Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι κομμουνιστές της Δύσης στρέφονταν προς τη Μόσχα για ιδεολογική έμπνευση, οικονομική βοήθεια, και πολιτική στήριξη.
Άλλο που δεν ήθελε η Σοβιετική Ένωση.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά τη πτώση του τοίχους του Βερολίνου, ο κομμουνισμός είναι εξαφανισμένος, αλλά κάποιοι Ευρωπαίοι αρχηγοί κομμάτων προσπαθούν να στήσουν γέφυρες με τη Ρωσία, για πολύ διαφορετικούς λόγους αυτή τη φορά…
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή της, η αρχηγός του Γαλλικού Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λεπέν εξέφρασε τον θαυμασμό της για τον Πούτιν.
Όπως είπε: «Υπάρχει ένας ψυχρός πόλεμος εναντίον του από την ΕΕ, για λογαριασμό των ΗΠΑ, που απλά υποστηρίζουν τα δικά τους συμφέροντα».
Η Λεπέν, το κόμμα της οποίας πήρε την πρωτιά στις ευρωεκλογές της Γαλλίας φέτος, χειροκροτεί τον εθνικισμό του Πούτιν. «Κατάφερε», λέει, « να επαναφέρει την περηφάνια και την ικανοποίηση σε ένα μεγάλο έθνος»!
Η Λεπέν είναι μία από τους πολλούς Ευρωπαίους ακροδεξιούς ηγέτες που υποστηρίζουν τον Πούτιν.
Ο Ματέο Σαλβίνι, ηγέτης της Lega Nord και ανερχόμενο αστέρι της ιταλικής πολιτικής σκηνής υπέγραψε τον Οκτώβριο μια συμφωνία μεταξύ του κόμματός του και του κόμματος του Πούτιν, που βασίζεται στις κοινές τους αξίες, όπως λέει.
Στη διάρκεια του «δημοψηφίσματος» της Κριμαίας, που νομιμοποίησε την επιβληθείσα με τη βία προσάρτηση της ουκρανικής επαρχίας, τουλάχιστον 12 Ευρωπαίοι ακροδεξιοί αρχηγοί κομμάτων δέχθηκαν την αμφιλεγόμενη πρόσκληση να είναι «παρατηρητές».
Γιατί όμως αρέσει τόσο στους Ευρωπαίους ακροδεξιούς ο Πούτιν;
Πολλά από αυτά τα κινήματα τον θεωρούν ως προστάτη των ευρωπαϊκών αξιών.
Τους αρέσουν οι συντηρητικές του θέσεις σε ζητήματα όπως η ομοφυλοφιλία, ειδικά σε μια περίοδο όπου η υποστήριξη για τα δικαιώματα των γκέι αυξάνεται στη Δύση.
Παράλληλα, έχουν τους ίδιους αντιπάλους με τον Πούτιν, ο οποίος αντιτίθεται σθεναρά στην ΕΕ, θεωρώντας την προς Ανατολάς επέκτασή της ως παρείσφρηση στην παραδοσιακή σφαίρα επιρροής της χώρας του. Οι περισσότεροι από τους ακροδεξιούς της Ευρώπης επίσης θεωρούν την ΕΕ ως ηγεμονική. Όπως λένε, έχει κλέψει την εθνική αυτοκυριαρχία των κρατών μελών της, και πάρα πολλοί από αυτούς θέλουν να την εγκαταλείψουν.
Το ηγετικό στυλ όμως του Πούτιν είναι αυτό που κυρίως εξηγεί την έλξη που ασκεί στους ακροδεξιούς.
Από την εποχή του μεσοπολέμου, η ακροδεξιά ψάχνει για δυνατούς ηγέτες που θα εμπνέουν.
Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος, αν και υπήρχαν και μεταγενέστεροι τους οποίους θαύμαζαν οι ακροδεξιοί, που όμως δεν ήταν φασίστες.
Ο Ντεγκόλ και η Θάτσερ, που ήταν γνωστοί για τον ισχυρό έλεγχο επί των κομμάτων τους και των κοινοβουλίων των χωρών τους, έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης από την ακροδεξιά λόγω του εθνικισμού και του αντικομουνισμού τους.
Σήμερα, αυτόν τον ρόλο τον παίζει ο Πούτιν, ο οποίος προσφέρει αυτό που η ακροδεξιά θέλει.
Στη Δυτική Ευρώπη, η ύφεση και οι πολιτικές λιτότητας της ΕΕ συνεισφέρουν τα μάλα στην ανάδυση λαϊκής οργής για ζητήματα όπως η μετανάστευση και ο φιλελευθερισμός.
Ο Πούτιν, που έχτισε την πολιτική του καριέρα επάνω στην προσπάθεια αποκατάστασης του κύρους της Μόσχας, έχει δημιουργήσει ένα μοντέλο επαναφοράς του χαμένου μεγαλείου, το οποίο οι ακροδεξιοί θέλουν να ακολουθήσουν.
Η Λεπέν, το κόμμα της οποίας πήρε την πρωτιά στις ευρωεκλογές της Γαλλίας φέτος, χειροκροτεί τον εθνικισμό του Πούτιν. «Κατάφερε», λέει, « να επαναφέρει την περηφάνια και την ικανοποίηση σε ένα μεγάλο έθνος»!
Η Λεπέν είναι μία από τους πολλούς Ευρωπαίους ακροδεξιούς ηγέτες που υποστηρίζουν τον Πούτιν.
Ο Ματέο Σαλβίνι, ηγέτης της Lega Nord και ανερχόμενο αστέρι της ιταλικής πολιτικής σκηνής υπέγραψε τον Οκτώβριο μια συμφωνία μεταξύ του κόμματός του και του κόμματος του Πούτιν, που βασίζεται στις κοινές τους αξίες, όπως λέει.
Στη διάρκεια του «δημοψηφίσματος» της Κριμαίας, που νομιμοποίησε την επιβληθείσα με τη βία προσάρτηση της ουκρανικής επαρχίας, τουλάχιστον 12 Ευρωπαίοι ακροδεξιοί αρχηγοί κομμάτων δέχθηκαν την αμφιλεγόμενη πρόσκληση να είναι «παρατηρητές».
Γιατί όμως αρέσει τόσο στους Ευρωπαίους ακροδεξιούς ο Πούτιν;
Πολλά από αυτά τα κινήματα τον θεωρούν ως προστάτη των ευρωπαϊκών αξιών.
Τους αρέσουν οι συντηρητικές του θέσεις σε ζητήματα όπως η ομοφυλοφιλία, ειδικά σε μια περίοδο όπου η υποστήριξη για τα δικαιώματα των γκέι αυξάνεται στη Δύση.
Παράλληλα, έχουν τους ίδιους αντιπάλους με τον Πούτιν, ο οποίος αντιτίθεται σθεναρά στην ΕΕ, θεωρώντας την προς Ανατολάς επέκτασή της ως παρείσφρηση στην παραδοσιακή σφαίρα επιρροής της χώρας του. Οι περισσότεροι από τους ακροδεξιούς της Ευρώπης επίσης θεωρούν την ΕΕ ως ηγεμονική. Όπως λένε, έχει κλέψει την εθνική αυτοκυριαρχία των κρατών μελών της, και πάρα πολλοί από αυτούς θέλουν να την εγκαταλείψουν.
Το ηγετικό στυλ όμως του Πούτιν είναι αυτό που κυρίως εξηγεί την έλξη που ασκεί στους ακροδεξιούς.
Από την εποχή του μεσοπολέμου, η ακροδεξιά ψάχνει για δυνατούς ηγέτες που θα εμπνέουν.
Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος, αν και υπήρχαν και μεταγενέστεροι τους οποίους θαύμαζαν οι ακροδεξιοί, που όμως δεν ήταν φασίστες.
Ο Ντεγκόλ και η Θάτσερ, που ήταν γνωστοί για τον ισχυρό έλεγχο επί των κομμάτων τους και των κοινοβουλίων των χωρών τους, έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης από την ακροδεξιά λόγω του εθνικισμού και του αντικομουνισμού τους.
Σήμερα, αυτόν τον ρόλο τον παίζει ο Πούτιν, ο οποίος προσφέρει αυτό που η ακροδεξιά θέλει.
Στη Δυτική Ευρώπη, η ύφεση και οι πολιτικές λιτότητας της ΕΕ συνεισφέρουν τα μάλα στην ανάδυση λαϊκής οργής για ζητήματα όπως η μετανάστευση και ο φιλελευθερισμός.
Ο Πούτιν, που έχτισε την πολιτική του καριέρα επάνω στην προσπάθεια αποκατάστασης του κύρους της Μόσχας, έχει δημιουργήσει ένα μοντέλο επαναφοράς του χαμένου μεγαλείου, το οποίο οι ακροδεξιοί θέλουν να ακολουθήσουν.
Επίσης, βλέπουν τον επιθετικό εθνικισμό στη Ρωσία ως μια λύση για τα δεινά της Ευρώπης.
Αυτή η «κολακεία» ευνοεί τον Πούτιν. Η Μόσχα επιδιώκει στενές σχέσεις με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά ως έναν τρόπο για να μειωθεί η διεθνής απομόνωση της Ρωσίας.
Σύμφωνα με αναφορές, το Κρεμλίνο διοχετεύει σημαντικά χρηματικά ποσά σε αυτά τα κόμματα, με σκοπό την ενδυνάμωση της εικόνας της Ρωσίας τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας παραδέχθηκε πρόσφατα ότι εισέπραξε 9 εκατ. ευρώ από τη First Czech Russian Bank που εδρεύει στη Μόσχα, και η οποία έχει σχέσεις με τον Πούτιν, προκειμένου να καλύψει προεκλογικά έξοδα.
Όλα αυτά θυμίζουν τις εποχές του σιδηρού παραπετάσματος.
Που θα οδηγήσουν άραγε;
Η ακροδεξιά της Ευρώπης θα συνδεθεί κι άλλο με τη ρωσική πολιτική ελίτ.
Τα ποσά που θα της δίνονται θα αυξήσουν την παρουσία της, την προπαγάνδα της, και τα εκλογικά της αποτελέσματα.
Αυτό όμως που δεν είναι σίγουρο είναι το κατά πόσο αυτά τα κόμματα θα ωφεληθούν από την ταύτισή τους με τη ρωσική εξωτερική πολιτική.
Μερικά από αυτά ήδη δέχονται αρνητική κριτική για τις αντιευρωπαϊκές, αντιμεταναστευτικές, και εθνικιστικές τους θέσεις, και το να στηρίζουν τον Πούτιν απλά τα εμποδίζει να προσελκύσουν νέους οπαδούς.
Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μια περίεργη φάση της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής.
Αυτή η «κολακεία» ευνοεί τον Πούτιν. Η Μόσχα επιδιώκει στενές σχέσεις με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά ως έναν τρόπο για να μειωθεί η διεθνής απομόνωση της Ρωσίας.
Σύμφωνα με αναφορές, το Κρεμλίνο διοχετεύει σημαντικά χρηματικά ποσά σε αυτά τα κόμματα, με σκοπό την ενδυνάμωση της εικόνας της Ρωσίας τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας παραδέχθηκε πρόσφατα ότι εισέπραξε 9 εκατ. ευρώ από τη First Czech Russian Bank που εδρεύει στη Μόσχα, και η οποία έχει σχέσεις με τον Πούτιν, προκειμένου να καλύψει προεκλογικά έξοδα.
Όλα αυτά θυμίζουν τις εποχές του σιδηρού παραπετάσματος.
Που θα οδηγήσουν άραγε;
Η ακροδεξιά της Ευρώπης θα συνδεθεί κι άλλο με τη ρωσική πολιτική ελίτ.
Τα ποσά που θα της δίνονται θα αυξήσουν την παρουσία της, την προπαγάνδα της, και τα εκλογικά της αποτελέσματα.
Αυτό όμως που δεν είναι σίγουρο είναι το κατά πόσο αυτά τα κόμματα θα ωφεληθούν από την ταύτισή τους με τη ρωσική εξωτερική πολιτική.
Μερικά από αυτά ήδη δέχονται αρνητική κριτική για τις αντιευρωπαϊκές, αντιμεταναστευτικές, και εθνικιστικές τους θέσεις, και το να στηρίζουν τον Πούτιν απλά τα εμποδίζει να προσελκύσουν νέους οπαδούς.
Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μια περίεργη φάση της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου