Η ρητορική της “ακρωτηριασμένης” Ελλάδας

Επιλέγοντας ένα… ανφέρ στην πολιτική επικοινωνία, 

που αξιοποιεί το σασπένς της αβεβαιότητας για τις προθέσεις κάποιου, ώστε να ενδυναμώσει την προσδοκία και αλλά και τα αποτελέσματά τους, ο Αλέξης Τσίπρας ενημέρωσε ήδη από χθες την ελληνική κοινωνία, ότι το αμέσως επόμενο διάστημα, η αναταραχή θα σεργιανίζει «αγκαζέ» με την προσπάθεια της χώρας να σταθεί στα πόδια της και να μην καταρρεύσει.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που στη δεδομένη ιστορική και χρονική συγκυρία για την Ελλάδα, εδραιώνεται ως ο κατεξοχήν θεματοφύλακας του...
λαϊκισμού, επιτρέποντας να βρουν καταφύγιο στην Κουμουνδούρου δυνάμεις και πρόσωπα που επί δεκαετίες ταλαιπώρησαν τον τόπο, αφήνοντας βαριά, αρνητική κληρονομιά στην εθνική διαδρομή και ταυτότητα, υπέκυψε στους...

«σκληρούς», που βιάζονται να γεμίσουν την επικράτεια με… πλατείες Ταχρίρ, για να θυμηθούμε την αλησμόνητη ρήση του πολιτικού μέντορα του σημερινού ηγέτη της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Όλοι φυσικά γνωρίζουν ότι μια τέτοια συμπεριφορική προσέγγιση της εθνικής πραγματικότητας, είναι αυτοκαταστροφική. 

Και οδηγεί με βίαιο και άγαρμπο τρόπο στη διάσωση, επομένως και στη διαιώνιση των παθογενειών και των στρεβλώσεων που έφεραν την Ελλάδα στο σημερινό αδιέξοδο. Στο χείλος του γκρεμού, παραδομένη σε μια βαθιά κρίση εθνικού προσανατολισμού.

Πρόκειται για τη ρητορική της εθνικής χρεοκοπίας. Που υπερβαίνει την οικονομική, αγκαλιάζοντας την πολιτική και κοινωνική, την ηθική χρεοκοπία του τόπου. 

Η ρητορική μιας Ελλάδας πολλαπλώς «ακρωτηριασμένης». Απέναντι σε αυτή τη ρητορική, που μας θυμίζει ότι η αναμέτρηση με τον λαϊκισμό είναι μπροστά μας, κανείς δεν μπορεί να μένει σιωπηλός. Ούτε αδρανής.

03.08.2012 ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ