Νηπιακοί παράγοντες like-ισμού.

Από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων και αναλύσεις επί αναλύσεων γύρω από τη νέα γενιά, άλλοτε προσδιορίζοντας της ως μια γενιά που γεννά τις ευκαιρίες της κι άλλοτε ως μια χαμένη γενιά. 

Σπανίως, όμως, γίνονται αναφορές σε μια πτυχή αυτής, η οποία κάθε άλλο παρά να συνάδει με το «ρηξικέλευθο» χαρακτήρα της νιότης δε μπορεί.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και συνάμα απογοητευτικό να συνειδητοποιείς πως υπάρχει μια μερίδα συνομηλίκων σου που κατ’ ουσίαν αποτελούν αντι-κομφορμιστές και επαναστάτες της συμφοράς...
Και δεν αναφέρομαι μόνο στον καταιγισμό δηλώσεων περί των όσων διαδραματίζονται στις ιστοσελίδες των κοινωνικών δικτύων, όπου οδηγούμενοι σε έναν άκρατο like-ισμό, διακατέχονται από την ψευδαίσθηση της δύναμης και της αναγνώρισης ενός κακέκτυπου μικρογραφίας της κοινωνίας που προσφέρει μια ιστοσελίδα επικοινωνίας.

Αναφέρομαι στην υιοθέτηση συμπεριφορών και στον ενστερνισμό νοοτροπιών, οι οποίες δεν διαφοροποιούνται από ανάλογες της γενιάς της μεταπολίτευσης, εκείνης της γενιάς που μας έφερε εδώ, όπως ορθά ψελλίζουμε. Είναι σαν να νεκρανασταίνονται καθημερινά καρικατούρες του φθηνού παραγοντισμού, του φθηνού συνδικαλισμού και της ιδεολογίας της πλαστικής καρέκλας, όπου με βασικό στόχο την απόκτηση κάποιου πολιτικού αξιώματος, κάποιας θέσης και εν γένει εξουσίας ανατροφοδοτούν το πολιτικοκοινωνικό σύστημα με μίζερες και αποϊδεολογικοποιημένες θέσεις και τακτικές, διατηρώντας αλώβητη την υφιστάμενη κατάσταση. Είναι οι νηπιακοί μας παράγοντες.

Και είναι τόσο χαρακτηριστικές οι παρουσίες αυτές στο χώρο. Κυκλοφορούν πάντοτε ανάμεσά μας προβάλλοντας τα «κατηγορώ» τους για το σύστημα, με το κλασσικό μειδίαμα που υπόσχεται κάθε είδος αρωγής και συνεργασίας στους συνομηλίκους τους και αξιολογώντας τους άλλους με βάση το πώς μπορούν να τους φανούν χρήσιμοι. Ακολουθούν πιστά τακτικές του παλαιόθεν και ισχύοντος κομματικού συστήματος, όπου με ψευδεπίγραφα διλήμματα και δήθεν ιδεολογικές αντιπαραθέσεις προσπαθούν να αποκτήσουν θέση ισχύος και να διακριθούν.

Διάκριση σε κακώς ποιοτικά και ηθικά αναπαραγόμενες περσόνες, οι οποίες νομιμοποιούνται μέσα από χάσματα: επανάσταση στα λόγια- συναίνεση στην πράξη, δύναμη στον εικονικό κόσμο του διαδικτύου, αδυναμία στον πραγματικό, θέληση να εξουσιάσουν στις συνειδήσεις των άλλων- εξουσιαζόμενοι από αμοραλιστικές σκιές του παρελθόντος. Και εκείνοι ολοένα και φθείρονται στο κυνήγι απόκτησης εξουσίας… Και οι συνειδήσεις των άλλων βρίσκονται ακόμα σε ύπνωση… Ορατόςνεο-παραγοντισμός σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί, λοιπόν.

 Αγγελική Τεντόμα