπόν, ο κίνδυνος παραμένει.

Το βασικό ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουν οι ίδιοι οι αποταμιευτές είναι αν επιθυμούν επιτόκιο ή όχι. Σε μία τέτοια περίπτωση θα πρέπει να πληροφορηθούν ότι το επιτόκιο συνεπάγεται «ευθύνη» και κίνδυνο. Πραγματικό κίνδυνο. Κι εκεί θα πρέπει να μετρήσουν αν αξίζει τον κόπο να ρισκάρουν τα χρήματά τους για αποδόσεις της τάξης του 2% ή ακόμη και του 4%. Για να μπορούν όμως να μετρήσουν τον κίνδυνο χρειάζεται ενημέρωση και πληροφόρηση. Σε κάθε τους βήμα. 

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr