Το σενάριο της μετεκλογικής η μήπως χωρίς ενδιάμεσες εκλογές πολιτικής και κυβερνητικής συνεργασίας Ν.Δ - ΣΥΡΙΖΑ διακινείται χαρακτηρίζοντας την επικαιρότητα αρχικά στο παρασκήνιο και τώρα πλέον στο προσκήνιο.
Δεν είναι τυχαία η δήλωση-τοποθέτηση του Μανώλη Γλέζου για το τι θα έπρεπε να αλλάξει η Ν.Δ στην κυβερνητική της πολιτική για να πλησιάσει την πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ , χαρακτήρισε την όλη τοποθέτηση του ως ειρωνεία για τα όσα λέγονται περί κυβέρνησης συνασπισμού Ν.Δ- ΣΥΡΙΖΑ.
Πράγματι ως ειρωνεία ή καλύτερα ως παραλήρημα απόγνωσης του κατεστημένου της μεταπολίτευσης στο πολιτικό, οικονομικό και εκδοτικό τοπίο στη χώρα , μπορούν να θεωρηθούν αυτές οι προσεγγίσεις. ...
Πράγματι ως ειρωνεία ή καλύτερα ως παραλήρημα απόγνωσης του κατεστημένου της μεταπολίτευσης στο πολιτικό, οικονομικό και εκδοτικό τοπίο στη χώρα , μπορούν να θεωρηθούν αυτές οι προσεγγίσεις. ...
Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι ακόμη και μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει σύμπτωση απόψεων και μια «συγκυβέρνηση» με τη Ν.Δ αφενός θα προκαλούσε μια διάσπαση –αποχώρηση του «Αριστερού Ρεύματος» , που θα κινείτο σε ακόμη πιο άκαμπτες θέσεις ως προς τον ευρωσκεπτικισμό από τις σημερινές και κυριολεκτικά ένα χάος, σαφώς πολύ ευρύτερο από το σημερινό με το ΠΑΣΟΚ – Βενιζέλο , ως προς την εκπροσώπηση της κυβέρνησης στην Ευρώπη αλλά κυρίαρχα στην όποια κυβερνητική απόφαση ή συγκρότηση και ψήφιση νομοσχεδίου.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό από τα δεσπόζοντα επιτελεία της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης ότι η εκλογική διαδικασία όποτε και αν συμβεί αυτή μέσα στο 2014 θα δώσει πολύ ισχυρά μηνύματα και το κυριότερο θα αμφισβητήσει στην πράξη πλέον και όχι σε επίπεδο δημοσκοπήσεων την ορθότητα και την αναγκαιότητα της πολιτικής του «ευρωπαϊκού μονόδρομου» που ακολουθείται από τις διαφορετικές κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς από το 2009 και μετά. Άρα ο όποιος προβληματισμός υπάρχει , όποια σενάρια και αν μελετώνται για να μην είναι «σχέδια επί χάρτου» , θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους την επερχόμενη πραγματικότητα και όχι την σημερινή.
Σημειωτέον ότι θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι , όπως ήδη έχει αναγγελθεί από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρξει καμία δέσμευση , ανάλογη με εκείνη της Ν.Δ τον Νοέμβριο του 2011, ότι θα ακολουθήσει το πρόγραμμα των Μνημονίων και την υλοποίηση που έχουν αναληφθεί μέσα από τις δανειακές συμβάσεις, χωρίς παρεκκλίσεις.. Άρα για να συγκλίνουν Ν. Δ και ΣΥΡΙΖΑ το επιτελείο της Ν.Δ και του Μαξίμου, θα πρέπει να επιστρέψει στις θέσεις και τις απόψεις του της εποχής του Ζαππείου.
Κάτι τέτοιο δεν δείχνει να είναι στις προθέσεις Σαμαρά, όπως για παράδειγμα διατυπώθηκαν με σαφήνεια στην ομιλία του στο Ελληνογερμανικό επιμελητήριο . Αλλά και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η Ν.Δ θα διατηρούσε την ενότητα της και δεν θα υπήρχε διάσπαση ομάδας βουλευτών του «μεσαίου χώρου» ή των νέο-φιλελεύθερων που θα συνέκλιναν με την «συνισταμένη Σημίτη» , την Κίνηση των 58 για την συγκρότηση ενός νέου κόμματος του «ευρωπαϊκού κέντρου». Φυσικά οι φυγόκεντρες αυτού του τύπου μπορεί να συνοδεύονταν από κεντρομόλες κινήσεις σε επίπεδο ΑΝΕΛ ή ανεξάρτητων βουλευτών της εθνικής – κοινωνικής Δεξιάς που συνωθούνται στην παρούσα φάση στον χώρο των ανεξαρτήτων του Κοινοβουλίου.
Ο ίδιος ο Α. Σαμαράς δεν δείχνει όμως καμία διάθεση επιστροφής στην εποχή του Ζάππειου 1 και 2 , άρα και τα περιθώρια σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν μηδαμινά.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό από τα δεσπόζοντα επιτελεία της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης ότι η εκλογική διαδικασία όποτε και αν συμβεί αυτή μέσα στο 2014 θα δώσει πολύ ισχυρά μηνύματα και το κυριότερο θα αμφισβητήσει στην πράξη πλέον και όχι σε επίπεδο δημοσκοπήσεων την ορθότητα και την αναγκαιότητα της πολιτικής του «ευρωπαϊκού μονόδρομου» που ακολουθείται από τις διαφορετικές κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς από το 2009 και μετά. Άρα ο όποιος προβληματισμός υπάρχει , όποια σενάρια και αν μελετώνται για να μην είναι «σχέδια επί χάρτου» , θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους την επερχόμενη πραγματικότητα και όχι την σημερινή.
Σημειωτέον ότι θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι , όπως ήδη έχει αναγγελθεί από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρξει καμία δέσμευση , ανάλογη με εκείνη της Ν.Δ τον Νοέμβριο του 2011, ότι θα ακολουθήσει το πρόγραμμα των Μνημονίων και την υλοποίηση που έχουν αναληφθεί μέσα από τις δανειακές συμβάσεις, χωρίς παρεκκλίσεις.. Άρα για να συγκλίνουν Ν. Δ και ΣΥΡΙΖΑ το επιτελείο της Ν.Δ και του Μαξίμου, θα πρέπει να επιστρέψει στις θέσεις και τις απόψεις του της εποχής του Ζαππείου.
Κάτι τέτοιο δεν δείχνει να είναι στις προθέσεις Σαμαρά, όπως για παράδειγμα διατυπώθηκαν με σαφήνεια στην ομιλία του στο Ελληνογερμανικό επιμελητήριο . Αλλά και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η Ν.Δ θα διατηρούσε την ενότητα της και δεν θα υπήρχε διάσπαση ομάδας βουλευτών του «μεσαίου χώρου» ή των νέο-φιλελεύθερων που θα συνέκλιναν με την «συνισταμένη Σημίτη» , την Κίνηση των 58 για την συγκρότηση ενός νέου κόμματος του «ευρωπαϊκού κέντρου». Φυσικά οι φυγόκεντρες αυτού του τύπου μπορεί να συνοδεύονταν από κεντρομόλες κινήσεις σε επίπεδο ΑΝΕΛ ή ανεξάρτητων βουλευτών της εθνικής – κοινωνικής Δεξιάς που συνωθούνται στην παρούσα φάση στον χώρο των ανεξαρτήτων του Κοινοβουλίου.
Ο ίδιος ο Α. Σαμαράς δεν δείχνει όμως καμία διάθεση επιστροφής στην εποχή του Ζάππειου 1 και 2 , άρα και τα περιθώρια σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν μηδαμινά.
Πλην μιας περίπτωσης .
Αν ο σημερινός κυβερνητικός σχηματισμός και ειδικά ο πρωθυπουργός αντιλαμβανόταν την κατάσταση για την Ελλάδα τόσο κρίσιμη , μετά και τους τελευταίους απολύτως απογοητευτικούς χειρισμούς του Βερολίνου σε σχέση με το «ελληνικό ζήτημα», που θα προέκρινε μέσα στην Άνοιξη και πριν την ώρα των ευρωεκλογών η Ελλάδα να θέσει στο Διευθυντήριο της ευρωζώνης- Βερολίνο και
Βρυξέλλες- το ζήτημα της πολιτικής συμφωνίας για την ασφαλή αποπληρωμή του χρέους , αναλαμβάνοντας μάλιστα πρωτοβουλία να διατυπώσει πολύ συγκεκριμένα πρόταση.
Για παράδειγμα άρνηση αποπληρωμής των τόκων στο σύνολο των δανείων , άρνηση πληρωμής των ομολόγων που διακρατεί η ΕΚΤ επιπλέον της τιμής αγοράς, επιμήκυνση 50 -60 χρόνων , ρήτρα ανάπτυξης, διαχωρισμός των 50 δις ευρώ του τραπεζικού δανεισμού από το δημόσιο χρέος .
Σε μια τέτοια περίπτωση και αξιοποιώντας την διαδικασία μέσω Προέδρου της Δημοκρατίας θα μπορούσε να υπάρξει κυβέρνηση «εθνικής εντολής» με συμμετοχή κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών κατόπιν προτάσεων , με θετική ψήφο ή ανοχή από τα περισσότερα κόμματα του Κοινοβουλίου , πλην λογικά ΚΚΕ- Χρυσής Αυγής. Στόχος η εθνική διαπραγμάτευση με την ευρωζώνη , που για να έχει ουσία θα πρέπει να έχει μελετηθεί στο ελληνικό επίπεδο και «σχέδιο Β» τακτικής αποχώρησης από την ευρωζώνη. Μάλιστα σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα μπορούσε να προτείνει την αποπληρωμή των δανείων κατά προτεραιότητα στις πιο προβληματικές χώρες της ευρωζώνης και διαδοχικά στις πιο ισχυρές.
Αν δημιουργείτο κινητικότητα για κάτι τέτοιο οι εθνικές εκλογές θα μπορούσαν να μετατεθούν για την Άνοιξη του 2015 , ταυτόχρονα με την εκλογή του νέου προέδρου της Δημοκρατίας ή και για το 2016 , στη λήξη της κυβερνητικής εντολής του 2012, εφόσον προγραμματιζόταν η συγκρότηση νέου Συντάγματος με ουσιαστικές –δομικές αναθεωρήσεις του παρόντος για την επόμενη Ελληνική Δημοκρατία και δημοψήφισμα έγκρισής του.
Φυσικά σε μια τέτοια εξέλιξη εύλογο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να θέσει ζήτημα πρωθυπουργού. Για να αποφευχθούν «ατυχήματα» τύπου Παπαδήμου θα μπορούσε ο Α. Σαμαράς να παραιτηθεί από την προεδρία της Ν.Δ, αφήνοντας την στον αντιπρόεδρο του κόμματος και δεσμευόμενος δημόσια ότι δεν θα θέσει και πάλι υποψηφιότητα για πρωθυπουργός όποτε και αν γίνουν εκλογές.
Στην λογική αυτή θα είχαμε «εθνικό συνασπισμό» και όχι απλά «μεγάλο συνασπισμό» α λα καρτ, διορισμένο από τα λόμπι των Βρυξελλών – Βερολίνου και την εγχώρια διεφθαρμένη ολιγαρχία.
Βρυξέλλες- το ζήτημα της πολιτικής συμφωνίας για την ασφαλή αποπληρωμή του χρέους , αναλαμβάνοντας μάλιστα πρωτοβουλία να διατυπώσει πολύ συγκεκριμένα πρόταση.
Για παράδειγμα άρνηση αποπληρωμής των τόκων στο σύνολο των δανείων , άρνηση πληρωμής των ομολόγων που διακρατεί η ΕΚΤ επιπλέον της τιμής αγοράς, επιμήκυνση 50 -60 χρόνων , ρήτρα ανάπτυξης, διαχωρισμός των 50 δις ευρώ του τραπεζικού δανεισμού από το δημόσιο χρέος .
Σε μια τέτοια περίπτωση και αξιοποιώντας την διαδικασία μέσω Προέδρου της Δημοκρατίας θα μπορούσε να υπάρξει κυβέρνηση «εθνικής εντολής» με συμμετοχή κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών κατόπιν προτάσεων , με θετική ψήφο ή ανοχή από τα περισσότερα κόμματα του Κοινοβουλίου , πλην λογικά ΚΚΕ- Χρυσής Αυγής. Στόχος η εθνική διαπραγμάτευση με την ευρωζώνη , που για να έχει ουσία θα πρέπει να έχει μελετηθεί στο ελληνικό επίπεδο και «σχέδιο Β» τακτικής αποχώρησης από την ευρωζώνη. Μάλιστα σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα μπορούσε να προτείνει την αποπληρωμή των δανείων κατά προτεραιότητα στις πιο προβληματικές χώρες της ευρωζώνης και διαδοχικά στις πιο ισχυρές.
Αν δημιουργείτο κινητικότητα για κάτι τέτοιο οι εθνικές εκλογές θα μπορούσαν να μετατεθούν για την Άνοιξη του 2015 , ταυτόχρονα με την εκλογή του νέου προέδρου της Δημοκρατίας ή και για το 2016 , στη λήξη της κυβερνητικής εντολής του 2012, εφόσον προγραμματιζόταν η συγκρότηση νέου Συντάγματος με ουσιαστικές –δομικές αναθεωρήσεις του παρόντος για την επόμενη Ελληνική Δημοκρατία και δημοψήφισμα έγκρισής του.
Φυσικά σε μια τέτοια εξέλιξη εύλογο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να θέσει ζήτημα πρωθυπουργού. Για να αποφευχθούν «ατυχήματα» τύπου Παπαδήμου θα μπορούσε ο Α. Σαμαράς να παραιτηθεί από την προεδρία της Ν.Δ, αφήνοντας την στον αντιπρόεδρο του κόμματος και δεσμευόμενος δημόσια ότι δεν θα θέσει και πάλι υποψηφιότητα για πρωθυπουργός όποτε και αν γίνουν εκλογές.
Στην λογική αυτή θα είχαμε «εθνικό συνασπισμό» και όχι απλά «μεγάλο συνασπισμό» α λα καρτ, διορισμένο από τα λόμπι των Βρυξελλών – Βερολίνου και την εγχώρια διεφθαρμένη ολιγαρχία.
Έγραψε ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου