Spiegel: Μεγαλύτερο κούρεμα αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε την Ελλάδα

Σε video με τον τίτλο “Η επιλογή της στάσης πληρωμών” (Φεβρουάριος 2010) είπα το εξής:

Ή θα πρέπει η Ελλάδα να κάνει μείωση δαπανών και παράλληλα να πουλήσει περιουσιακά στοιχεία αξίας περίπου 50 δισ. ευρώ (ναι το είπα πριν από τους άλλους), ή θα πρέπει να κάνει στάση πληρωμών και να καλέσει τους πιστωτές της στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με σκοπό ένα κούρεμα της τάξεως του 50% επί του συνολικού μας χρέους.  

Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές.

Από τότε, βασικά λέω το ίδιο και το ίδιο. Ότι δηλαδή, όλα αυτά τα οποία η Ευρώπη έχει σκαρώσει...

(με τον κωδικό ελληνική διάσωση και με έμπνευση των “φίλων μας” των Γάλλων) δεν θα μας κάνουν τίποτα, διότι το βασικό πρόβλημα, που είναι το υπέρογκο χρέος, δεν θα μειωθεί. Ή δεν θα μειωθεί αρκετά για να έχει σημασία, ή δεν θα μειωθεί αρκετά ώστε η Ελλάδα να πάρει πίστωση χρόνου με σκοπό να αναδιαρθρώσει την οικονομία της, με σκοπό να πετύχουμε αυτή την περιβόητη ανάπτυξη.

Σημειώστε παρακαλώ ότι, το ότι δεν είμαστε ανταγωνιστικοί και έχουμε ένα αναποτελεσματικό, διεφθαρμένο και σπάταλο κράτος είναι ο αποκλειστικός λόγος που έχουμε φτάσει εδώ, αλλά είναι αδύνατον να αντιστρέψει η σημερινή εικόνα με το χρέος που έχουμε.  

Έχουμε περάσει το σημείο της μη επιστροφής, όπου θα μπορούσαμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση απλά αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα μας ή μειώνοντας τις δαπάνες μας.  

Ναι μεν όλα αυτά πρέπει να γίνουν, αλλά δεν φτάνουν πλέον.

Σας έχω πει ότι ο στόχος μου (προσωπική εκτίμηση) για να έχουμε πιθανότητες να γίνουμε βιώσιμοι είναι τουλάχιστον 160 δισ. ευρώ σε διαγραφές. Παρακαλώ σημειώστε τους όρους “τουλάχιστον” και “πιθανότητες”. 

Στην πραγματικότητα απαιτούνται περίπου 200 δισ. σε διαγραφές για να είμαστε σε απόσταση ασφαλείας από το να γίνουμε βιώσιμοι.

Ως εκ τούτου, χάρηκα πάρα πολύ που επιτέλους το λέει αυτό και άλλος. Και αυτός ο άλλος δεν είναι άλλος παρά το ίδιο το Spiegel σε προχτεσινό του άρθρο.

Λίγο πολύ το Spiegel λέει αυτό που λέω τόσο καιρό. Τι είναι αυτό; Ότι προκειμένου να βοηθηθεί πραγματικά η Ελλάδα, θα πρέπει να μπει βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο και να κουρευτούν οι πάντες. Κράτη, οργανισμοί, κεντρικές τράπεζες (και όχι μόνο η ΕΚΤ) και πιο δυνατά ο ιδιωτικός τομέας, προκειμένου να μειωθεί πραγματικά και αρκετά το ελληνικό χρέος. Και στη συνέχεια, θα χρειαστεί η Ελλάδα βοήθεια με ένα είδος Marshall Plan.

Γράφει λοιπόν ο Stefan Kaiser:

“Τι είδους πακέτο διάσωσης οδηγεί σε βαθύτερη ύφεση, εκτόξευση της ανεργίας, διόγκωση του χρέους και απομόνωση της χώρας και του τραπεζικού της συστήματος από τις αγορές χωρίς να δίνει την παραμικρή ένδειξη πως κάτι μπορεί να βελτιωθεί”.
“Το νέο πακέτο απλά θα αναβάλει τα προβλήματα και θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τους Έλληνες πολίτες. Ήρθε η ώρα για μία πολιτική ομολογία: Η πρακτική “μαστίγιο και καρότο” απέτυχε, δεν έχει εφαρμογή η ιδέα πως η χώρα μπορεί να ελευθερωθεί από το βάρος του χρέους της με σκληρά προγράμματα λιτότητας και υπό όρους πακέτα βοήθειας”.
“Τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και οι ΄Μερκοζί΄, γνωρίζουν πως οι δεσμεύσεις δεν πρόκειται να τηρηθούν, αλλά όλοι συνεχίζουν για λόγους εσωτερικής πολιτικής. Και μόνο οι πρόσφατες αναφορές για επίτροπο δημοσιονομικής πειθαρχίας ή ΄ελληνικό ταμείο για αποπληρωμή των τόκων δείχνουν το βαθμό του παραλογισμού των διαπραγματεύσεων”.

Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα και δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα αγαπητέ αναγνώστη. Συμφέρει όλους (και εμάς) να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας (σε απόλυτα νούμερα, όχι μόνο σε παρούσα αξία) παρά να συνεχίζουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι να δίνουν λεφτά, που στο τέλος θα πρέπει να διαγραφούν έτσι και αλλιώς.

Και μην έχετε καμία αμφιβολία ότι οι απόψεις του Spiegel απέχουν πολύ μακριά από αυτές της Γερμανικής κυβέρνησης. Διότι ναι μεν αντανακλούν τη θέση των Γερμανών ελίτ, αλλά αυτοί οι ελίτ είναι αυτοί που καθορίζουν άποψη στην Γερμανική κυβέρνηση.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι αν αποφασίσουμε να δουλέψουμε και να αλλάξουμε αυτό το κράτος “τέρας” που έχουμε φτιάξει, οι Ευρωπαίοι θα αναλάβουν τα υπόλοιπα. Θα αναλάβουν να διευθετήσουν το χρέος μας καθώς και να μας βοηθήσουν με επενδύσεις και με ό,τι χρειαστεί να ορθοποδήσουμε.

Όλα αυτά όμως μόνο αν τα αξίζουμε και αν και εμείς δουλέψουμε από την μεριά μας.

Και με το συμπάθιο, αλλά ο λαίλαπας του λαϊκισμού που βλέπω να εκτοξεύεται καθημερινά από την πολιτική ηγεσία, τα συνδικάτα και λοιπές αγανακτισμένες ομάδες πολιτών δεν συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Γιώργος Καισάριος