Σκληρή κριτική στους επικεφαλής της ευρωζώνης ασκεί, σε νέο του άρθρο στη «The New York Times», ο βραβευμένος με Νόμπελ, Αμερικανός οικονομολόγος, κ. Πολ Κρούγκμαν.
Αφορμή για αυτό του το συγγραφικό του «ξέσπασμα» αποτέλεσαν οι δηλώσεις του επικεφαλής της Bundesbank, κ. Γιενς Βάιτμαν «Μειώσαμε τα επιτόκια και προσφέραμε στις τράπεζες απεριόριστη ρευστότητα. Όμως δεν υπάρχουν εύκολες και γρήγορες λύσεις για την έξοδο από την κρίση», σημείωσε ο κ. Βάιτμαν που επεσήμανε πως η εκτύπωση χρήματος δεν είναι η λύση για το πρόβλημα της κρίσης στην Ευρωζώνη, τονίζοντας χρειάζονται χρόνια, προκειμένου να εξαλειφθούν οι αιτίες της κρίσης...
«Τί άλλο θα μπορούσε να δικαιολογήσει αυτήν την παρατήρηση πέρα από την απόλυτη πίστη στην ιδιοτελή εφαρμογή πολιτικών που προκαλούν όμως πόνο στους άλλους;», διερωτάται ο Αμερικανός οικονομολόγος.
Άλλωστε, δεν είναι τυχαίος και ο τίτλος που επιλέγει να δώσει στο άρθρο του: «Hard Hearts, Soft Heads». Πρόκειται, όπως διευκρινίζει, για αντιστροφή τίτλου («Hard heads, soft hearts») ενός έργου του οικονομολόγου, κ. Alan Blinder, για τις οικονομικές πρακτικές που υιοθετούνται στην Αμερική και για το πώς μία καλή πολιτική μπορεί να γίνει «έρμαιο» μιας κακής διαχείρισης.
Ο Κρούγκμαν παίρνει, λοιπόν, τον τίτλο από την αρχική του μορφή («Σκληρά Κεφάλια, Μαλακές Καρδιές») και τον αλλάζει σε έναν τίτλο που μπορεί να αποδοθεί ως εξής: «Σκληρές Καρδιές, Ελαφρά Μυαλά». Ταιριάζει, όπως λέει, καλύτερα έτσι στις σύγχρονες συνθήκες της Αμερικής και της Ευρώπης.
Εκφράζοντας τις ενστάσεις του σε ό,τι αφορά στις αναφορές του κ. Βάιτμαν, ο Νομπελίστας οικονομολόγος, διατυπώνει μία σειρά από ερωτήματα: Δεδομένης και της αυστηρής νομισματικής πολιτικής που αντικατοπτρίζεται στα υψηλα ποσοστά ανεργίας και στα χαμηλά επίπεδα του πληθωρισμού, γιατί η εκτύπωση χρήματος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει εν μέρει ως «λύση» για την κρίση στην Ευρωζώνη; Από την άλλη, γιατί ένα υψηλότερο επίπεδο πληθωρισμού θα βοηθούσε στην επίλυση της κρίσης;
Σύμφωνα με τον Κρούγκμαν, από τη στιγμή που τα επίπεδα του χρέους αποτελούν πρόβλημα, ο χαμηλός πληθωρισμός επιδεινώνει την κατάσταση. Πιθανώς, όπως συνεχίζει, ακόμη και εάν αυξανόταν η εσωτερική ζήτηση στην Ευρώπη, η κρίση χρέους θα εξακολουθούσε να υπάρχει.
Ωστόσο, πρόκειται για αδιερεύνητο πεδίο, για κάτι που δεν έχει δοκιμαστεί. Συνεπώς και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κρούγκμαν, πώς απορρίπτεις κάτι εάν δεν το δοκιμάσεις;
Ο ίδιος, επικρίνοντας το σκεπτικό του κ. Βάιτμαν, εκτιμώντας πως ουσιαστικά κυριαρχεί η «φαντασίωση» πως δεν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις, την ίδια στιγμή που τα στοιχεία αποδεικνύουν πως τέτοιου είδους δυνατότητες είναι εφικτές.
Μάλιστα, χαρακτηρίζοντας τον τρόπο σκέψης του Βάιτμαν, του αποδίδει την έννοια του «σαδο-μονεταρισμού» (Ως μονεταρισμός νοείται η θεωρία, σύμφωνα με την οποία η αύξηση της ποσότητας του χρήματος σε μια οικονομία οδηγεί στην άνοδο των τιμών και άρα στην αύξηση του πληθωρισμού).
Και κλείνει ως εξής: «Το φοβερό είναι πως αυτή η ζοφερή φαντασίωση περνά για σοφία και υπαγορεύει την πολιτική».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου